Als de dagen niet meer bezorgd worden
Geen getourmenteerde hoofden meer door de brievenbus
Onbezorgd die dagen ergens zelf kunnen afhalen
Een heel jaar lang zoen ik zijn vadsige wang
Is mijn kwelgeest zelf eens bang
Onbezorgde dagen
Geplaatst: 22 december 2018 in NieuwjaarswensenTags:2019, angst, cultuur, kunst, onbezorgd, poezie en logica
reacties
Dit is mijn wijn... 
Bedankt Annette en Peter.
Ik had het bloggen zo’n beetje aan de wilgen gehangen, maar vandaag zat ik op mijn bankje aan de mond van de Schelde naar de Noordzee te staren en zag zijn vlezige kop aan de horizon verschijnen.
Een bijna-god-ervaring en dat moet je kwijt, want er uitdrukkingsloos mee rond gaan lopen is levensgevaarlijk.
Er was niemand op de boulevard om dit te delen, dus snel naar huis en het wereldwijde web op voor een ongeremde uiteenzetting van wat me nu toch was overkomen.
Gelukkig een bijna-ervaring, want zo’n almachtig figuur met huid en haar waarnemen betekent doorgaans dat je gaat getuigen en daarmee nooit meer kunt ophouden over het ware bestaan van die onbestaanbare ander te spreken, waardoor je er geheel door bezeten raakt.
In Vlissingen lopen er meer van die figuren rond, waar zo’n god zich aan zou hebben geopenbaard, en die kunnen het niet laten om je daarop aan te spreken.
Laatst bestond zo iemand het om mij ongevraagd God-houdt-van-u in te fluisteren.
Ik repliceerde dat mijn ik niet van hem houdt, dat het allang uit was tussen ons en dat hij op moest houden met stalken.
Totaal ontdaan liet ik hem achter zijn kerstpot staan, niks voor mij zo’n christenhondenbestaan.
Ik ben geen blaffer, meer een bijter.
Bijtijds herkende ik de huid van de ander.
Niet meteen een gedocumenteerde, maar wel iemand waarin een ziel huist en wiens gelaat mij niet weerloos lijkt.
Zodat die ander niet beperkt is door mijn blik en daarmee ook niet verwant aan het exemplaar van Levinas.
Een ander zoals ik ook kan zijn als ik bijvoorbeeld aan mijn vader denk en hij, als hij nog leefde.
Een Zelf gemaakt van vlees van, als ik er zo naar kijk, liegsporen.
Hoewel het ook uit vette glimlachen, grijnzen en grimassen getrokken kan zijn.
Kortom, ik heb weer zin in bloggen en wilde dat jullie als trouwe bezoekers laten weten.
Dat het op niks uit kan lopen, zal me een worst zijn.
Als ik maar niet gek wordt van de stilte die het zwijgen me zou opleggen..
Bovendien kan ik het vastknopen aan eerdere bloggen over De Schreeuw van Edvard M. en over de waarheid als spraakwater.
Mijn hele site kan ik erin verwerken, want het Zelf is net als God overal aanwezig en beschikt, terwijl de mens alleen kan wikken, over ziel en zaligheid, leven en dood.
Deze wilgentak is in ieder geval flink doorgebogen onder het gewicht van je woorden. hopelijk komen er nog meer koppen en letters. Je schrijft zo mooi, al weet ik vaak niet wat te zeggen, omdat je zinnen vooral om te lezen zijn
Ik zou het ook niet weten, Appelvrouw,
Als ik mijn lezer was dan zou ik het bij een roffel laten (hear, hear zeggen ze dan in het oudste parlement van de wereld, om blijk te geven dat ze het mooi of raak vonden, maar ook niks weten toe te voegen of dat zelfs niet willen omdat het zo mooi genoeg is)
Dus bedankt voor je roffel!