Ik schreef elders over
de aantasting van je bestaan
door de dood van de ander
nu vraag ik me af
..
hoeveel zwarte gaten
zijn er al geslagen
in het glazuur van het leven
dat je niet meer met hen kunt delen
;;;
of is er sprake van één zwart gat
dat groeit bij ieder opgeslokt levenslicht
wat het als een verse dooier
slurpend consumeert
,,,,
soms denk ik
al dat leven dat is geleden
daarmee deel ik een verleden
en roep de namen op in het gat
Dit is mijn wijn... 
mooi, ik denk ieder een eigen zwart gat
dank je, hennie
ieder levenslicht een eigen zwart gat
zo voelt het wel
maar als ik aan ze denk
is het eén zwart gat
je afbeelding geeft ook hoop, want ik zie een mooie gele kleur, een geel gat waar je liefde koestert en niet laat uithollen door zwart.
Da’s mooi gezegd, Appelvrouw!
Laten we de logica niet uit het oog verliezen. Als een zwart gat alles opslurpt kunnen er geen twee van zijn, tenzij we de betekenis van het woord alles niet kennen. Onze zintuigen hebben ons echter laten weten dat er meer zijn. Dat is een probleem van onze soort. Dat we veel meer kunnen zien dan onze hersenen kunnen bevatten. Waardoor het alles in het gat zich enkel in een brein bevindt. Zodat we op die manier ieder brein als een zwart gat kunnen beschouwen waarin “ons” alles volledig is opgeslorpt.
Er wordt ook wel gezegd dat een zwart gat behalve ingang ook een uitgang heeft die uitmondt in een ander universum. Maar ach er wordt zoveel gezegd ….
@Simen
Je kunt inderdaad alles in mijn pet gooien.Ik haal dan wel eruit wat me aanspreekt. Tenslotte gaat het om het verhaal. Daar lusten wij als geletterde dieren wel pap van., toch?!
Zo is het.
wat een prachtige afbeelding!