De profeten van de aanstaande recessie en het uiteenvallen van de muntunie baseren zich eigenlijk op een oud-testamentische plaag: aardwormen die onze oogst zullen opeten. De angst voor die plaag heeft een versteend mensbeeld uit de oude doos nieuw leven ingeblazen.
Je hoort erover praten op de beursvloer, in de spreekkamers van de bankiers, in de kantines van de werknemers-met-een-levensloopregeling, op de sites van de pensioenfondsen en op de makelaars- c.q. hypotheekkantoren.
We zijn gelijk aardwormen, zoals er geschreven staat, en dragen een miskraam in ons. Een bijbelachtige tekst die in de boog van een poort in het hekwerk van menige financieele dienstverlener niet zou misstaan. Het zou meteen een topstuk toevoegen aan een groeiende berg grensverleggende kunst.
Die miskraam noemt men vanouds een windei. De naam is ontleend aan de menselijke gedachte dat een ei zonder kalkschaal door de adem van de goden is bevrucht. Met zo’n woord in het lijf is de ‘klassieke oudheid’ terug in ons vlees.
We leven, net als toen, in een realiteit gevormd door geruchten en proberen opnieuw met verhalen er zin aan te geven. Onder het juk van economische en politieke werkelijkheden, waarin het gerucht bepaalt hoe het verhaal voor ons en alle anderen verloopt, menen we zelfs de eindtijd erin te ontwaren.
Iedereen heeft inmiddels een windei, dat ons door de strot is geduwd. Voor de een is dat een slinkend pensioen. Voor de ander is het een tophypotheek op een huis dat niet eens voor een bodemprijs verkocht kan worden. Voor velen is het een woekerpolis, een oplopende rente, een idem betalingsachterstand of een boeketje staatsleningen die wordt afgewaardeerd. Voor de waaghalzen onder ons particulieren is het een alsmaar dalend aandeel.
Op de screensaver, van wie ons van bovenaf begluurt, draait een animatie van de mensheid zoals de god-zonder-naam ons zich had voorgesteld na de zondvloed. Een van elkaar nauwelijks meer te onderscheiden massa regenwormen, die voor hun windei tevergeefs op zoek zijn naar een ontvangende onnozele.
En niet te vergeten zij die niks hebben met een permanent verlangen meer dan niks te hebben.
helaas, die passen niet in het plaatje 😉
Sterk!
Dank!
Práchtig……het leven is een windei….
het werd voor ons uitgeblazen.
hallelujah (versie L. Cohen)
ps
toevoegend aan jouw eureka:
in de middeleeuwen sprak de mens van zichzelf als een zak vol drek
nu kunnen we de kinderen op bijbelachtige gronden vertellen
waarom wij in een naakte vruchtzak lopen
en het trots ‘onze huid’ noemen
omdat wij onwetend zijn
dat we geen schaal meer bewonen
die ons een echte schulp had gegeven
en ons bevrijd had van het teken
van de huidskleur
en van het pigment van je haar 🙂
Zou het de hoop zijn, dat het windei een kip met gouden eieren zal voortbrengen, die eenieder gaande houdt?
Schitterend betoog vind ik.
natuurlijk, en die hoop zou ons weleens tot een beter mens kunnen maken
als die kip over ons zal heersen als een boterzacht eitje met een harde kern 🙂
opdat het windeieren mogen zijn met een dubbele dooier
voor een dubbel innerlijk leven,
zodat het plezier in onszelf
niet door de ander bedorven kan worden
Toen ik nog klein was dacht ik dat een windei een ei was zonder inhoud. Een ei met enkel wind dus. Ik koester dat beeld, tegen beter weten in, nog steeds. Zo’n ei lijkt heel wat, maar is in feite niets. Wellicht een beeld dat analoog is aan het leven van menig beroepskapitalist. De buitenkant is echt maar verbergt wat er in zit. Namelijk, helemaal niets. Nou ja, wat gebakken lucht misschien.
Het is uitermate plezierig om bijdragen te lezen van mensen die weten hoe ze verrassend en kunstzinnig met de taal kunnen omgaan. Uw nest met aardwormen mag er overigens ook zijn. Maar dat had ik geloof ik al een keer geschreven.
Groet.
dank voor de complimenten en idd
ook ik dacht als kind dat een windei sloeg op de lege schaal,
maar nu het verhaal wil dat het een vruchtzak is,
is het nog altijd toepasbaar op de van zichzelf sociaal lege kapitalist,
die zijn zakken dwangmatig moet vullen om iets te voelen dat van hem is …
Wedergroet.
Beeldend filosoof Marius!
Wat leuk, Maria,
weer van je te horen!
Een vrolijke wetenschapper,
dat zou ik wel willen zijn
die steeds beter uit de voeten kan
met de krapte die woorden je bieden
voor de bijna oneindige ruimte
waarvan beelden spreken
‘naakte vruchtzak’ :))
lege vleestas
hoe inspirerend!
heerlijk~)
graag gedaan!
Fraaie kunst trouwens! 🙂
dank je zeer
het zit wel op het randje
van nijverheid of kunst, vind je niet!?
hun vleestasjes lijken immers
gebreid in een illegaal atelier,
maar dat is een gerucht, hoor
het is ook niet in ploegendienst gemaakt,
tijdens de laatste FNV-bijeenkomst
eigenlijk is het een fraai kunstje
want het rekt geen grenzen in de kunst op 🙂
🙂
Had jij niet een heel forum van windeieren?
Ook deze reactie van je snap ik niet.
Omdat jij niks snapt,kreeg de querilla leider je in haar macht.
Zij vulde alles in,omdat jij geen flauw benul had
over haar intenties en woorden.
Jij liet mij afmaken!