Bladerend door teksten van grote denkers.
Bloggen lezend van kleine schrijvers.
Bitterheid wegspoelend in haiku’s.
Blik- en bloosloos reagerend.
Ik wil dood, dus ik besta.
Ik lees, dus ik besta.
Ik schrijf, dus ik besta.
Ik reageer, dus ik besta.
Maar niets overtuigt mij meer.
Maar niets vertwijfelt mij meer.
Maar niets verbittert mij meer.
Maar niets verontluistert mij meer.
Dan die dode klanken in mijn kop
Dan het blauw waarin ik mijn ziel openvouw.
Rotterdam, 28 augustus 2011
Dit is mijn wijn... 
“Dode klanken”.
niets dan goeds over de dode(n).
Ook zij die niet dood wilden en toch bestonden.
In een depressie kunnen sommige gevoelens/verlangens zo vertrouwd zijn dat je ze steeds weer terugkrijgt en je ze niet kwijt wilt. Ook al is het opengevouwen blauw.
Dat is het erge van depressies, dat je niet meer bij je gevoel kunt komen.
Je weet het, ja dat weer wel!, maar je kan niks voelen met kennis.
Je hoort de dood klinken met de doden en je bederft hun feestje met je aanwezigheid.
Uit momentvol genot
en heftig stoten
word de mens uit
gevulde blauwe leegte
het aards leven
ingeschoten
Als ontkiemende zaden
energiek rijk geladen
volgt elk zijn paden
Na lijdensvolle weg
van hoopvolle illusie
komt de dood
gekleurd in rood
zonder stoten of genot
als rustgevend eindschot
Met enig geduld
zal uw wens in het wit
worden vervuld
mvg
De ziel heb ik er al voor opengetrokken, maar ook dat helpt niet echt.
Ik ben zo slecht, als de angst voor de dood verdampt is, in het voelen van het leven.
Lijd ik maar, dan wist ik waar ik het moet zoeken.
Ook ik heb mijn deel gehad
volgestouwd met medicatie
jaren geleden alles overboord
zodat het lijden stopte
en ik het zoeken vergat
Sterkte!
ik ben er eigenlijk al aan gewend
het zijn als het ware mijn seizoenen
manische zomers sluit ik af met
depressieve herfsttijden
manische winters koel ik af
met depressieve lenteluchten
ik kan ervoor in alles vluchten
de benen nemen en blijven draven
stil zitten wenen en mijn kop begraven
maar het blijven kwalen door slaapgebrek
ik weet, dat kost me nog eens de nek
en vergeet nooit dat het een aandoening is
daarom druk ik het maar uit in woord en beeld
wat eraan mijn brein mankeert en mij zo verveelt
Ik denk dat ik je wel kan begrijpen
je probeert er altijd maar het beste
van te maken
ook al is dat niet gemakkelijk…
het is niet moeilijk voor wie het een keer
doorgemaakt heeft en telkens weer
zich herinnert hoe erg je jezelf niet
kan verdragen zonder een om-niet verdriet
Je blog heeft iets wat al een poosje in mijn hoofd sluimert doen ontwaken en ik heb het geplaatst met een verwijzing naar jouw blog. Hoop dat je het niet vervelend vindt want dan haal ik de link weg.
blijf in beweging
depressie loert altijd op een still
dat doe ik met zoveel reacties
en ik blijf zelfs redelijk tactisch
maar soms ben ik zo depressief
dan heb ik de demon zelve lief
Het blauw is anders wonderschoon!
Zeg elke dag voor een tijdje lieve dingen tegen jezelf, gemeend voor de spiegel. Herhaal ze als je te negatief bent in je hoofd. Kijk naar jankprogramma’s zoals ‘Spoorloos’ en huil lekker mee, goed voor je!
En vind het al zo goed van je dat je hier mee kwam, ik raak je heel voorzichtig even aan.
het blauw is van de kou ook wonderschoon
ach, mijn ziel is niet meer zo groen dat zijn stemming verandert van een zoen
mijn mantra ‘ik wil dood, dus ik besta’ helpt bij nood; raar maar echt waar
droefheid maakt me slijtvast, maar niet warmer
ik had liever een blog over ‘ik wil leven, dus ik besta’ gemaakt,
maar dat hoop ik hierna te schrijven
als het wegdrijft met dit blog om het van me af te krijgen.
dank je voor je ‘touch’-je
Door Marius blog werd ik geïnspireerd om dit blog (wat al een poosje in mijn hoofd zat) te publiceren.
Wie zei dat: Leven, tijdverdrijf tussen geboorte en dood.
Ik had het kunnen zeggen, vroeger
als een cynische realist
of een gevoelsarme idealist
of een depressieve cartoonist
Maar schrik er nu van
als een opgeknoopte nihilist
in het ritme van jouw seizoenen
vouw je open en dicht
daaruit voort stroomt gevoel
dat misschien voelt als geen gevoel
naar jouw prachtige creaties
alle goeds!!
dank je svara
het begint alweer te stromen
nu mijn eigen woorden me schrikken
en ik eindelijk in het plaatje lees
hoeveel van de wereld in mijzelf door leeft
dat als paard stijgert tussen allerlei koppen vol zorg
over oorlogsituaties, verwrongen levens en
het oneindig wachten op vriendschap
dat ik rond de stam als schors heb afgepeld
Strijkwartet nr 15 Shostakovich.
Drie maal daags.
Kuur afmaken.
Lijkt me een prima recept. Meteen google aan het werk gezet en zag dat het gezelschap Danel Kwartet Shostakovich Integrale Strijkkwartetten n°1, 4 & 15 op Vrijdag 28 mei 2010 om 20.15 uur in het Burgemeestershuis van Lommel voor een luttele € 8,50 aan entree ten gehore heeft gebracht.
Vijftien snaren hebben zich in België aan een retrospectief
gewijd, terwijl ik toen vast manisch was en niet zo depressief
als ik nu mijn dagen slijt. De titel alleen al ‘Vitaliteit en nostalgie’
spreekt me aan zoals iemand je een stoot kan geven met zijn knie.
Lees ik verder dat het de reeks ‘Shostakovich’s integrale strijkkwartetten’ afsloot
en zijn vroege periode verbond met de dagen vlak voor zijn dood
dan werkt dat al helend voor een mens die verbinding zoekt met zijn eigen grond
waarin oude gedachten en vormen naijlen als ik me optrek uit mijn sloot, licht gewond.
Ik bloed, dus ik leef en heb zonder ze te horen door hun tekst alleen te lezen
het Stalin-tijdperk en de periode van de dooi in gedachten overbrugd
waarin de strijd tussen hoop en wanhoop, mijn dagelijkse kost,
me als een taalprobleem voorkomt, waarin men grote woorden morst.
In plaats me erdoor mee te laten sleuren tot aan de rand van het graf
merk ik nu dat ze als muziek in mijn oren klinken, als een paard in volle draf.