Zelfbeeld

 
Kijk dat ben ik en dat is ma
met de tuinaarde aan haar spa
toen zij mij vroeg, hoe zie je mij?
Als mijn moeder, zei ik even blij.
 
Dat viel niet in goede aarde
het is dat ik je baarde,
zei ze licht beledigd.
 
Nog voordat ik me had verdedigd
keek een mus haar aan van opzij
alsof hij zeggen wilde, je lijkt op mij.
 
Zij barstte in huilen uit en onder het snikken
hoorde ik opeens de tijd terugtikken
zag haar lichaam strekken tot het model
dat in haar jeugd de bladen vulde als een wel.
 
Een ranke vrouw met trotse ogen en een mond 
die de verleidingskunst verstond
door het optillen van haar lippen
en een schijnbeweging van haar tong
de blikken tussen haar tanden te vangen
van alle mannen die wachtten op haar eisprong.
 
Het kostte me een volle week
om greep te krijgen op het verlangen
alle treden te nemen van het vochtig vlees,
waarmee zij mij had lopen stangen,
nadat zij beschuldigend mij terechtwees
dat ik niet net als al die anderen moest denken
dat zij meer wilde dan dat je alleen naar haar keek.
 
Haar evenbeeld was in mijn droom zichzelf teveel,
een geschoeide hand greep naar haar keel.