De fabrikant van opblaasbare rollators heeft de AMA, de Autoriteit van Moderne Aanwinsten, gealarmeerd. Deze heeft vervolgens de fietsenmaker met heel zijn familie op het matje geroepen. Na intern beraad besluiten zij niet op zijn uitnodiging in te gaan en het te laten bij een telegram, waarin de kleinzoon Lux de directie uitlegt dat zij in hun recht staan: de firma Oneindig Tuig maakt geen speelgoed -stop- onze grondstof is uniek -stop- kom zelf kijke -stop- LUX. Toen zij niet verschenen is de directeur van de unit, die toezicht houdt op de groei van speelgoed, zelf in de auto gestapt. Hij zou die kinkels weleens een lesje leren. Op weg naar het kleinste bedrijf van Nederland krijgt hij het telegram in een SMS van het kantoor uit doorgebriefd: teeuwigtuig verwaggu.
Op zijn TomTom ziet hij dat ze niet ver van hun bedrijvenpark af liggen, maar de voiceover waarschuwt voor de begaanbaarheid van de weg. Te laat, zijn Hummer zit muurvast in de eerste de beste afslag naar de werkplaats. Het pad, dat op een zandweg lijkt maar bestaat uit een mengsel van ongeharde polymeren en vermalen proefmodellen, is alleen te voet begaanbaar. Halverwege komt Lux hem echter al tegemoet op zijn zelf ontworpen autoped. In houterig engels vraagt hij, are you from AMA? I’am the one who wrote you. Yyyes, bbbut, stottert hij moeizaam, kkkan je nnniet nnnederlands pppraten? Of je van AMA bent, vroeg ik, klinkt Lux stem licht geërgerd over de monocultuur van nederlandse autoriteiten.
De directeur knikt bevestigend. Klim maar achterop, dan zijn we zo door deze troep heen. Lux trekt hem bijna op de fauteuil, waarmee de autoped is uitgerust voor te lange afstanden. Hij begint meteen over hun rechten om te experimenteren en dat de AMA geen gezag heeft over terugvindingen. Mijn familie, slaat hij zich op de borst, is al vanaf de uitvinding van het wiel alleen maar bezig geweest met het terugvinden van vervoerstijlen. In het wiel is immers alles al gegeven dat tegenwoordig onder de naam transport de natuur teistert. Wij willen terug naar de moderne tijd, toen het wiel voor het eerst in beweging kwam en de mens in iets wat hijzelf gemaakt had een eigen wil ontmoette. Wij willen die magie weer terug. De verbazing dat iets van je af beweegt en naar je toe komt als je het een duw geeft of eraan trekt.
Oh, onderbreekt de directeur Lux, jullie beperken je slechts tot het wiel, beweer je? Dat kan wel zo zijn, maar de klacht luidt toch anders. Wij hebben een heel dossier opgebouwd over vrijwel alle voertuigen die jullie zouden hebben gefabriceerd uit het polymeer voor een rollator. Over het wiel zelf wordt daarin niet gerept. Daar is ook geen patent op mogelijk. De klacht is niet de vorm, maar dat jullie zonder toestemming met het materiaal van de klager voertuigen maken. TNO heeft van al jullie protoypen monsters genomen en onomstotelijk vastgesteld dat de klager gelijk heeft. Zelfs voor de moertjes en de boutjes hebben jullie zijn uitvinding misbruikt.
Zijn uitvinding!?, barst Lux nu los, zijn uitvinding? Laat me niet lachen. Heeft hij dan een cabriobrommerd, een opblaasbare inbrekerd, een giromatische struikroverd, een turboligfiets en deze zitautopedstep bijvoorbeeld gefabriceerd? Al zijn toepassingen zijn van een geheel andere aard. Hij blaast alleen maar rubber op. Wij maken echte hardware. En dat komt nou net door het eigene van ons materiaal. Ok, op het oog lijkt het op zijn polymeer, maar er zit een vezel in die hij niet kent. Die vezel hebben wij teruggevonden. Daar was hij trouwens zelf bij. Hij stopt het gesprek, want ze zijn bij de werkplaats aanbeland, waar de hele familie klaarstaat om de autoriteit te begroeten.
Nadat hij iedereen een hand heeft gegeven, wordt de man uitgenodigd om eens een kijkje te nemen in het laboratorium. In een koelcel ziet hij hoe Lux uit een capsule van het gepatenteerde polymeer een lange draad trekt en deze onder een microscoop legt. Kijk, zegt hij als hij de directeur de vergrotingslenzen voor zijn neus houdt, hier zie je dat die vezel geen polymeer maar een multimeer is. Vol verbazing staart de man naar een spiraalvormige structuur, waarin lippen inelkaar haken en ogen vormen waarvan de pupillen uiterst bewegelijk zijn. Ziet hij ze nu praten en de pupillen veranderen in tongetjes, vingertjes, poliepen….? Het lijkt wel een regenworm vol uitstulpingen, een vleesachtig koraal, klinkt het lijzig uit zijn mond.
Precies, zegt de vader van Lux, onze multimeer is genetisch meer aan de natuur verwant dan aan de chemie. Dat komt doordat Lux het gen van één van onze voorouders in de stamcel van het polymeer van de Rollatorkoning heeft geinjecteerd. Meteen hadden we een substantie die ons letterlijk wat zei. Al hoor je geen geluid. In Lux handen geeft het zelfs licht, warmte en genegenheid. Alsof het in hem zijn verloren vader herkent. Of zijn verloren zoon, verbetert de jongen hem, in wiens handen de stof kronkelt als een krolse kater in het zonlicht. Als ik nu aan zijn lippen trek kan ik zo een autoped voor heel de AMA maken. Met een enkele trekbeweging zwelt in nog geen ogenblik de oerkorrel tot een enorme step, die de hele koelcel vult en hen naar buiten drukt. De autoriteit is verbluft, maar weet bijtijds zich in zijn functie te handhaven. Ik confisqueer uw terugvinding tot ik het vergeleken heb met de polymeer. U hoort nog van me. Voordat Lux de lip te pakken heeft om de step weer terug te brengen in zijn oorspronkelijke natuurlijke staat, heeft de man er al bezit van genomen en stept met drie driftige passen in één ruk het laboratorium uit over de multimeerse weg naar zijn Hummer, waar hij zonder af te stappen met step en al in verdwijnt. De familie Terugvinders met open mond achterlatend.
Dit is mijn wijn... 