…
Fladderen als een vlinder
door de moestuin van zijn vader
al appels plukkend, bessen ritsend,
pruimen stelend en de knekels van het fruit
met zijn vrienden ronddragen in vaders klomp
Niets kon het spel bederven
tot zijn schoffel plots gods toorn
doorgaf in een keiharde lompe stomp
toen hij met zijn vriendjes geheel opging
in een christelijke begrafenis van het klokhuis
Ziedend over een pasje van zijn kind
die er zelf totaal geen fout in kon ontdekken
vernederde hij hem voor het oog van zijn wereld
en verwekte in een nacht tijd een levenslange angst
Vanaf die dag voelt hij de dierlijke jacht op de ander
vraagt hij zich af waar is de mens nog meer?
Dit is mijn wijn... 
Het doet me denken aan dit filmpje
Hoeveel mooie momenten een kind kan meemaken om te groeien, zonder angst.
Genoten @Appelvrouw
Doet me ook fantaseren over een Ziendengeleidehond, waar je als kind/mens door beschermd wordt.
Prachtfilmpje!
Vrolijke groet,
Nou zeg, Rob
mijn blog negeren 😉
Natuurlijk ook een indrukwekkend gedicht!
Verontschuldigende groet,
Gelukkig dat het niet door je onopgemerkt is
een berg zand over het misverstand strooiende groet
Voor volgende week staat bij mij een blogtitel “Zand erover” in de wachtrij.
Ik neem jouw zand daar dankbaar voor aan.
Vriendelijke groet,
Niet alleen “Gods wegen zijn ondoorgrondelijk en zelden aangenaam”
@Aad
Botte vaders steken hem graag naar de kroon 😉
Prachtig gedicht Marius…ik proef
ervan alles in……
Dank je veel Annet
ja, het gedicht is op zich een moestuin
Beklemmend 😦
Dat blijft @Apie