Tegen het dobberen
Zonder depressie geen poëzie, geen tentje
geen middel om de dood te vinden
die overal opduikt en je geest als een tankje
je leven verstiert van een rondvliegend kind
pas als al je gevoelens zijn verzand
vraag je je slechts nog af
wat doe ik op een verlaten strand
met de dood buiten mijn graf
mijn woorden als schatten tellend,
van mijn ogen de schellen pellend
en juist nu zo hard mogelijk voortsnellend
zodat ik weer voel: ik heb het voor te vertellen
Rotterdam, 10 oktober 2010
Zonder depressie geen poëzie
Geplaatst: 10 oktober 2010 in GedichtenTags:depressie, dobberen, gevoelens, ironie, poëzie, tijdgeest, verzanden
reacties
De glimpjes gelijk ook al gevangen in het zand. Je snelt
toch niet alleen daarom vooruit. Ook omdat het zo is.
marius niet gaan liggen hoor, fietsen in de zon!
oef…mooi
Op mijn achtste was het al een feit dat ik nooit en nooit meer iets van mijn leven kon maken. Gelukkig wist ik dat toen niet. Maar zo kan het gaan met een leven. Kansloos bij voorbaat.
marius
mooie kleuren op je blog
en een mooi vers
groet
Als je niet eens meer lekker mag niksen…..
…pas als je gevoelens zijn verzand
Mooi, ondanks het trieste thema.
@martin, eenmaal van ver weer terug
is het inderdaad slechts hardlopen
zodat je zelf je geest niet gaat slopen
en je lichaam tilt het allemaal weer op z’n rug /-:{]
zal het wat vaker lezen
ook weer erg mooi beeld
= met de dood buiten mij graf=
je naam ook
@ galadriel
dat mannetje ligt nou net voor die zon
en bij waterfietsen voel ik
me als een vis in een kom
dus hou ik het maar bij een prik…/-;{]
@ ina
dank je, alleen die vraagtekens
zitten me nog dwars
ze zijn lelijk overbodig
ik haal ze zo meteen weg
Zowist Barbara. Als je Slauerhoffiaans alleen in je gedichten kunt wonen, dan is een tentje of, Favereyaans: ‘een kortstondige huif over het zijnde’ wel zo lekker. Die dood buiten het graf komt ook goed aan, inderdaad. Ik ga het nog wat overlezen, en mezelf schudden zodat het gelijdelijk in mij zakt en daar lekker zit.
Toevallig luisterde ik gisteren naar een interview met Reve en diens motto ”An unhappy childhood is a writer’s goldmine’ daar wist hij zelf niet de auteur van, en googelend in de gauwigheid kan ik het ook niet ontdekken. Het lijkt wel of Reve het zelf heeft verzonnen, maar dat ontkent hij.
Al met al lezen we hier een lekker linkse hobby en laten we daar vooral mee doorgaan, aleen al om Ria de Wit te pesten.
Baai de wee, ik denk dat je zonder depressie ook poezie kunt aschrijven, hoor. En dat gebeurt ook. Alleen anderssoortige. En nog bedankt voor je reactie te mijnent.
Je paint-art is weer klasse.
@ flip
en nog wat later
neem je het voor wat het is
noch droef, noch erger,
noch geschiedenis
iets wat komt en gaat
steeds zachter met de deuren slaat
met je woorden in mijn hoofd
blijf ik rusten in je kunstwerk
om me te laven aan het natje
en me neer te leggen op het droogje
@ vuurjuffer
fijn te horen
‘k kom weer eens langs
zo is het, barbara
ironie en poëzie
buigen voor elkaar
je zwakke knie
@louise/theo
een depressie
is zo lelijk dat je wel
poëzie ervan moet maken
@ svara
hhhh, idd
Artaaaaaaaaaaaaaaa
mooie reactie Zich en geen dank, graag gedaan
van die goudmijn staat me geen auteur bij
vast een Schot en Reve heeft het wellicht in Edinburgh opgepikt
alle gevoelsstoornissen leveren goede gedichten op…./-:[}
@ ghijsa
geniet er maar van!
Poezie kan je net op de andere gedachten brengen waardoor noodlot een wending krijgt. Het is net zo iets als een kwantum shift!……….:)
Tegen het dobberen idd, Marius.
Of het helend is, Henk
dat weet ik niet, maar wat er
met je gebeurt kun je in poëzie
kwijt, het verwoorden geeft je houvast
geeft je verwerkingsmogelijkheden
van de afschuwelijke staat
niets meer te kunnen
te hopen, te zijn
je leefritme aanpakken
en paradoxaal doen alsof
je je geestelijk gezond kunt rennen
helpt bij mij op den duur het beste
en het lichtelijk ironisch terublikken
helpt om de shock te boven te komen
dat je zo ver weg van jezelf kunt zijn geraakt
ja, dat klinkt beter dan, tobben, marjelle
en je voelt je als een dobber, willoos,
mechanisch, zinloos in de wereld
drijven, en langzaam verstijven
tot iets of iemand je laat voortsnellen…./-;[}
Mag ik even zwijgen?
dat recht heb je, paco
en doe je ook dit blog aan…./-;[}