de lucht klaart op in
hemelsblauw, waarop de sme-
kers weer verstammen
(het decor vloeit bijna streeploos over in het podium en de orkestbak)
de golven splijten
zich voor de groei van benen
en de stamhoofden
(de dansers breken de vliezen in flarden; in een konvooitje van losse stamhuiden drijven ze van elkaar af en naar elkaar toe)
een extra scheen houdt
zich vast aan het linkerbeen
losse huid vindt plaats
(het wonder van de huid als thuisorgaan wordt door een danser verstaan, die zijn eigen plek zoekt en vindt in een hele mens met kind)
Rotterdam, Erasmus MC, 28 juni 2011
het wonder van de huid als thuisorgaan….
prachtig beschreven!
dank je, svara,
het overkomt me steeds vaker
wat ze ‘lekker in je vel zitten’ noemen 😉