Aanvankelijk was ik, net als alle toeristen in het hotel, beteuterd door de plotselinge dooi en vooral door het lelijke plaveisel dat onder de sneeuw verborgen bleek.
De hagel en de bliksem hadden me van mijn balkon verdreven. Waardoor het bedenken van nog meer varianten op het wonderlijke hekwerk geen zin meer had.
Ik rolde alles wat ik verzonnen had op om het thuis op te bergen voor volgend jaar, als ik het weer op mijn heupen krijg.
Opeens drong het tot me door dat het geen droomvakantie maar een vakantiedroom was. Dus kon ik er alsnog een goed einde aan breien.
Het onweer verduisterde het daglicht en dat bracht me op het idee om van alle requisieten een lamp te maken.
Van het hekwerk en restanten van de gordijnen in mijn blokhut maakte ik een vierkante lampenkap.
Uit een reep van de mega-hotel-wall en delen van mijn nachtkastje maakte ik een staander voor een schemerlamp.
Het resultaat mocht er zijn: een Jacobsladder die naar het licht leidt!
Eenmaal op dreef kwamen er steeds meer staanders en lampenkappen uit mijn handen. Toen vrijwel alles van het interieur verwerkt was, hield ik nog wat afval over.
Daaruit sponnen mijn vingers een staander, die de gratie van een sculptuur uitstraalde en daar heel goed voor door kon gaan.
Het lampbeeldje heb ik als aandenken achtergelaten in het enige raam van mijn eveneens verzonnen blokhut voor de volgende keer als ik weer droom van een vakantie in een ver oord.
Dit is mijn wijn... 
Zo’n gebreide blokhut zou ik maar niet teveel in het dooiwater laten staan want het licht kan uitvallen.
Je hebt gelijk. Ik zal de blokhut in mijn volgende droom meteen met de hand op een knot winden en het lampje aan de resterende wilg hangen!
Als je dat maar niet met je lier doet.
Mooie postzegel voor mijn verzameling.
Ik ben weer helemaal bijgelezen.
Wees niet bevreesd,
een innerlijke lier laat zich niet
afzonderlijk ophangen
en als drager
verkies ik zelf het leven.
Hoezeer ik het ook moet verfraaien
om het naar mijn zin te hebben.
Een trouwe lezer draagt daar natuurlijk
het meest toe bij 🙂
sneeuw dekt al het lelijks toe of maakt het mooie mooier….
dit als scheiding met de buren drijft je naar elkaar toe…
bijzonder leuk verhaal met klimmende opsteker:)
Dank je wel, Annet
Ja, de natuur snapt tenminste dat de werkelijkheid zonder kunst onverteerbaar is. Het schildert, beeldhouwt en tekent ons al eeuwen die discipline voor.
Hoe mooier de schuttingen, deste beter je buren bent!
lampen verlichten
hekwerken en gordijnen
het balkon stort neer
dwars door de gaten
in de lucht bovenop de
reisagent zijn knar