Dit is mijn wijn… verkeert in doodsnood. De blogader is doorgesneden en zo te zien is het bloed er al geheel uit verdwenen. Enkele stervelingen proberen nog de helften aan elkaar te koppelen. Maar de afstand tussen de schrijver en de lezer is onoverbrugbaar.
De blogger, die dacht dat zijn wijn velen zou smaken, heeft hoogst persoonlijk het mes in zijn strot gezet.
Terugkijkend op zijn brouwsels zag hij teveel taal als kurk de stroom tussen schrijven en gelezen worden vernauwen tot een miezerig straaltje. Als kritisch lezer moest hij wel ingrijpen, want een zichzelf respecterende schrijver mag men nooit sparen.
De dood van deze blogger lag al veel eerder in het verschiet. Vaak genoeg was hij ontevreden over de response, maar nu vooral ontevreden over zijn schrijfkunst zelf en wat hij eigenlijk te vertellen heeft.
Natuurlijk is het een wanhoopsdaad, een act van een depressieve man op leeftijd. Daaruit mag de toevallig passerende belangstellende best de conclusie trekken dat met de tijd de raad weer komt.
Uit zo’n zelfverkozen dood zal vast ooit iets heel moois opstaan. De taal is te zeer een ongelukkige, maar oh zo aantrekkelijke, keuze van het brein om zich te doen gelden dat ook deze blogger op een dag weer de geest krijgt.
Die taal, waarin het woord zich als almachtig voordoet, biedt altijd de mogelijkheid om als een zich door alles en iedereen, waaronder de schrijver zelf, verlaten Werther te verpoppen. Zo’n kans mag men niet aan zich voorbij laten gaan.
Vandaar!
Dit is mijn wijn... 
Ik begrijp het.
Blog moet niet te veel woorden bevatten, en makkelijk opneembaar.
Bloggen moet snelheid hebben zodat het volgende blog weer naar onszelf toe getrokken kan worden.
Niemand is belangrijk op een blog, eigenlijk zitten we er alleen voor onszelf. Net als in het leven.
Want als we dood zijn gaat iedereen verder.
Maar erger is het als je ontevreden over je eigen stijl bent.
Klopt, maar van gene zijde moet ik toevoegen dat deze blogger zo’n hoge pet van zichzelf heeft opgezet dat hij er helemaal in verdwenen is.
Met je eens maar,… de taal doet niets, ik heb die nooit begrepen en nu nog niet. In ‘bloggerskontenland’ lopen alleen psychies gestoorde rond. Enkele die normaal zijn zoude zich niet moeten ophouden hier.
“de taal doet niets” pik ik uit je reactie en verbaas me zeer over deze stelling,
het beangstigt me nog meer dan dat ik kurk produceer
want als dat het geval zou zijn dan is de magie uitgewerkt
het leven is eruit getreden en als doofstommen verkeren we met elkaar
De keuzevrijheid is niet groot. Tussen de geest te krijgen en de geest te geven.
Ik heb ook al een tijdlang het idee te verblijven in een tehuis voor oude zeelieden.
Maar verzet me nog eens nu en dan door weer van wal te steken. Zonder garantie waar en of ik ooit ergens aan zal komen. De lucht beweegt doorslaande tongen.
‘door slaande’ lees ik met genoegen
Doorslaande tongen zijn de klankbronnen van de psalmpomp, ook wel genoemd de zingende zaag des geloofs ofwel…..het harmonium.
Bloggen komt soms niet uit, geen zin of -inspiratie kan ook.
Je kunt daar het best gewoon aan toegeven, komt vanzelf weer goed.
PRACHTIG die term “psalmpomp”,
een blog op zich waard:
het woord verwijst naar het trage orgasme van belijdende lidmaten
die den christelijken beurtzang om God alle eer te geven
zo onopgewonden mogelijk vorm moeten geven
om geestelijk zo traag mogelijk klaar te komen in Zijn Huis
in de slakkengang van hun plechtige zang wenden ze Den Heer geringe lustgevoelens voor
waardoor een mens van louter vlees en bloed vanwege het zingen vanzelf de kerk uit gaat
nee, ik moet beslist even niet meer bloggen, het loopt nu al over de rand
het loopt nu al over de rand? of is het schuimbekken? 😉
Oh oh
De sfeer die ik mijn eerste blogjaar (laatste vk-blogjaar) ervaren heb maakte me als een onervaren iemand gelukkig niet alleen een beetje meer blogwise als groentje maar ik genoot van die sfeer en respons.Er ging een wereld voor me open.
Later leerde ik dat sommige contacten die ontstonden vaak toch luchtbellen bleken te zijn.
Daar moest ik aan wennen. Aan de oprechtheid van eerdere reacties ging ik zelfs twijfelen.
Bij lange teksten haak ik vaak af. Of dat nu bij jou is of bij een ander dat maakt niet zoveel uit.
Jouw kortere teksten en vooral je gedichten/haiku’s vinden meestal wel een bodem bij me en inspireren me al is het maar één zin waar ik van geniet. Altijd gaat het over iets dat de binnenkant raakt ook al giet je het soms in een vorm die niet zo toegankelijk is maar waarin de essentie wel voelbaar is.
Alleen uit de diepte kan weer een impuls uit zichzelf wakker worden. Als geen ander weet jij dat.
En voor iedereen bloeien de geraniums op een ander tijdstip is mijn ervaring.
Dus ik heb alle hoop dat er nog veel moois uit jouw diepste naar boven komt.
Je bent zo’n creatief mens!!!. En deze levensader laat zich niet zo makkelijk doormidden snijden daarvoor zit het volgens mij te diep in jou verankert. Misschien dat een tijdje minder bloggen je wel weer de oevers in beeld brengt
Maar ja wie ben ik.
Naar believen bovenstaande dus maar lezen met een korrel zout 🙂
Hartegroet
svara
[…] delen elkaars passie. Ze begrijpen en steunen elkaar. Ze moedigen elkaar aan en dagen elkaar uit. Ze tillen je zelfs weer uit je graf als je jezelf dood waant. Ze weten allemaal dat je het voor een goedgevulde centenbak niet moet doen. Van orgeldraaien wordt […]
Hey… in de herhaling toont zich de ware kunstenaar.
Toe, vertel nog eens wat.
Daar is de orgelman:
.
Dit is een bekend gevoel…
Je kunt ook niet de hele tijd creatief zijn
De herfst is er ook nog
En de stille winter
Lieve groet….
Iedereen bedankt voor de ‘meelevende’ en ‘opbeurende’ reacties.
Mijn dode staat als blogger bevalt me echter uitstekend.
Ik kan nu al mijn tijd besteden aan mijn ‘kunstenaarschap’.
Na twee geslaagde ‘artwareparty’s’ in Den Haag en Leiden heb ik het druk met een derde in Sassenheim.
Wat ik daar ‘aan de man breng’ kun je volgen via de ‘knop’ [ArtAAA studio en galerie] bovenaan de pagina.
Het ga jullie goed in jullie bloggersleven!
Marius
je bent dus niet dood
bent hoogstens een leven elders gaan leiden:)
wie weet of dat leven je via een ander pad alsnog hier naar terug brengt…
een blogger is onsterfelijk zolang er op zijn blogs gereageerd wordt of zijn ‘graf’ bezocht wordt en men ‘honing’ uit zijn blogjes opzuigt 🙂
Ben benieuwd hoe het gaat met de artwareparties, en of je nog schrijft. Denk van wel.
Gek, dat iedereen denkt dat leven pas leven is als het gepubliceerd is.
ik ook, de komende party is gepland in september en daarna volgen parties in Den Haag, Vlissingen, Ermelo, Breda, Bolsward en Utrecht, waarvan die in Den Haag vaststaat…
schrijven stopt nooit, voor mijn website in het engels, maar evengoed nog veel nederlandse t eksten en soms denk ik weer dat het een mooi blogje zou kunnen opleveren, maar dan lees ik het door en moet ik toegeven dat het te lang of te complex voor een blog is
‘toevallig’ ben ik nu bezig met het thema ‘onsterfelijkheid’ en zie dat als de onontkoombaarheid van een eeuwig leven. Of je nu wel of niet zelf publiceert, er is al zoveel van je vastgelegd dat je voorgoed voortleeft voor wie je data de betekenis hebben van een leven dat niet onopgemerkt is voorbij gegaan 😉
“it’s a long way to
be oneself and a short stay
to consume that day”
laat dat korte maar heel lang aanvoelen 🙂
lieve groet,
assyke
Zonder het plaatje (http://artafterallart.nl/page10.php) voel ik niks 😉
Het drukt voor mij uit dat het zo populaire jezelf-zijn eigenlijk een weduwe is van het ego, dat te moe is geworden van de realiteit voortdurend het hoofd te bieden en op sterven na dood zich inbeeldt hoe het is om niet langer met die realiteit rekening te houden.
Welnu, in mijn geval is die weduwe mijn ware ik.
Een inbeelding dat ik mijn zelfbeeld niet langer ontleen aan the looking-glass self, aan het beeld dat anderen van me hebben, aan mijn imago.
Een omazoen,
Marius