De Onderbuik viert feest!

De Autoriteit Politieke Markten schaamt zich voor zijn taak toezicht te moeten houden op de democratie. Zij kan echter niet anders dan met confetti het feestje van xenofoob Europa tenminste van enige kleur voorzien. Anno 2015 is die democratie pakweg 25 jaar bezig met de onderbuik van wat zich exclusief het eigen volk noemt. De gewenste volkssoevereiniteit van Rousseau is op zijn kop gezet. Hun abdomen heeft de plaats van ons hoofd ingenomen.

Het verlangen naar vrijheid, gelijkheid en broederschap doet de geest niet meer wapperen. Het reactionaire geluid van nationalisten overstemt alles en iedereen die de open samenleving willen behoeden voor het louter gehoor geven aan onlustgevoelens.

Studio Artaaa ziet nationale en Europese parlementen geassembleerd worden met de onderbuiken van gehaaide politici als de gewenste brede of sterke schouders. Die de ballen bloot dragen als teken van hun lef om voor iedere voze mening uit te komen zolang het stemmen oplevert. In zulke openbare lichamen vecht men als gladiatoren met maskers op van hun heilige dieren om de leegte van de macht over het vaderland te verwerven.

Moderne naties lijden eigenlijk sinds hun oorsprong al aan een onsterfelijk verleden, waarin de een zich boven de ander stelt op grond van dubieuze meerwaarden als her- of afkomst. Nationalisten scoren in deze moderne tijd nog steeds met een vrijwel onversneden fundamentalisme uit de achttiende eeuw.

Niet een nieuwe mens en maatschappij staat hen voor ogen, maar de wedergeboorte van het oude vaderland. Met ‘Die Heimat’of ‘Het Thuisland’ verpakt in de idee van een moderne volksnatie koesteren ze oeroude voorlopers en beroepen ze zich zonder enig voorbehoud op een etniciteit, die alleen op ‘bloed en bodem’ gebaseerd kan zijn.

De zin van het leven dreigt voor goed aangetast te worden, als dit feestje straks eindigt in de dood van de open samenleving. Het verkrampte en benauwde nationalisme effent zonder dat we dat onmiddellijk beseffen de weg voor een Koninkrijk Gods waar de IS nog een puntje aan kan zuigen.

De cirkel is rond als uit zeventiende-eeuwse graven onze voorouders hun gelijk opeisen dat die zin van het leven dus toch het sterven zelf is. Hun inspanningen om de mens dood te verklaren ten gunste van een levende God lijken uiteindelijk niet tevergeefs te zijn geweest.

De afwijzing van een mondiale gemeenschap van wereldburgers als sluitstuk van onze evolutie op grond van de toegeschreven kwade aard van de ander, van de mens op zich, werpt ons terug op dat onbetwijfelbare geloof der vaderen. Roept de tijd in herinnering dat zij de radio nog beschouwden als de spreekbuis van de duivel. Brengt mij bij mijn opa en oma op Goeree en Overflakkee die in tweestrijd lagen of ze bij de buren naar dat kastje mochten luisteren, toen hun zoon voor het eerst door den ether sprak.

Hun verlangen hem te ‘mogen’ horen spreken overwon de angst voor het eventuele kwaad, waaraan ze zouden worden bloot gesteld, en deed mijn opa de historische woorden spreken “dat door zo’n vuile goot zulk helder water kan stromen”. Het is te hopen dat dat ook geldt voor de democratie als de parlementen straks vergeven zijn van de xenofoben.