Sonja Pos schreef in 1965:
Ik verberg mij ’s avonds
in mijn oksels
want die en die
zijn dood en blijven as
soms ben ik niets meer
dan een nabestaande
Nabestaan schreef ik in 1969 :
op een te zonnig terras
waar rieten stoelen zuchten
zodra de gasten opstaan
en elk zijn eigen weg gaat
zonder enig nabestaan
mijn verleden verlaat
haal ik mijn ziel
onder mijn arm vandaan
van wie oh wie
verpulvert levenslicht (?)
en zoek haar oksel
weerspiegeld in het glas
Daartussen piept het plaatje op van een borrel bij Café Olivier in 2009.
Dit is mijn wijn... 
Heimwee naar het terras,want nu verzamelt zich slechts koud weer en regen.
Inspiratie kan kennelijk nog lang nawerken… ik beschouw dat als hoopgevend, dank je…
de toestand van de wereld, iris
hoewel ik persoonlijk naar de straat terugverlang
waar ze het buiten zelf gezellig maken…./ – ;{]
graag gedaan, Wattman,
het komt door mijn speurwerk in mijn archief
naar het boterbriefje van BB en ik drie archiefdozen vond
vol gedichten, verhalen, aantekeningen, briefjes, kaartjes, bladzijden uit boeken en fotootjes
ik was het vergeten dat ik destijds gedichten verteerde door een eigen versie van het thema te maken
Sonja spreekt me aan omdat zij iets gestoords heeft
ze heeft een schuldgevoel opgebouwd dat eerder past bij een ex-kampbewoner
dan bij een elfjarig meisje dat de oorlog aardig ongeschonden was doorgekomen
dat heeft ze vervolgens literair proberen te exploiteren
me gedichten lukte het soms bijzonder goed
haar boeken zijn vaak slecht geschreven
wat me aasnspreekt is soms een zinnetje
en dat iets mythomaans heeft, dat BB ten volle had
ze geeft met het herdenken van al die oorlogsslachtoffers
en het niet los kunnen laten van de oorlogsellende
lucht aan haar verlatingsangsten en blaast ze op tot leesbare hoogte voor me op
ik speel ermee binnen de grenzen van het welgevoegelijke
zo kijk ik op het plaatje naar een borrel van de medewerkers van centrum 40-45
en verwijt hen dat ze mij niet groeten…./ – ; {]
Gôh, nu je het zegt. Ik zie de figuur aan het tafeltje verderop nu pas zitten. Er zit inderdaad een heel diepe laag onder de gedichten van SP, die haalde ik er eerst ook nog niet uit. Dank je voor je toelichting!
Misschien zien ze je niet.Omdat ze opgaan en ondergaan in hun eigen wereld
die linkse leek te flirten, paco,
maar liep ruikend onder haar oksels zonder omkijken het terras af…./ – ; {]