Als ook je kunstbezit onder water staat

Ik had het kunnen weten.

Als je de belastingdienst in het nauw hebt gedreven, dan blijven ze rechercheren tot ze je toch bij de kladden kunnen pakken.

De aanslagen op mijn onder water staande woning hebben ze moeten vernietigen. Ze zagen terecht op tegen een langlopende procedure bij de rechtbank.

Een goede deal dacht ik, toen ze me belden. Na de afwikkeling van een reeds jaren durend gevecht over het terugdraaien van de dubbele hypotheekaftrek, vind ik vanmorgen een aanslag op mijn kunstbezit in de bus.

Ik had hun kantoor in Goes al in 2008 verzekerd dat het voornamelijk eigen werk betreft, wat ik als hobby maak. Ik stuurde ze zelfs dit plaatje. Speciaal voor hen gemaakt om visueel te communiceren dat eigenlijk ook mijn kunstbezit onder water staat. Voor de grap had ik er een prijskaartje aangehangen van om en nabij 50.000 euro.

Hun zaklampje zag dat kennelijk anders. Het vond de prent met het prijskaartje eraan geniet in de la van de medewerker, die wegens reorganisatie met de Noorderzon vertrokken was. Met de telefoontjes over mijn hobby in zijn geheugen opgeslagen.

Deze onderwaterkunst beschouwt de wet als verworven vermogen, “daar het gereproduceerd en verkocht kan zijn”. Dat dat niet gebeurd is, “dient u aan te tonen”.

Ik heb ze direct gebeld dat ik hard heb moeten lachen om hun grapje. De uitleg dat ik nauwelijks prenten verkoop, viel in het badwater waarmee zij je als belastingslaaf wassen. Nu zit ik met een oorwurm opgescheept. Steeds hoor ik hun bitse vrouwenstem, namens de inspecteur, me toebijten: “er wordt zichtbaar wit gewassen op een gepoetste plaat”.

De zoveelste valse beschuldiging, waarvan ze weten dat die niet lang houdbaar is. Ik kan echter nu alleen in beroep gaan als  het fraudeteam de zaak voor de rechter brengt. Vooralsnog kan ik uitstel van betaling aanvragen tot dat besluit genomen is.

De belastingdienst zadelt je niet alleen op met gefantaseerde aanslagen, ze houden je ook net zolang aan hun lijntje tot je weer een vormfout vindt. Ik voel me het plaatje en merk al snel de nattigheid van die vormfout. Zonder taxatie is de aanslag op drijfzand gebouwd. Het zand dat de badgast tussen zijn teentjes probeert weg te spoelen. Het begin van een zoveelste bezwaarschrift, met uitzicht op weer een ellenlang verweerschrift van hun kant.

Als ook je kunstbezit onder water staat, dan zal daar vast een regeling voor bestaan om het verlies ergens af te trekken, toch?!

Wie wil niet schuilen in de lingerie van Moeder Aarde?

De wereld blijft in de ban van je-weet-maar-nooit.  Zoals in de jaren zestig tijdens de Varkensbaai-crisis. Toen een atoomoorlog tussen de Verenigde Staten en de Sovjet-Unie dreigde uit te breken.  Thuis werd geroutineerd ingeslagen voor het geval de SU zijn raketten niet weg zou halen van Cuba. Ze waren geplaatst vanwege een invasie van bannelingen, die met steun van de  VS in april 1961 tevergeefs Cuba wilden ‘bevrijden’.

Het samen schuilen in de kelder leek me reuze spannend. Vier dagen lang hield de wereld zijn adem in. Helaas liep het vroegtijdig met een sisser af voor wie gehoopt had op een paar maanden geen school,  geen kerk en geen boodschappen doen. Wel had ik door deze crisis onder de vloer van mijn slaapkamer een eigen schuilplaats gemaakt. Daar heb ik me vaak verstopt als het weer eens hommeles was, omdat vader op zoek was naar mijn lurven. Niets is vermakelijker dan iemand die over de rooie is, boven je te horen ijsberen. Zijn woede ging vaak om niets. Een kapot gebeten gummetje was al genoeg om die te ontsteken.

Je verschuilen voor de ander is eigenlijk een vorm van recreatie. Je herschept je fysieke wereld in een geheime ruimte en volgt nauwgezet wat er buiten je cocon gebeurt.  Ondertussen vermaak je je met je stripboeken, hun tevergeefse zoektochten en het idee om nooit meer bovenvloers te leven. Nu het economische systeem vol tijdbommen op springen staat en in Vlissingen de kazematten gerestaureerd worden, werpt deze samenloop van omstandigheden de kans op een gigantisch onderduikadres in mijn schoot.

Voor wie ook op zoek is naar een schuilplaats, in het Keizersbolwerk in Vlissingen is nog wel een onderaards perceeltje over. Zie foto’s. Het vestingwerk dateert uit 1548 en kreeg in de Franse tijd de huidige vorm. De ingang vind je in de ‘Waterpoort’, de enige stadspoort die nog intact is. Bovenop het bolwerk staat Michiel de Ruyter. In de sokkel van zijn standbeeld zit een losse tegel, met daarachter een mangat naar de munitiekamer (nu in gebruik als dieseltankstation voor de Belgische loodsen). Halverwege zit een onderdeur met bel, waarachter de tunnel begint naar mijn schuilplaats.

Zelf gebruik ik een mangat in het schuurtje achter mijn huis. Het brengt me via een oud riool meteen op de plek waar ik al flink opgeschoten ben met het herstellen van de lingerie van Moeder Aarde.  In het schilderij kun je nu rondlopen. Alle grotten zijn voorzien van deuren, trappen, verstelbare pilaren en een leidingenstelsel voor vervoer van natte en droge waren. Het is nog lang niet af, maar ik schiet al aardig op.

Het paneel, dat hier wordt afgebeeld, zit rechtsonder in het meest toegankelijke schilderij van de wereld. Je ziet dat het er al knap uit gaat zien. Het merendeel van dit ingenieuze bolwerk is gestut.  Tijdens het herstel zijn oude beelden gevonden, die energie opwekken met een waterrad in de bloedsomloop van Moeder Aarde zelf. Ze kunnen vuur spuwen, alles verwarmen, licht geven met hun ogen, brood bakken in hun mond, alle zenders afspelen op hun buikwand enz. enz.

Ik zou uren kunnen vertellen over wat ik in die lingerie aan bijzondere plekken heb aangetroffen. Maar kijk zelf en ontdek de ruimten en objecten, die ooit allemaal een naam hebben gehad en nu een onbeschreven blad zijn. Nergens heb ik ook maar een regeltje tekst en uitleg gevonden en toch kom je er al snel achter wat iets zou kunnen zijn. Wat je aanraakt, opent zich meteen en als je erin kruipt vertellen je vingers net als aan blinden wat het kan zijn. Wie wil niet schuilen in de oneindige  kruipruimten, die je kunt weven van de lingerie van Moeder Aarde!? Onvindbaar voor de belastingen, de NSA, ja voor alle tentakels waarmee staten burgers bij de virtuele lurven pakken om ze te onpas leeg te schudden, vals te beschuldigen dan wel vogelvrij te verklaren.

Maak van Sinterklaas een potverteerfeest op de 3e dinsdag van september

Namens de Vereniging Voor Belastingbetalende Huismannen heeft mijn bovenbuurman een open brief naar de Tweede Kamer gestuurd om voor eens en voor altijd van het discutabele Sinterklaasfeest af te zijn. Hij is van huis uit Kamerantropoloog die zweert bij introspectie. Het is, volgens hem, de enige weg om kennis aan het innerlijk van mens en dier om te zetten in kennis van hun werelden. Zo heeft hij mij dat gisteren vanaf het balkon van mijn bovenkamer gemeld, die hij sinds kort huurt nu niet criminele illegalen uitzicht dienen te hebben op een veilig bestaan.

Zijn kennis aan en van Zwarte Piet is inderdaad zeer omvangrijk. Jarenlang heeft hij als mijn illegale hoofdbewoner die figuur gespeeld om onder de mensen te zijn. Hij was zelfs vaak de enige echte, omdat blanke -vrouwelijke- imitatienegers doorgaans die rol op zich nemen. Tussen die momenten door heeft hij ervaren wat het is om die kaart steeds uit het spel te trekken. Zelf heb ik hem in mijn huid laten kruipen om te ervaren hoe het is om voor Sinterklaas te spelen. Een rol die mij op het lijf geschreven is, omdat ik als belastingslaaf alles voor iedereen moet betalen. Wat ik voor mezelf overhoud, pot ik natuurlijk op voor het geval men toch tekort komt.

Je bent te sociaal, hoor ik vaak als ze hun zakken gevuld hebben. En dat doet zeer als ik niet als een van hen participeer. Wat mijn huurder op het idee van die open brief bracht. Geachte Vaste, Aanwezige, Tijdelijke en Afwezige Kamerleden, luidt de aanhef om niemand te vergeten. Graag vraag ik uw aandacht voor een alternatief om uit de impasse rond het Sinterklaasfeest te komen. Mijn hospes en ik hebben, na bij elkaar naar binnen te hebben gekeken, ontdekt dat het feest niet meer van deze tijd is. Immers, tegenwoordig geeft het geen pas om voor iedereen alles te betalen en zeker niet om mensen zwart te maken die niets op hun kerfstok hebben. Da’s te sociaal en da’s te straf, toch!? Van groentjes als Europa moeten we de helft van dat lesje nu wel geleerd hebben.

De behoeften en de belangen om de pot te verteren, zijn in Europa dan ook uitentreuren bekend. Alle lidstaten wenden al jaren voor te moeten bezuinigen, omdat vorige kabinetten de pot verteerd zouden hebben of wij burgers of de banken enz. Uw werk heeft geen zin als er geen staatsschuld zou zijn en ons leven als belastingslaven al helemaal niet. Waarin zou u als parlement dan uw handen moeten wassen!? Zoals weer blijkt uit het brandhoutakkoord, waarin voor iedere partij een potje gebroken is voor de door hen begeerde zoethoudertjes. U sloot dat zonder zwarte pieten af, maar wel met 650 miljoen meer tekort c.q. schuld in de stok gekerfd. Daarmee komen we op de kern van het alternatief. Hoe kunnen we het zo organiseren dat er een begrotingsakkoord op z’n sinterklaas, zonder gekleurde imitatienegers te exploiteren, wordt gesloten en dat betaald wordt door Europa c.q. een lidstaat die daarop gerekend heeft.

Voor een voorbeeld moet u verder kijken dan het eigen land groot is. Tel wel eerst uw zegeningen. Onze slavenmoraal is bijvoorbeeld al hervormd tot een belastingmoraal, maar nog onbenut voor (een alternatief voor) Sinterklaas. De dubieuze kerkelijke liefdadigheid is niet meer van deze tijd. Zo kom ik als KA uit op de ‘potlatch’. Ik bedoel de bijeenkomsten van rivaliserende Indianenstammen in Noord-Amerika. Op kosten van de leiders worden slaven doodgeknuppeld, grote hoeveelheden voedsel opgegeten en vernietigd of kostbare geschenken weggegeven en na afloop ook vaak vernietigd. Met als enige doel je rivalen tot eenzelfde feest te verplichten. U herkent, neem ik aan, onmiddellijk de wijze waarop wij democratisch functioneren, waarbij u dat doodknuppelen van slaven vervangt door het afknijpen van de budgetten van burgers. Dus het fundament is er al, nu nog het feest erop laten draaien.

Oh ja, wie niet aan die plicht kan voldoen, wordt het recht ontnomen op enig aanzien. Wat zoveel betekent als dat ze al hun onroerende rijkdom strippen en over ieders lot beschikken naar eigen goeddunken. Zoiets als Finland met Griekenland wilde doen en wat ik hier u ook ga voorstellen. Daarbij heb ik inderdaad de potten op het oog, die Europa heeft gevuld om armlastige lidstaten c.q. banken  te helpen. Europa heeft al eerder de PIIGS-landen geld voor hun potlatch (blijkt een besloten feestje te zijn geweest achteraf) gegeven. En heeft gezien die overdreven fondsvorming rekening gehouden met dat de pot altijd verteerd kan worden en ook uw Kamervraag ‘Wat dan?’.

De potlatch is een keihard ritueel c.q. bewijs van een echte participatiesamenleving, waarin alles en iedereen als touwtjes aan elkaar wordt geknoopt. Wij pleiten dan ook voor een Binnenlandse Potlatch en een Europese  variant. Die BP laten we voor het gemak eenmalig met onze EP samenvallen. Zo’n BP zouden we op die derde dinsdag in september kunnen houden. De eerste zou ik door WA laten organiseren. De Gouden Koets wordt er verloot onder concurrerende EU-lidstaten, dan zijn we meteen van het overschilderwerk af. (Het advies om de slaven belastingblauw te kleuren, geef ik u dan ook niet.) W.A. zal daarna armlastig zijn en Duitsland, neem ik aan, verplicht worden het koningshuis te onderhouden tot zij de EP  organiseren. Voor de BP’s en EP’s worden lijsten bijgehouden van de meest vermogenden, die voor iedere staatsschuld recht evenredig aanspreekbaar zijn. Omdat ze vaak de oudste belastingslaven zijn, zijn zij voortaan onze natuurlijke leiders.

Dan zijn we meteen van die tijd-, geld- en mensverslindende verkiezingen af en kan het parlement uit hun zak betaald worden. Zo werken wij tegelijk aan het benutten van inkomensverschillen en van een tot op heden sociaal acceptabel gebleken slavernij. Naakte slaven komen in ons verhaal niet voor, want er is bij ons niet meer sprake van gevangen vijanden waar we geen kleding, voedsel en werk voor over hebben, toch!? Het zou ook de onophoudelijke strijd om nieuwe slaven weer leven inblazen. Nee, we  gaan gewoon uit van het feit dat we allemaal belastingslaven zijn en eenmaal in het jaar het voor het zeggen willen hebben wat er met ons geld gebeurt. De meest vermogenden onder ons krijgen uw zetels, waar ze ons dik voor betalen. Rivaliteit tussen landen wordt gestimuleerd, wat de groei van de economie wederzijds bevordert.

Kortom, schrap het huidige Sinterklaasfeest. Geef de kinderen daartoe het cadeautje alvast dat voor de Kerst bedoeld is. Zorg dat Europa haar potten feestelijk verteert door jaarlijks Begrotings-Kampioen-Schappen te organiseren, die de gecombineerde spanning van sportkampioenschappen en sinterklaasavonden synergetisch doet toenemen. Neem zelf het initiatief met een Binnenlandse Potlatch gecombineerd met de eerste EBKS. Natuurlijk op de 3e dinsdag in september, dat is nu 3x gezegd. Waarbij de donor de ontvanger dus de feestganger verplicht het jaar daarop uit eigen zak zo’n EBKS te organiseren op straffe van verlies van alle rijkdommen en iedere zelfbeschikking aan degene met wie die plicht is overeengekomen. Is getekend, namens de VVBH, de heer Olivier-Op-Mijn-Zolder.

Hij kwam door de deur van de droger binnen

–

Zijn leven lang gekooid als poëzie

was hij een vlo zonder theater

achter tralies gekluisterd, op de knie

de tandeloze tijd dodend voor de mooiprater

–

Net als de verlosser te vroeg gepensioneerd

uit zijn vlees al het geld geslagen

om de macht in geringere handen over te dragen

is het koninklijke roofdier tot het bot onteerd

–

Zou hij het nu welletjes gevonden hebben

nu ons spaargeld vlees is geworden of altijd al was?

voor het systeem dat dreigt weg te ebben

als er geen geld in wordt verdampt tot darmgas

–

Met name in de buiken van bankgieren

met in iedere straat een anus

waar wij onze leeftocht uit de kieren

halen met onze tentakels graaiend in hun kanus

–

Vandaag kwam hij door de deur

van de droger binnen, de gek

devoot voor zijn doen met in zijn bek

een bewijs aan toonder in de originele kleur

 –

Zijn spaargeld is de ingehouden woede

over zijn ooit geroofde wilde bestaan

die men kan blussen met een rib waaraan

resten van een lijf kleven, een goed doorbloede

–

Je krijgt er zoveel meer voor terug

dan het systeem zelf bieden kan

een wezen dat smult van een ongekookte rooie rug

gokkend op zijn voorkeur voor een bankgier zijn hersenpan

–

–

–

Rotterdam, zaterdag 19 oktober, de dag waarop een Bengaalse tijger uit de kast kwam toen hij meende te horen dat al het geld vlees was geworden

Echtelijke ruzie op kijkdoosformaat

Hij had net de kijkdoos af voor de presentatie van de stand van zaken in zijn werk bij een kunstverzamelaar in Leiden, thuis, toen hij plots hoorde: ben je nou weer aan het bloggen! Woedend had hij de stem toegevoegd dat dit echt de limit was. Zo konden ze niet doorgaan. Het was wat hem betreft afgelopen. Ik ben klaar met je, schreeuwde hij, voor mij hoeft het niet langer meer. De ander liet hem uitvaren en wachtte op de kade af tot zijn woordenstroom stopte en hij terug zou dobberen naar het vaste land van de redelijkheid.

De gestoorde eenling herhaalde echter zijn woede dat het toch niet meer leefbaar was voor iemand als er telkens gezeurd werd over wat hij het liefste deed. De hele dag met schrijven, tekenen en beeldjes aankleden bezig zijn. Terwijl hij het omwille van de goede vrede al beperkte tot de ochtenduren en daarna gewoon aan de slag ging met het burgerlijke leventje van huisje schoonmaken, boompje bijknippen en hondje uitlaten. We lijken goddomme wel een stel heteroos, besloot hij zijn tirade.

Na een stilte vroeg de ander wat daar mis mee was. Alles, schreeuwde hij, ik heb heel mijn leven geweigerd me aan te passen aan een cultuur waarin de schone schijn van een fris huis, een knappe tuin en een zuivere rashond de hoogste waarden zijn. Waar de zeden van het grondig schoonmaken, economisch boodschappen doen, voedzaam eten maken, alles netjes afwassen en afdrogen, gezellig tv-kijken en op tijd naar bed gaan je dag om zeep helpen.

Oh, reageert de ander kalmerend, wat is daar zo anders aan dan jouw leven? Dat je meer tijd aan gezellig bloggen, knutselen en beeldjes inpakken besteedt dan aan je huis en omgeving, waardoor het schoonmaken erbij inschiet, het boodschappen doen straks misschien ook en bijna alle kamers nog niet verbouwd zijn? En nu houdt voor mijnheer de kunstenaar annex schrijver annex filosoof, zijn relatie op, want zijn goddelijke vrijheid om achter de computer te hangen is van een hogere orde dan een bewoonbaar huis en een tevreden vriend.

Knutselen? Kijk dan! Is dat knutselen? Het is kunst, man. Zo’n kijkdoos, waarin Amy Winehouse wisselend met Prince en met Cocker duetten zingt. Waar Prince op de achterkant duetten met Anouk en Joplin aangaat. Waar Amy op de zijkant van het doosje binnenin met Prince zingt, terwijl ze met de anderen belt. Als ik nog meer tijd had zou ik de muziek erin op chips zetten, die starten als je hun hoofden in de kijkgaten voor je neus houdt.

Ja hoor, dus toch. Je gaat helemaal op in je kunstenaarsbestaan. Had dan gezegd dat ik niet met een homo maar met een hobo samen zou gaan wonen, die mij en ons huis gewoon in de steek kan laten, omdat de kunst boven alles gaat en de rest kan stikken!

Zo bedoel ik het niet.

Hoe bedoel je het dan wel?

Ik bedoel dat je op moet houden met mijn werk af te doen als iets dat minder van belang is dan een kuis huis enz. Zo ben ik niet.

Wie of wat ben je dan, schatje. Een kunst-homo?

Ja, gaan we opeens lollig doen? Ik ben een homo ludens en niet zo’n fucking art-flikker en zeker geen homeboy met een doekje en een afwasborsteltje, die de hele dag alleen met een keurig huisje enz. bezig is.

Wat is daar mis mee als het huis eindelijk eens opgeknapt wordt en we iedere dag in een fris huis lekker eten, babbelen, rusten en samen film kijken of bezoek ontvangen? Dat kun je toch ook allemaal spelenderwijs voor elkaar boksen. Ik leef liever in zo’n kijkdoos, dan voor zo eentje als jij daar gemaakt hebt.

Weet je, het bloggen enzo is echt inspirerend. Van een proper huishouden kan ik geen literatuur en kunst maken.

Oh, hoezo niet? Je kan prachtige invallen krijgen als je stofzuigt, de verbouwing afmaakt of met de ander leuke dingen doet!

Bah, daar komt alleen burgerlijke kunst en literatuur uit voort. Ik ga daar niet voor!

Nou dan moeten we toch maar eens goed praten met elkaar, want ik heb niks aan een vriend die alles opoffert voor zijn schrijverschap en kunstenaarsschap.

Ach, je komt niks tekort hoor en wat ik maak is veel duurzamer en levensverdiepender dan een schoon huis, een rijk gevulde tafel en het vermaak onderling.

Voor jouw leven misschien, maar ik merk het tegendeel. Het leven vervlakt tussen ons. Het huis is langzamerhand ontoonbaar geworden. Je hebt geen oog meer voor het sociale. Je staart je blind op het hogere culturele. Zo is het met jou niet uit te houden voor mij.

Maar jij vindt het toch ook goed wat ik maak?

Gaat wel, alleen vind ik het niet goed dat je dat boven het alledaagse leventje stelt en dat we vrijwel alleen bekvechtend met elkaar spreken. Ik woon hier ook en ik houd van gezelligheid.

Maar jij hebt toch jouw dingetjes?

Ja, maar tijd zat om met jou te delen.

Ach, hou op, dat vind ik zo klef.

Oh, nou dan kan ik beter gaan inpakken.

Volgens mij overdrijf je nu.

Rotterdam-Feijenoord, juli 2011