Een breed grijnzende zwaargewicht duwt hem kopje onder. Al had je een sani broyeur op je blog aangesloten, hoorde hij hem schateren, dan nog had je het niet gered. Daarmee toch nog toegevend dat het geen bagger was wat er allemaal op zijn vel geschreven en verbeeld is. De motor van zo’n plugin gaat immers alleen stuk als het stof van hoge kwaliteit moet vermalen.
Steeds meer bloggers zwemmen in de modder van het internet sinds het uithuiszettingsbevel van de Volkskrant is uitgevaardigd. Ze hebben zich verspreid over diverse wadden en hun nieuwe nestjes uitnodigend opgemaakt. Er vinden nu elders ontmoetingen plaats, maar van een nieuwe gemeenschap is het nog niet gekomen.
Als nomaden trekken ze door de modderplassen die het gevolg zijn van de zware regenval na de verstoffing van menige site en met name die van de Volkskrant. Sommigen spreken al van een tweede zondvloed en zien hun modderblog als de enige ark die straks het voortleven op een vast stuk moddder mogelijk maakt.
Bovenstaand gekiekt modderbloggerpaar hebben elkaar gevonden in de strijd om het hoofd boven het moeras te houden en hebben besloten om snel nog wat nageslacht te maken in de hoop dat hun eenmaal geworpen blogjes de nieuwe tijd zullen meemaken. Ze hebben van de modderatie, de moerasbeheerder, vernomen dat daar nog met God over wordt onderhandeld.
God, had de modderfiguur met 1 oogspleet open geprutteld, hoever gaan ze nou weer?
De blogger met volledige beschikking over haar gezichtsvermogen kalmeerde hem: het is niet die God van de christenen, het is een bedrijf dat alle blogsites opkoopt en zo een tweede aarde in bezit denkt te krijgen.
Vreemd, hoorde ze hem nog zeggen voordat ze samen onderdoken, dat ze al die sites opkopen. Ze hadden beter de centjes bij elkaar kunnen leggen om een technische staf te bekostigen die zo efficient mogelijk voorpagina´s in de lucht houdt, waarop gastredacties van bloggers per week hun persen kunnen laten draaien.
Ze had hem nog horen roepen dat de baggernatuur van de Volkskrant hen wel een reuzevoorsprong heeft gegeven. En zijzelf had nog geprobeerd te zeggen dat ze na deze ramp geen modderfiguren meer mogen slaan. Maar een hoge golf met harde stukken klei erin bedolf hen onder het puin dat, dachten beiden, God kennelijk al aan het ruimen was. Snel surfden ze met die klei als plank terug naar hun ark.
Actieve vergrotting van mijn blog is nog het enige dat resteert. Mijn blog is hier volwassen geworden en heeft zich tegen het modder gooien op en door deze site beschermd met passende kleding. Nu zij wordt verdreven en haar vruchten als bagger zijn afgedaan, steekt zij nog eenmaal haar hoofd door het luik dat tot 1 maart open staat. Zij heft haar handen op alsof zij de heren regenten boven haar moddertrappelend wil voorhouden dat zij hier zal blijven wonen al moet ze de zeeuwse wapenspreuk eeuwig volhouden.
Dat is uw vrije wil, moppert de hoofdregent die op het luik stond en nu in zijn eigen vuil op zijn gat ligt. Hij houdt haar buiten beeld op zijn beurt met een mimiek vol kwader trouw voor dat de goden nu eenmaal hebben gesproken en hij niets meer kan doen dan haar daarop te wijzen.
Typisch voor regenten, bijt ze hem in modderbelletjes toe, om de vrije wil met louter gelaatstrekken te projecteren op de wil tot voortleven van de ander, die zij aan hun touwtjes laten trappelen. Louter omdat u ons hier kwijt wilt en niet in staat bent daarover in gesprek te gaan, schuift u uw verantwoordelijkheid voor het verdrijven van uw grond, uit het hof dat wij er stichtten, in onze schoenen.
Het lijkt wel de 4e eeuw, toen de vrije wil, die de monnik Pelagius juist als godsgeschenk ervaarde, de nek werd omgedraaid door Augustinus. Het ging toen ook om de onwil van wie de touwtjes in handen heeft om ze terug te geven aan ‘de mensen zelf’. Pelagius werd verbannen en zijn gedachten werden dakloos tot de geschiedschrijver ze naar voren haalde uit de grotten van die tijd en ze weerspiegeld zag in de Reformatie en daarna de Verlichting. Mijn blog waarschuwt de weer opgekrabbelde hoofdregent:
wie al zijn bewoners zijn huis uitzet,
alsof een vijandig volk zijn land bezet
krabt zich straks tevergeefs het kale hoofd
waar onze blogs als een versteende korst vergrot*
zijn omdat men hier niet in ons gelooft
*) iedere verdrijving uit een woonruimte laat een leeg hol achter. Dat is een natuurlijk proces. De natuur heeft dat al voor haar onderwerping aan de mens voorgedaan bij de vorming van grotten. Dat proces heeft tot nu toe geen naam gekregen, maar met de blunder van het VK is onze taal verrijkt.
De grot was van een leeg hol een woning geworden voor de eerste mensen op aarde. Het is gecultiveerd in lusthoven en kunstholen. Na die versiering is het nu omgeslagen in ontsiering en dat vergrot onze beschaving. Nog een kleine 3 weken en men treft hier hooguit nog wat onkruid, waaronder ergens op deze rotsgrond al onze hier gemaakte blogs begraven zijn. Al maken ze er een archief van, het zal slechts een spleetje zijn dat daar toegang toe biedt.
Vanwege dit perspectief maak ik ter afscheid nog enkele modderbloggen bij de Volkskrant in de hoop dat die verstenen als straks de Grote Droogte de boel verwoestijnt.
Vluchten kan weer wel!
Wees gegroet
Ongekroonde koningen van niemandsland
waanden we ons op deze site van de Volkskrant
jarenlang dachten we er is niets aan de hand
zagen geen zwaard aan de bovenkant
van iedere pagina waar ons blog
verscheen, dat als een ros
ons naar de eigen toppen bracht
van wat nu als proppen wordt veracht
ooit begon ik met de regel: iets is me
dierbaarder dan een offer, schoner dan de
hand die het ontvangt. Een protest tegen afstaan
van leven, van bestaan, van iets dat nooit mag vergaan
al zou het mijn kop kosten! Dus vlucht ik met mijn blog
voordat de draad wordt doorgeknipt en zie u elders toch?!
Met mijn Avatar verwijder ik ook mijn gehele bloginhoud van deze site als de plugin van OBA zijn goede werken heeft volbracht. Op geen enkele wijze wil ik dat de Volkskrant erover beschikt. Als een land zijn koningen verraadt en hun heldendaadewn om het leven brengt, leeft er niets meer van hun glans rijk voort. Voordat het door hun zwaard wordt doorboort, heb ik het veilig opgeborgen.
Een bitter genoegen bleek ons deel,
Marius van Artaaa
Dit is mijn wijn... 