Overal tikkende tijdbommen
…
Het kan zomaar misgaan
Op zoveel gebieden, in elk land
Alsof overal tikkende tijdbommen staan
Hier, geen mens op het strand
….
Altijd, je weet maar nooit of
Er één afgaat of bij hem in z’n kop, of
Dat een gek uit de lucht komt vallen
Omdat onze smoelen hem niet bevallen
….
Zo’n gek denkt misschien ook je weet maar nooit
Die gasten hebben zulke glazen smoelen
Of hij voelt zich gepakt en moet z’n woede koelen
Politiek wordt er immers maar wat aangeklooid
….
Kom, we gaan naar huis, ik gruw van dat stille
Het is hier echt niet pluis. Waarom gil je?
..
..
.
Vlissingen, maandag 14 oktober 2013, de dag waarop je je weer eens overtrokken realiseert dat je-weet-maar-nooit heerst op aarde, omdat het zelfs op het verlaten strand onrust baarde
Dit is mijn wijn... 
Angst…
Ja, heel veel, hennie
heel veel bedreigingen ook
en plots zo’n paniek
Een goede remedie is je afzonderen van alle informatie, en leven bij de dag.
Ik doe het al jaren, weet niets van wat er in de wereld gebeurt, althans niet zoveel, soms komt me iets ter ore wat ik niet wil horen of lezen. Ook dan word ik bang en ga dan met mijn poppen spelen.
een heremiet worden?
dat kun je heel lang volhouden
in de oorlog leefden de meeste burgers door alsof er niets aan de hand was
maar zo’n afwending van de wereld is voor zinloos geweld funest
ook voor je spaargeld, voor je planningen en voor je vege lijf
dat laatste was op het strand het geval
een homofobe badgast ging door het lint
Tja, internet hè? Haal je alles mee in huis. Vroeger moest je daarvoor spreekwoordelijk naar de bakker. Of heb je dit ook van horen zeggen?
de tv wil je ook nog weleens aan het schrikken brengen
maar het kan ook simpel aanwezig zijn in je lijf of in dat van de ander
zoals bij mij heftige stemmingswisselingen, waarin ik op alles over reageer
of in de samenleving, zoals hier in Zeeland of Rotterdam Zuid in de vorm van homofobie
op het strand kwam alles in die stilte voor de storm samen
En dan is het nog stiller wat Japan betreft…
ja, daar moet ik helemaal niet aan denken,
maar het zal vast ook deel uitmaken van mijn angst- en paniekstoornissen
eng.
dat was het,
ook voor dat onnozele sportvissertje
die geen flikkers om zich heen duldde en mijn vriend een por in de rug gaf met zijn hengel
maar niet gerekend had op een exemplaar dat als kind al de bom genoemd werd
de echo van zo’n driftbui is nog het vervelendst
als je door je remmen bent gegaan, dan duurt het lang voordat je weer je ermee verzoend hebt
wat wel helpt is de blijde boodschap dat je niet over je heen hebt laten lopen
en dat zo’n figuur zijn haat als een boemerang terugkreeg
Dank voor de likes, Barbara en King Billy