God is een geschrokken hoedje

De Omkijker stelt zijn vrouw voor, die bij hun jacobsladder met twee tassen vol boodschappen op hen wacht. Mijnheer is een Omhoogkijker, hoort hij haar uitleggen, maar gelukkig geen getuige van een of andere blijde boodschap. Hij is meer een Uitkijker, die liever aarzelt over de mystiek van ons bestaan dan daar in op wil gaan of doorheen wil prikken.

Met toegeknepen lippen geeft ze aan dat ze daar weliswaar bedenkingen bij heeft, maar haar argwanend oog speelt met de gedachte dat hij weleens gelijk kan hebben. Haar man licht toe dat zij van huis uit een Neerkijker is, die geen enkele menselijke gedachte serieus neemt als het om verklaringen van ogenschijnlijke willekeur in het leven gaat.

Heeft u niet een blog daarover geschreven, meent de Uitkijker zich te herinneren, over het geluk dat voor de ongelukkigen is weggelegd? Ze tuit haar lippen alsof ze wil zeggen dat je dat zo gezegd wel even kunt volhouden.

Zij is wars van magisch denken, ondertitelt haar man haar, maar het wonder bestaat voor iedereen wat haar betreft. A perfect day, hoort de Uitkijker haar neurien. Is like a short stay in heaven, daagt hij haar uit, which you can’t give away without loosing the seventh.

Een hoge lach vult de liftkoker. Met jou moet je uitkijken, giechelt ze, straks val ik nog van mijn geloof af dat wat achter ons ligt voorbij gaat als je er niet naar omkijkt. Je lijkt wel die straatpastor, die (toen wij naar hem omkeken omdat hij over God sprak als de hoogst haalbare menselijke emotie)ons trakteerde op: God is uit de schrik ontstaan.

Dat klopt, onderbreekt de Uitkijker haar, als je de eerste verhalen over God goed leest dan komt hij op het toneel als de schrik van de ledigheid en woestenij die op aarde heerst. Adam en Eva schrikken zich God’s toorn als ze zelf willen scheppen wat hij beweert geschapen te hebben.

De Uitkijker babbelt erop los: Abraham, die samen met Sarah aanvankelijk meerdere goden erkende, schrok zich God van de ellende in zijn wereld. Mozes laat van de schrik de Wet, die God moest representeren, vallen. Daardoor is meteen Zijn Waar heid gebroken, want niemand kan meer vaststellen of de twee tafels die Mozes zelf moest uithouwen Zijn Woorden bevatten. Met pure schrik houdt God weer de wind eronder bij wie in hem gelooft om uiteindelijk zich met De Liefde gelijk te stellen zodat een demonisch einde aan de aarde verteerbaar wordt en zelfs verlangbaar.

De Omkijkers komen van het lachen bijna niet meer bij. Tranen van pure pret vullen de cabine. Het lijkt wel een lokale zondvloed te worden. Nog wel in een ark zelf!