Waarom aarzelt hij?

Op een oud plaatje uit 2009 leek hij nog in staat de kruimeldief te grazen te nemen. Om de tijd te doden, die hem zo dwars zat. Maar nog geen drie jaar later aarzelt hij en denkt na. Waarom, vraag je je af.

Wat precies door zijn hoofd gaat, is niet aan hem te zien. Maar hij heeft in die kale kop een begin gemaakt voor een beschouwing over leven, suiker en kogel. Dat behoort tot de mogelijkheden.

Tenminste, als we Descartes mogen geloven die op het idee kwam dat je over je twijfels heen kunt stappen. Domweg door je te realiseren dat je niet twijfelt over dat je twijfelt en dat dat inzicht betekent dat je bestaat louter vanwege die gedachte, die je de zekerheid biedt dat je twijfel onbetwijfelbaar is.

Wat onze nihilistische killer meteen tot een filosoof zou maken. Hem daarmee toegang biedt tot zijn eigen denken als een methode om alles te beschouwen en het geweer in te ruilen voor de pen.

Zodat hij gaat schrijven: ik denk dus ik besta. Ik besta door verder te denken dan wat ik zal doen, wat ik het beste kan doen, wat mijn keuzes teweeg kunnen brengen voor de vlieg, het klontje en de rest van de wereld. Ik besta dus sowieso voor die vlieg, voor het klontje en voor de rest van de wereld. Ongeacht of dat wederzijds is.

Hij aarzelt niet meer. Hij gelooft in zijn bestaan. Zelfs al zou al het andere afwezig zijn of hem de rug toekeren. Hij bestaat en dat is voorlopig voldoende voor hem. Hoop je.