Vannacht kopje onder gegaan
in mijzelf als denker over de ander
die we zijn voor elkaar, dat ik nooit verander
en blijf wie ik ben, zonder ooit eens dood te gaan
Ik schrok van mijn oneindige woordenstroom
waarin ik me door het leven beweeg
het werd een kletsnatte droom
over water dat mij vastreeg
in een quilt van al mijn uitspraken
die als een boemerang me confronteerden
met het gebrek om alles als vissen te willen kaken
die sterven in een samenleving waarin ze mij negeerden
Daar heb je hem weer hoorde ik plots mijn eigen stem zeggen
ik schrok wakker en schreeuwde: ik zal me voortaan bij alles neerleggen
Rotterdam-Feijenoord, 27 juli 2011
Dit is mijn wijn... 
Niet doen,je overal bij neerleggen
maar je kan ook niet overal bovenop zitten
het zal er wel weer op uitdraaien
dat ik het gras voor mijn voeten weg ga maaien
en op het hooi eindelijk eens voor een nachtje of twee ga pitten 🙂
De grote dilemma blijft altijd: Hoe krijgen we de vissen zo ver dat ze zelf zorgen voor schoon en helder onverontreinigd water. Want er is geen god die het voor hen doet.
door ze aan te spreken met wat ze boeit
als dat een god is of wie dan ook
die ze niet wil vangen, maar de geul snoeit
waarin ze stilstaan, bang voor ieder spook 😉
Bij alles? pas maar op dat niet te veel bekenden dit blog lezen dan, dan hebben ze nu wat om je mee om de oren te slaan… wat zal jij gehoorzaam en trouw gaan volgen dan… 😉
ik zei het tegen mij(n)-zelf,
al kijk ik omhoog alsof ik de elf
aanspreek, die rondzwervende geest
die op het vaste land mij graag de les leest 🙂
neerleggen lijkt me een vorm van loslaten
en accepteren, dat de zwaartekracht
nog steeds niet begrepen is
groet,
hippo
ja, en
met voorbij laten
gaan, vallen alle hinder-
nissen om, hoop ik
groet,
marius
[…] inspiratie: marius zijn mijmeringen […]