Een dagboeknotitie uit 1892 baart een mythe over het ontstaan van De Schreeuw

Edvard Munch, De Schreeuw, 1895

Deze versie van de  Schreeuw heeft Munch in 1895 in tempera en potlood op karton  geschilderd. Tempera is een verfsoort, dat in Egypte is uitgevonden. Het wordt gemaakt door pigmenten in droge poedervorm te vermengen met eidooier en water. Rembrandt gaf daar ook vaak de voorkeur aan, vanwege de helderheid en transparantie van de kleuren. Deze Schreeuw is dan ook de meest kleurrijke versie, die Munch gemaakt heeft. Het is ook de enige versie met een door hemzelf geschilderde lijst. Waarop hij het gedicht schreef, dat hem ertoe inspireerde. Ook dat is weer een versie van een andere tekst, een fragment uit zijn dagboek van 1892, waarin hij op 22 januari, verblijvend in Nice, schreef:

Op een avond liep ik langs een pad, de stad bevond zich aan één kant en het fjord eronder. Ik voelde me moe en ziek. Ik stopte en keek uit over het fjord — de zon was aan het ondergaan, en de wolken kleurden bloedrood. Ik ervaarde een schreeuw die door de natuur trok; mij leek het dat ik de schreeuw hoorde. Ik maakte dit plaatje, schilderde de wolken als echt bloed. De kleur gilde. Dit werd De Schreeuw.

Frappant is dat Munch hier noteert dat hij in 1892 al de eerste versie schilderde. Terwijl de kunstgeschiedenis zijn werk dateert tussen 1893 en 1910. Wel heeft hij in 1892 zichzelf leunend op het hek geschilderd en dat werk De Wanhoop genoemd. Zie mijn vorige blog. Met zijn verwarrende notitie, waarin hij suggereert op de plaats en tijd van de gebeurtenis zelf zijn eerste versie te hebben geschapen, zou je kunnen zeggen dat Munch meteen een mythe baarde over het ontstaan van zijn werk.

Detail van de versie uit 1895

Kijken we naar een detail van de versie op karton dan valt op dat een van de figuren op de achtergrond, net als Munch zichzelf in 1892 had geschilderd, op het hek leunt. In de latere versies staan deze figuren rechtop met elkaar te praten. In het gedicht, dat hij op de lijst aanbracht, spreekt hij van twee vrienden die door waren gelopen op het moment dat hij zijn pas inhield en uitgeput op het hek leunde. Hij spreekt hier niet over ziek zijn, maar over angst-trillingen. De schreeuw wordt hier ook van ‘gedaante’ veranderd in een oneindige schreeuw.

‘Ik wandelde over een pad met twee vrienden. De zon ging onder. Plotseling werd de lucht rood. Ik hield mijn pas in, voelde me uitgeput en leunde op een hek. Er waren bloed en tongen van vuur boven de blauwzwarte fjord en stad. mijn vrienden liepen door en ik stond daar trillend van angst – en ik voelde hoe een oneindige schreeuw door de natuur trok’

Er is nog een tekst, maar nu op de achterkant van het schilderij, geschreven en daarin omschrijft hij het tafereel weer op een geheel andere wijze.  Dat wil zeggen met andere bewoordingen:

Ik voelde een zweem van melancholie – ik stond stil, doodmoe. Over het fjord en de stad hingen bloed en tongen van vuur. Mijn vrienden liepen verder. Ik bleef achter. Trillend van angst voelde ik de grote schreeuw in de natuur.

Wat in alle uitleg in ieder geval de aandacht trekt, is dat de schreeuw niet uit de mond van het spookachtige figuur op de voorgrond opgetekend wordt; maar door de natuur trekt. Het spookje zelf schreeuwt niet. Hij legt juist zijn  handen tegen zijn oren omdat hij het geluid niet verdraagt en opent zijn mond zodat het zijn gehoor niet kan beschadigen. Met het oog op de juiste interpretatie en als bijdrage aan de kunsteducatie heb ik een versie van zijn schilderij gemaakt die accentueert wat Munch wilde uitdrukken. Door tussen de handen en de oren een pak watten aan te brengen is hopelijk het gat gedicht tussen Munchs bedoeling en de blik van generaties kunstkenners en liefhebbers van zijn werk, die ervan overtuigd waren, en nog zijn, dat het spookje zelf schreeuwt.  In het volgende blog zal blijken dat die betekenisverschuiving Munch niet echt dwars zat.

De Schreeuw zoals Munch hem beleefde

(wordt vervolgd)

Een oneindige schreeuw trekt door de kunstgeschiedenis nog altijd onze aandacht

Edvard Munch. De Wanhoop, 1892

In de kunstgeschiedenis komt het wel vaker voor dat een interpretatie het schilderij en alle gebeurtenissen eromheen mythologiseert. In het geval van de Schreeuw zien we dat al vanaf de oorsprong gebeuren. Alsof we daar meemaken wat vergelijkbaar is met de geschiedenis van het ontstaan van de bijbel. Iemand heeft wat gehoord, gezien of geroken en hangt het meteen aan een te grote klok.

Het begint eigenlijk al wanneer Edvard Munch het schilderij De Wanhoop in 1892 in Berlijn exposeert. De geschiedschrijvers spreken van een schandaal, Maar wat gebeurde er precies in 1892, toen een expositie van 55 werken van de Noor Edvard Munch in de Verein Berliner Künstler na 7 dagen al werd gesloten.

De jury vond het werk van Munch ‘afstotend, lelijk en ordinair’. Ze vond eigenlijk dat hij het niet netjes had geschilderd. Zijn best niet had gedaan. Er met de pet naar had gegooid. Dat vond ze zo schandalig dat ze de expositie niet wilde voortzetten. Ze wees als het ware Munch met zijn  hele expositie het gat van de deur. Vrijwel overeenkomstig de verbanning van de ‘enige mensen’ uit het paradijs.

Die opvatting van de jury werd echter niet gedeeld door zijn collega-kunstenaars. Dat kan, maar dan is die opvatting op zich nog geen schandaal. De jury-leden deden gewoon hun werk, lijkt mij. Men was het alleen niet met hen eens. Terwijl je toch wel grond kunt vinden voor hun afwijzing als je in aanmerking neemt dat Munch De Wanhoop wilde schilderen.

De scheiding der geesten leidde tot een eigen kunstenaarsvereniging om rellen over wat wel en niet goede kunst is te voorkomen of eigenlijk om de kunstenaar en zijn scheppingen nooit een strobreed in de weg te leggen. “De controverse daarover zou met medewerking van de Vereinigung der XI leiden tot het oprichten van de Freie Künstlervereinigung. Heel wat leden verlieten de kunstvereniging en werden lid van de ‘Freie Vereinigung Berliner Künstler’ en de ‘Vereinigung der XI’, waar buitenlands werk en vernieuwende kunst van eigen bodem kon worden geëxposeerd, zonder telkens een rel te ontketenen.”

Dat neemt niet weg dat Edvard Munch zelf ook niet zo tevreden was met zijn eerste poging om zo’n emotie als Wanhoop van het doek te laten afspatten. De idee aan een dergelijk schilderij (wat hij de Schreeuw zou noemen)  moet in de gedachten van Munch al gedwaald hebben toen hij ontspannen over het hek langs het pad leunde, dat naar het park op de top van de heuvel Ekeberg leidde.

Hier geeft de geschiedenis geen uitsluitsel over. Maar vermoedelijk zag hij op een latere datum kans om op dezelfde plek met dezelfde zonsondergang boven Oslo en het fjord iets te ontwaren wat hem de stuipen op het lijf joeg: een van bloed doortrokken hemel en tongen van vuur, die hem het gevoel gaven van een oneindige schreeuw die door de natuur trok. In ieder geval schilderde hij de beroemde Schreeuw met een spookachtig wezen op de voorgrond pas in 1894.

Edvard Munch, Schreeuw, 1894

(wordt vervolgd)

Het daglicht was even kwaad als wij

 
 
na de proloog van 3 juli 2010 in de toer vlissingen te her-denken als de rooie stad, die in 2007 plotsklaps door paranoide machthebberigen bleek bestuurd te worden, heeft sirius een week de tijd genomen om weer op zijn verhaal te komen. zoveel werkelijkheden tegelijk in het arme hoofd halen, is zelfs voor een alias van een schrijver teveel om dagelijks een vervolg te kunnen afleveren. hoewel hij als kind al vroeg in zijn leven vertrouwd was geraakt met de versplinterde wereld en één werkelijkheid een zeldzaamheid is in een mensenleven, is meer dan drie breintechnisch een toer over alle bergruggen op aarde.
 
nu hij terug kan kijken op een arbeidzaam leven staat voor hem vast dat er nu eenmaal altijd minstens drie tegelijk aanwezig zijn: de boze buitenwereld, de broze binnenwereld en de besloten bovenwereld. teveel dingen die hij deed, werden anders opgevat dan hij ze bedoeld had en door god en zijn vertegenwoordigers op aarde ook al verkeerd verstaan. de door iedereen gezochte drie-eenheid, waarin we alles van elkaar meteen begrijpen zoals het is en de ander dat als goed ervaart, werd in vlissingen op 3 juli 2007 in één grove miskleun door het college verpulverd.
 
sirius was in de nacht voor deze dag druk in de weer geweest met de laatste versie van het werkplan. zijn afdeling had dat nodig om het aantal benodigde taakuren te bepalen en hij kon er zijn overmatige werkdruk mee aangeven. hij had er een eerder gepubliceerd versje bijgedaan, dat over het werkplan (1) ging en nu zeer actueel was:
 
nu het werk de mens teveel is
zijn omgeving vol krakeel is
de tijd zelf verwond raakt
is het vreemd dat niemand staakt
 
toen hij eenmaal aan de slag was met het invoeren van zijn nocturne data in het spreadsheet op zijn werk, kwam collega j. vlijt in gezelschap van twee als fbi-agenten geklede holle bloedvaten het kantoorprieeltje binnen. zijn collega, aan de andere kant van het prieel, zag meteen dat het een kantoorinval was en vroeg de heren naar hun legitimatie. de holle vaten hadden geen werkende oren en collega vlijt leek in de kantoorlandschapvredebreuk te berusten. hij legde voor hen uit dat het niet was wat het voorstelde. totdat de vaten gingen zwellen en hem van zijn bureaublad wegrukten. vlijt kon protesteren wat hij wilde, maar zij grepen in in de richting van zijn gehele existentie.
 
collega g. van god wilde nog tussenbeide komen, maar vlijt vond dat hij dit lot nu eenmaal moest ondergaan. als jezus werd hij afgevoerd, wat g. zijn heer deed aanroepen; smekend om zijn almacht te laten gelden en dit bestuurlijk geweld op dorpsschaal niet toe te staan, en de vaten meteen te laten krimpen. voordat sirius zijn contacten met het hogere had gelegd, waren ze al weg. plots schoot door sirius heen dat hij dit eerder had meegemaakt. in gameren. waar hij getuige was van de arrestatie van zijn eerste liefde door de ouderlingen, die zijn vader altijd naar de preekstoel begeleidden. zijn james dean werd toen ook zo vreemd meegaand door twee holle maar zeer gezwollen vaten voor de goegemeente opgebracht, die hem om een openbare schuldbekentenis vroegen. zijn vader had als een caesar zijn lot bepaald en de schone, dubbel zo oude knaap als sirius toen was, gedwongen voor gods aangezicht te bekennen dat hij een anoniem gehouden meisje zwanger had gemaakt.
 
het was die werkelijkheid, die bij sirius meteen een trauma voelbaar maakte, dat hij niets voor hem kon doen dan in zijn hoofd te schreeuwen dat de moffen tenminste nog als militairen opereerden. vuile nsb’ers woedde het door zijn kop. tegelijk kleef op zijn netvlies die rare meegaandheid van james d. en nu weer van collega vlijt. alsof hun ego in nog geen minuut tijd gekrompen was tot een naald in een hooiberg. pas bij de eerste communicatie van de bevelhebster d. schipperheijn (de intern algemeen dysfunctionerende directeur tevens gemeentesecretaris en de dekknecht genoemd in mijn vorige blog) op een haastig belegde bijeenkomst voor het personeel in de govan mbeki zaal drong tot hem door dat het om de splitsing van de werkelijkheid ging. daardoor was hij zo van slag en was de ander zo gedwee.
 
het atoom waarin ambtenaren bivakkeren samen met bestuurders van de molecule vlissingen was in het lichaam aarde met de kracht van een waterstofbom op die plaats en tijd ontploft. het had zijn verbeeldingskracht bijna naar de filistijnen geholpen, maar door de 24-uurs routine van zijn fantasie was het juist gaan zwellen. op het podium zat een college gelijkhebbers, die meenden dat de wet aan hun kant stond en dat ze wel moesten besluiten tot een dergelijke ingreep. ze hadden een week eerder in een besloten vergadering nog wel overwogen om ’s nachts de digitale data veilig te stellen, maar juist op dat tijdstip zou het opgevallen zijn…
 
het proces werd kort toegelicht. de wethouder tineke v. had als leider van de projectgroep het gevoel gekregen dat de informatie van haar ambtenaren niet deugde. ze was bang dat deze de kosten van het project scheldekwartier te licht voorstelden en dat ze informatie verzwegen die haar gelijk zouden geven. ze had natuurlijk om een second opinion kunnen vragen, maar dat wilde ze niet noch noemde ze het als overweging. ze wilde aantonen dat de ambtenaren onder één hoedje speelden om haar beentje te lichten.
 
aha, herkende sirius haar angsten, zijn wethouder elly w. had ook al eens zo’n achterdocht gehad en zijn manager per email ge
vraagd die chaoot van een sirius van het dossier maatschappelijke opvang af te halen. gelukkig had hij dat toen op de printer aangetroffen, voordat zijn manager het had gelezen. meteen had hij om een gesprek gevraagd. toen ontmoette hij hetzelfde argument als nu, dat er geen enkel been zichtbaar was in het achter iemands rug om kwaadspreken over de ander om meteen die ander uit te kunnen schakelen. dat de manager dat been ook niet zag, was nog verdraagbaar. alle managers zijn immers paladijnen als een hiërarchie vervalt in despotisme en ze hun hachje willen redden.
 
waar wethouder elly w. nog inbond, ging tineke v. haar boekje geheel te buiten. de dekknecht (zo genoemd vanwege haar opdracht schoon schip te maken met de organisatie, zie afbeelding voorjaarsnota 2006 in mijn vorige blog) d.s. beviel haar intégis aan en deze nam het roer meteen over. op de vraag uit de zaal of het allemaal wel legaal was, bevestigde de directeur van dit forensisch instituut voor gelddwalingen dat met een verwijzing naar een voor iedereen onbekend wetsartikel. later bleek het een artikel te zijn van zijn eigen huishoudelijk reglement. hij gaf vervolgens aan dat ze heimelijk moesten opereren. plots herkende sirius in zijn kop het hoofd van snuf de hond. hij hoorde hem blaffen dat niemand ook maar iets van de hele operatie naar buiten mocht brengen en dat de ambtenaren buitengewoon verlof hadden aangevraagd. alsof het college, de directeur en zijn obscure instituutje daarmee een hagelwit blazoen hadden.
 
uit deze eerste communicatie met het persooneel bleek dat de projectgroep die ochtend bijeen was geroepen en ze daar te horen kregen dat hun digitale data geconfisqueerd moesten worden in het algemeen belang en dat ze onder begeleiding van twee van zijn medewerkers nog hun persoonlijke spulletjes mochten ophalen, voordat ze ‘vrijwillig’ met buitengewoon verlof naar huis ‘mochten’ gaan. vandaar dat collega vlijt zo gedwee was, al verzette hij zich toen hij niet een persoonlijk kattebelletje mocht meenemen.
 
sirius was de wartaal beu. als men niet in staat was zich te verantwoorden voor een inbreuk in minstens het vertrouwen dat nodig is voor samenwerking, dan had het geen zin hier langer onder hun gehoor te blijven. hij stond op en werd daarin onmiddelijk gevolgd door de operationeel planner van sbp. de hele afdeling strategie, beleid en projecten stond op en pareerde zo collectief de gijzeling met een terugtrekking in het eigen bastion. zelfs het daglicht was even kwaad als wij en bescheen fel de uitgestreken smoelen van de podiumartiesten.
 
mopperend op de as van het kwaad op dorpsschaal sprak sirius de wijze woorden: de werkelijkheid is je eigen interpretatie. als je dan tot een klein stukje van de werkvloer behoort, geldt in het atoom nu eenmaal alleen de interpretatie van het college en haar handlangers. zeker toen de rest van het personeel bleef zitten en de meerderheid meende dat het college niet anders kon….
 
 
1) gepubliceerd in het tijd-schrift rinus het eerste intranettijdschrift voor kantoorlandschappen en werkplekbehuizingen, dat medio februari 2007 verscheen als tijdschrift voor hedendaagse gedichten van eigen bodem met 1 abonnee en 1 redacteur.
 

 
 

 
(wordt vervolgd)

Her-denking van het Rampjaar 2007 in Vlissingen

 
 
 
ze zouden het niet geloven
wanneer ze onzichtbaar
bij ons binnen keken
 
ze zouden zeggen
zie je dat
ze zitten rustig bij elkaar
stil ze praten nee
stil ze ze hebben ’t niet
over ons ze lachen
zie je dat
ze doen gewoon
alsof er niets is gebeurd
 
wat kunnen we doen
ze komen niet terug
we moeten gewoon doen
we moeten maar doen
alsof er niets is gebeurd

Uit: Sonja Pos, Het efficiënte vergeten, 1965; zie Terreur, Nabestaan en Onverwachtte pop-up

Zaterdag 3 juli 2010. Tijdens Le Grand Départ  fietst Sirius zo geconcentreerd mogelijk op zijn omafiets, na een week zich thuis vrijwillig te hebben geïsoleerd om zijn kop weer maatschappelijk in orde te krijgen, opgewekt naar Gamma, waar hij een tweede workmate wil scoren. Het knutselen aan een Kamerbreed Mediameubel op wieltjes, zodat hij het van zich af kan schoppen als een uitzending hem niet bevalt, heeft twee werkbanken nodig om tegelijk een deel te schilderen en een ander deel te fabriceren. Door het geknutsel is hij er ook achtergekomen dat hij best tot zijn 67e had kunnen blijven werken als men voor iedere taak een werkplek had gemaakt, een schilplek voor de rotte appeltjes van de organisatie en waar handarbeid flexibel gescheiden van hoofdarbeid zorgt voor integrale en interactieve beleidsontwikkeling.

Zoals Freud zijn grondverf voor een Psychoanalyse van de seksueel aangedreven Ziel in een schitterend isolement ongestoord heeft kunnen fabriceren door zelfanalyse, zo heeft ook Sirius zijn bipolaire stoornis kunnen opwekken, waarin de Heer Manie zorgt voor een ongeremde waarheid en de Dames Depressie voor genoeg krokodillentranen om een compleet kantoorlandschap onder water te zetten. Door zich niet aan de 12 geboden van de Oetlul te houden heeft hij volgens voorschrift van de SPK uit zijn kwaal een wapen gesmeed. Waarbij het bewust verstoren van ieder ritme en met name het bioritme vanzelf de voor ieder Nietinordezijnswerk benodigde Razende Geest over zich kan laten uitstorten. En de verslavingen die zijn slaapdeprivatie in hem opwekt overdag de gemiste euforie van een weldadige slaap doet vinden in voortdurend oreren, oorblog maken of Onan eren.

Dat flikte hij al in 1991, toen het mis dreigde te gaan met zijn inwendige zendingswerk op de Hogeschool Rotterdam, en in 2003 toen hij in een kerker van de Willem de Kooning Academie was opgesloten voor een sexverslaving. En voor het laatst in Vlissingen, waar het College van B&W op 3 juli 2007 11 interne medewerkers op hun werk liet arresteren en 1 externe projectleider de toegang tot dat werk ontzegde, omdat ze “niet anders konden om informatie boven water te krijgen”. Hij heeft zijn ex-collega’s per email zijn her-denking van dat Rampjaar aangekondigd, met de prent bij zijn blog Het Hart Vol Kollenbloemen als mogelijk vaandel.

Aanvankelijk hoorde hij niets terug tot hij op zijn bedrijfssite post kreeg van één van hen, een collega die net als hij destijds meteen tegen die mis-daad in het verzet kwam.

 
Die mis-daad is men efficiënt aan het vergeten, peinst Sirius als hij zich het enige artikel
in de PZC voor zijn Razende Geest haalt, dat op hun internetsite erover te vinden is. Lux citeert in zijn hoofd de letterlijke alinea’s, waarin Sirius een her-innering van die zwarte dag voor de professionele bureaucratie verwacht had. Echter op die plek wordt de oorzaak van het vertrek van het voltallige college Inclusief de Over Het Algemeen Zelf Niet Functionerende Directeur gebagatelliseerd tot een miljoenentekort. En dat door een wethouder die voortvarend de hele stad op de schop wil nemen, terwijl die stad zijn Vertrouwen in hun bestuur nog lang niet terug heeft. 

Sirius gaat zelf maar eens op zoek in zijn hoofd en vindt pas in de notulen van de gemeenteraad van 10 april 2010 een remindertje. Het was de laatste vergadering voor de oude gemeenteraad en de eerste voor de nieuwe, voorgezeten door de waarnemend burgemeester, die hij al snel ervaarde als de Double-Dutch-Meester uit Limburg. Ja hoor daar ligt iets onder een tipje van de sluier de ingreep in de richting van een aantal ambtenaren. Mijn God, zucht Sirius, hier is zelfs sprake van een collectief geheugenverlies dat binnen 3 jaar na dato verdringt dat op gezag van de OHAZNF directeur Juffertje D. Schipperhein 11 ambtenaren bij het krieken van de werkdag achter hun bureau werden opgepakt door een Privépolitie. Deze was ingehuurd door het College van B&W en geleverd door het zichzelf Forensisch Instituut voor Gelddwalingen noemende, Intégis, op verzoek van de Avatar aanbiddende aap van de enige Dekknecht van Schoon Schip (Juffertje DS). Deze mis-daad tegen het fatsoen was weer het gevolg van de rampzalige organisatiedrift van de Dames aan de Overkant (zoals we iedere dag toen zongen over het zichzelf zo krachtdadig en als de Dapperheid zelve ziende College van Kwadertrouwmeester & Wetsverkrachters inclusief de non-communicatieve Dekknecht Juffertje DS). Vanaf die dag was het stadhuis een Politiestaatje in een Stadsstaatje, dat geheel van de buitenwereld was afgesloten met 1 bevel met Niemand Nergens Over Praten!

Die Razzia had hem en zijn collega volledig over de kop laten gaan en als trauma in hun hoofden ingeprent. Bij Sirius had het bijgedragen aan een verheviging van zijn denken en doen, zoals hij nog nooit had beleefd. In één flits zag hij het stadhuis veranderen in Het Oranjehotel . De Polizeigefängnis, waar zijn opa Voskamp destijds het hang- en sluitwerk voor leverde. De 5 Dappere Dames en 1 Laffe Heer waren opeens 6 Bestuurders met een gat in de hand en een Vervoerswil ter grootte van een complete Armada. Er werd gesproken van Koudbloedige Regentessen die met een Schoon Schip een Ovenhitte Organisatie te lijf ging. die hen zou belazeren. Dat was al voorbereid met het Interim Algemeen Niet Echt Communicerend Vat Klaas de Vries.

 

Zijn steeds dieper gravende hersenen zijn geheel van de weg geraakt als hij, in het door homobos en -duin verweerde hoofd van een automobilist die hem inhaalt met een zuigend Hé Mietje Gaat Ie Lekker Op Je Omafiets, niet meteen de ontslagen pompbediende van het 24-uurs bedrijf herkent, waar hij snachts zijn sigaretten en snoepgoed haalt. Sirius haalt na het opstaan van zijn verstand zijn schouders op, maar Flex daagt hem uit zich om te draaien en met zijn tong de slang uit het Paradijs te imiteren die Eva tot het eten van de vruchten van de Boom van de Kennis van Goed en Kwaad, die niet ver van De Premoderne Levensboom stond, had verleid. Lux grijpt onmiddelijk in en leest nog eens de motie van wantrouwen tegen het college aan hem voor dat nog net voor zijn verjaardag in 2007 is gepubliceerd. En inderdaad nergens staat iets over een miljoenentekort. Die Polderman verdraait het verleden doodgewoon.

Wat een prachtig kado had hij toen nog geroepen en nu hoop ik toch echt dat ik voor mijn verjaardag in 2008 verneem dat alle mis-daders inclusief de narcistisch gestoorde directeur Dekknecht DS aan ons allen (het gehele stadhuis, en alle burgers, en heel Nederland als krachteloze democratie) hun oprechte spijt en medeleven met de slachtoffers van hun koude oorlog hebben betuigt gedurende een Tour de Vlissingen door de Bonedijkestraat langs de Scheldestraat, het Scheldeplein en de Coosje Buskenstraat, waar het oude overlast aan- en afvoerende pand van het Huiskamer Project Voor Drugsgebruikers 

hun bivak is, over de Boulevard, waar nu bij De Postmoderne Levensboom van Marte Röling de finishlijn geheel in hun stijl getrokken is.

lux waarschuwt sirius. man, rij niet zo gehaast, doe kalm aan, ben je besmet door de vervoerswil van de tour de france? kom op, schakel terug op het gebod: denk bij iedere activiteit alleen aan die activiteit en… flex gilt: kijk nou toch, thierry henry en didier drogba in de kuip. de twee verlossers die ook nog kunnen voetballen. drogba, die met zijn grote gebaar om de gouden bal van afrika aan zijn land te geven een burgeroorlog in de ivoorkust had gesmoord en de stammen verzoend met een wedstrijdje, waar hij zijn prachtige schoten liet zien, leek tegelijk pak-me-maar, hier-hang-ik-voor-u-allen en kom-in-mijn-armen uit te drukken. kracht versus macht won het in die werelden. en henry, vervolgt flex snel, heeft zijn voetballiefde ingezet voor de strijd tegen het racisme, waarbij zijn tongzoen van het leer der aarde het gouden laagje over de steeds vaker oplaaiende imitatie van rassenoorlogen uit de onvoltooid verloren tijd van de apartheid opzuigt. we zien zo kracht in het kwadraat. een bundeling die beiden sterker maakt in hun ambitie vrede te stichten en kwade machten de wereld uit te helpen met schop en schoffel. alleen met vereende krachten kunnen bergen verzet worden, denkt hij hardop. wat vlissingen nodig heeft is een totale bundeling. sirius ziet een stad aan de schelde voor zich, waar alle burgers, bestuurders en ambtenaren dapper hun schouders zetten onder de vele vraagstukken, die men met steeds minder middelen, mensen en mogelijkheden als 1 bevolking, 1 bestuur en 1 beleidsaanpak in no time weet op te lossen door te leren in de onvoltooid verloren verleden tijd.
 
dit visioen sterkt sirius in zijn kleine veldtocht deze en komende weken tegen het efficiënte vergeten van het bestuurlijk geweld op dorpsschaal, dat alle democratische grondrechten aanrandde. de rest van nederland werd daardoor en wordt nog altijd in een diepe slaap gehouden, die sirius tot nu toe mist, maar wat nu een heuse zegen voor zijn baan als chroniqueur is geworden….

(wordt vervolgd)