De Europeaan komt al snel terug. Zo, heb je alles van je af kunnen schudden?, vraagt de spitsmuis hoopvol. Nee, mijnheer Spitsbergen, dat is maar voor de helft gelukt, zucht de Europeaan. Een vrouw uit Klei heeft me op het hart gedrukt dat alles goed komt. Ik hoef me niet schuldig te voelen, zolang ik maar zorg dat mijn spaargeld maatschappelijk verantwoord besteed kan worden.
Oh, je bedoelt de Vrouw Van Klei, corrigeert mijnheer Spitsbergen de olifant, de titel voor degene die het ei van Columbus kan uitbroeden. Dat denkt tegenwoordig Lagarde te zijn. Zij treedt steeds op met liedjes, die anderen al gezongen hebben. Alleen bij het coveren weet ze je even vaak op het verkeerde been te zetten. Je weet toch nog dat ze opriep om drastisch de overheidsuitgaven terug te dringen met ingrijpende bezuinigingen, toen dat al in de pennen van alle politici zat? Gisteren corrigeerde ze die politici met de waarschuwing dat men de groei van de economie moet stimuleren en het reduceren van de staatsschuld met dergelijke bezuinigingen een averechts effect kan hebben.
Wat stom van me. Natuurlijk weet ik dat nog als de dag van gisteren. In Brussel moest ik meteen aan de slag. Ik moest alle bezuinigings-verhalen uitblazen en alle hervormingsverhalen, die in groei investeren, opblazen tot de grootte van de zon. Hij heeft het er nog warm van. Mijnheer Spitsbergen kan het niet aanzien dat zijn kersverse broeder zoiets onbenulligs niet kan loslaten en zich zo snel staatsschuldig voelt.
Lieve mijnheer Eurofant, begint de spitsmuis met zijn troost. Ik heb vandaag gezien wat allemaal in u zit. U kunt een zon uw wil opleggen, fouten echt aantrekken, kritisch rationeel op uzelf blijven letten, meteen van gedachten veranderen als de ander betere ventileert en uzelf kleiner dan een muis als ik denken. Hou alsjeblieft op met U-wen, dat is storend voor onze relatie, grijpt mijnheer Eurofant in. Ik vind je feedback prettig, de aan mij gegeven naam zeer aangenaam, maar we zijn nu broeders en dan tutoyeren we elkaar als vanzelfsprekend, toch?!
Opeens horen beiden een lied over het zand galmen. De Vrouw van Klei staat midden in de woestijn een aria ten beste te geven over de schuldvraag, de boetedoening en de verzoening. Eurofant en Spitsbergen draaien zich naar haar om. Eurofant ziet de zon aan zijn slurf aan voor een microfoon en, inderdaad zijn vermogens zijn enorm. Het is een microfoon. Hij wil zijn broeder in kennis stellen van deze metamorfose (en dat hij denkt dat al die zonnen in Europa microfoons verbergen waarmee ze alle ‘vertogen’ op kunnen vangen om met die winden mee te waaien), maar Spitsbergen legt zijn vingertje op zijn mond. Stil Eurofant, ze zingt over broederschap.
Door de woestijn schalt Lagarde dat de hele wereld een participatiemaatschappij moet vormen: “Wij moeten elkaars hoeder worden, willen we onze vrijheid behouden en ook aan gelijke monniken, gelijke kappen toekomen. Niemand is schuldig en hoeft zich te schamen. Zolang we maar samen en het liefst veelvuldig werken aan onze tekorten. Zodat het goud in onze forten onaangeroerd blijft en men de staatsschulden broederlijk herschrijft. Iedere dag een nulletje eraf. Als huiswerk, niet als straf.
Spitsbergen heeft haar meteen door. Zeg, Eurofant, jij weet toch hoe ze met een gummetje boekhouden? Jazeker, schalt nu Eurofant, ik heb dat van de Hypotheker geleerd. Hoe groter de schuld wordt, hoe meer nulletjes je bij elkaar kan weggummen. Juist, vat Spitsbergen door Lagarde heenzingend het samen. Kies elkaar als broeder, op grond van wederzijdse schulden, vermaal het verschil tot goudpoeder voor de bouw van een kapitale villa en verkoop dat bouwplan als de wiedeweerga aan een pensioenfonds voor een zware hypotheek op het gat, ondergronds. Doe dit om de week. En je ziet van je schuld geen steek, maar een bult. Van de schaduwbank, vol geld met stank als dank. Dat groeit als schaliegas. Binnen een jaar is de hele wereld een geldplas.
Lagarde stopt onmiddellijk met haar aria. Ze buigt zich naar de twee dieren en vraagt: willen jullie alsjeblieft ophouden. Straks moeten de banken het spaargeld als pensioen gaan uitkeren, omdat de pensioenfondsen alleen nog maar hypotheken hebben uitstaan. Bovendien beluister ik, dat u al het zwarte geld in de grond wilt investeren om het er nooit meer uit te halen. Van de stank denkt u in al het gas te kunnen voorzien. Dit gaat het IMF te ver. Flits, ik wil u nooit meer terugzien. Dat hoeft ook niet, tetterde Eurofant uit de tijd verdwijnend. Alles is via deze microfoon (die werkt op de zon) allang over de hele wereld verspreid.
Ze schaamt zich ter plekke dood. Uit haar stof zal ze wel elders weer opduiken, troost Spitsbergen zijn broeder, die natuurlijk denkt dat het zijn schuld allemaal is. Je mag je best schuldig voelen, probeert de muis de olifant paradoxaal te helpen, als je maar je schuld steeds een beetje reduceert. Dat montert het oervriendelijke dier meteen op. Je hebt gelijk, man, blaast de olifant het verhaal uit, schuld hoeft geen naar gevoel te zijn. Zolang we het gevoel hebben dat het minder wordt.
Rotterdam, vrijdag 11 oktober 2013, de dag waarop de schuldvraag gevoelsmatig de broederschap versterkt, daardoor steeds lichter wordt en uiteindelijk in het zwarte geld tot duurzaam gas aggregeert
Dit is mijn wijn... 
Zelfs de honden lusten daar geen brood van, instictief voelen ze aan dat ze recht hebben op een honds bestaan zonder garde.
Nou, King Billy, zwerfhonden zijn gek op roeptoeters. De arme dieren denken dat IMF een voedselbank is geworden toen ze hoorden dat ze alle varkens ritueel wil slachten om het spaargeld te offeren aan de goden van de geldwolven. Tja, zulke dieren horen nu eenmaal graag wat ze willen horen. Net als de zwarte kat zijn het eigenlijk politici. Alles is voor hen een kluifje 🙂
Toch een geweldig plan van het IMF. Eenmalig tien procent belasting heffen op het spaargeld. We zouden dan nog veertig JSF-jes er bij kunnen kopen. Waarom zou je ook anders sparen als je je spaargeld nooit ergens aan besteedt. Daarnaast voldoet het zoals bij ieder politiek besluit aan de basisregel dat het ons niet raakt.
Natuurlijk is dat zo, Simen!
Het zou me dan ook niks verbazen als Dijsselbloem en Weekers het als hun huiswerk gaan claimen.
Maar ik moet helaas een kritische noot van mijnheer Eurofant doorgeven. Dat dat plan al dateert van de geldcrises begin vorige eeuw. De luiste oplossing en ook nog dom. Die 10% kun je niet meer belasten. Binnen 5 jaar verliest de staat meer dan het in zijn zak steekt.
Waarom mag je je zwarte geld niet in de grond stoppen? Als je het witwast krijg je klapjes.
Maar als je zwarte Piet witwast ben je een weldoener, rare wereld fantmuis.
Precies, Blutch1, in IJsland stoppen ze het toch ook in een ijsbank!
De tijden dat je met de roe kreeg als je stout bent zijn allang voorbij. Past niet meer in het tijdsbeeld.
Tegenwoordig krijg je als brave spaarder met de garde.
Sommige spaarders zullen daar naar uitkijken, Aad 😉
Maar we moeten er geen grapjes over maken, want het is zelfs nog erger. Volgens de dieren wil Lagarde van Sinterklaas dat hij dit jaar bij de ouders van alle kinderen 20% feestbelasting heft, gerekend over alle crisisjaren tot nu toe. We moeten het voelen, vind ze, anders participeren we niet graag en doen we liever alsof onze neus bloedt.
Zij hebben trouwens van varkens gehoord dat Lagarde in een bijlage aan alleen staatshoofden en openbare ministeries haar vermoeden deelt dat burgers bij de boeren hun geld stallen in de kont van echte biggen. Puur omdat ze de banken en de buurtwachten niet vertrouwen en van die bolletjesslikkers het truukje geleerd hebben. Ze wil daarom drugsopsporingteams het als zwart geld laten confisqueren. Sommige varkens spreken namens George Orwell dat de meer gelijken ritueel geslacht worden, dus dat is een meevaller voor de minder bedeelden.
Die kinderen kunnen die feestbelasting wel betalen, ze hebben toch ook smartphones.
Erger is het voor mij. Mijn spaargeld is mijn leefgeld. Er komt nooit een dubbeltje bij, ieder jaar betaal ik al belasting over mijn vermogen (mijn gewone leefgeld!, waar anderen iedere maand een uitkering of salaris krijgen, en zelfs aow, krijg ik helemaal niets) het wordt dus altijd minder en als ik nu 10% moet afdragen moet ik een half jaar eerder naar de lege voedselbank en in een hangmat in het bos onder een zeiltje gaan slapen, dus dat wordt een geweer stelen en varkens schieten. Of de heliumfles.
Da’s waar, Appelvrouw, en ze kunnen het natuurlijk zo doen dat de kinderen er niets van merken: de kinderbijslag gaat dit jaar naar Sinterklaas!
Klote voor je als ze dat echt gaan doen.
Dat is ook het oliedomme van het hele verhaal: spaargeld moet je nooit afromen, je moet de rente met hooguit 3% verhogen en er komt een social run op de spaarbanken. Want meer dan 4% heeft nog geen belegger op de beurs gehaald de afgelopen jaren. Huizenzoekers hebben opeens meer eigen geld. Hypotheken kunnen onder die 4% blijven enz. enz.
De staat kan ieder jaar oogsten, want de belastingen op vermogens zouden weleens kunnen vertienvoudigen.
De banken zitten meer dan dik in het geld door die 10x zoveel spaarcenten, door meer aflossingen enz. waar ze mee kunnen verdienen via bedrijfskredieten, woningkredieten enz., De consumptie gaat drastisch stijgen. De huizenverkoop ook. De bouw enz. Meer banen enz.
Dus de staat is spekkoper, want die miljarden van de banken kunnen veel sneller opgeeist worden plus alle belastingen gaan meer opleveren.
Onbegrijpelijk mooi…
zo ook de kunst….
x
Wat fijn dat je ervan geniet, Annet!
Bedankt voor je compliment x
Voor mij is vooral onbegrijpelijk dat ik opeens ‘echt’ kan schilderen met Paint
Het borstbeeld is een scan van een beeldje van mij
Dat heb ik in 2011 al la Christo/Jeane-Claude bekleed met reepjes kaftpapier en toen ingescand
Maar nu is ze voorzien van een zelf geschilderd lijf
Waarover mijn ogen uren kunnen dwalen
Me afvragend of ze de libretto in haar hand houdt of haar hand op haar buik of naar haar milt tast of naar een waterpistool 😉
De slurf van de olifant die zijn fouten letterlijk aantrok past er wonderwel bij
Alleen over de plaats van de muis van schimmelkaas twijfel ik, of het een paar flinke tikken naar links moet en met meer van zijn hoofd erop of een slurfachtige neus van de spitsmuis eraan
We zien wel, ik ben al blij ermee en dat het beter kan dat is nog mooier 🙂
Ongemerkt ben ik naar mijn ideaal aan het groeien: het schilderen van de thuiskomst van de Verloren Vader om die gelijkenis te kunnen vertellen als een zee van vergeving voor wie mij (en ons als gemeenschap en hen die nog voor of in de herfst van het patriarchaat verkeren) grootbracht door je klein te houden en je in de steek liet als het echt om de vrijheid ging, waar zij zo bang voor waren/zijn