In het blauw begint de knol iets meer van zijn glans te krijgen, dat het trekpaard in de loop van de geschiedenis is verloren. Op zoek naar mogelijk verloren mythen en de magie van het ringrijden kom ik in een geschiedenis terecht die bij de Germanen begonnen zou zijn, maar een echt bewijs hiervoor ontbreekt. Wel is bekend dat het in de Middeleeuwen de adel aan een jonkvrouw kon helpen. Nu wordt het als wedstrijdfeest op de derde pinksterdag op Walcheren nog beoefend door de boeren en buitenlui uit de dorpen rond Vlissingen en verre omstreken.
Zeeuwse jongens, meisjes, mannen en vrouwen gaan in klederdracht te paard in volle draf over de baan. Met een houten lans voorzien van stompe ijzeren punt en kleurige draadjes wol dienen ze de ring uit z’n kokertje te steken dat boven de baan is gehangen. De paarden zijn ongezadeld en de winnaar wordt over de baan rondgereden met een zijden lint. Zo zou het er ook in de Middeleeuwen aan toe zijn gegaan. De strijd ging toen om een prijs die een jonkvrouw ter beschikking stelde.
“Een ring van de jonkvrouw wordt opgehangen. De ridders moeten deze ring vervolgens zien te steken. De eerste die dit driemaal lukt wordt door zijn mededingers naar de jonkvrouw geleid. Daar moet hij knielen en neemt hij de prijs in ontvangst, waarna een omhelzing en een kus volgen.”
In een gedicht uit 1413 van Jacob van Oostvoorne ‘optenrechten vastelavond’ wordt een tournooi beschreven tussen de boeren van Hoedekenskerke op het toen nog niet verdronken land van Reimerswaal. Of het om een ringsteekwedstrijd gaat is er helaas niet uit op te maken. Bijna drie eeuwen later vinden we wel een ‘ernstige’ klacht van de Middelburgse kerkenraad, die bij de classis is ingediend ‘dat voorleden Pinkster op verscheidene dorpen op Walcheren van de boersche jeugd en andere, dien het minst betaamt, den ring gestoken is, en bij gevolge van dien vele wulpsch- en ongerijmdheden van danserijen, drinkerijen, enz. gepleegd worden.
in het rood schaamt de knol zich plaatsvervangend voor deze uitspattingen en hervindt het plaatje weer wat meer van de spanningen die het ringrijden opriep. in 1703 zet de classis goes alle ringrijders met een gereformeerde achtergrond buitenspel. echter vijf kerken weigeren het bevel van de classis uit te voeren. de classis moet bijdraaien en het ringrijden blijft doorgaan. in 1950 wordt de zeeuwse ringrijders vereniging (zrv) opgericht door piet brasser. en daarmee hebben we meteen een mythe te pakken. “in 1914 rijdt hij al als twaalfjarige zijn eerste wedstrijd op de veerse kermis. elke keer wanneer hij de ring weet te steken wordt hij gejonast. ook moet hij meedrinken uit de rondgaande ‘sukerkomme'”.
nu is ringrijden een stijfselbaan geworden voor niet alleen de boerenknechten uit de kerkdorpen en de vestingstadjes. al vroeg beginnen veel meiden met paardrijden bij een manege of als paardoppasser bij het ringrijden. in het hjar dat ze twaalf worden, mogen ze meedoen. steeds meer vrouwen doen mee. deze vrouwenemancipatie is de redding voor de teruglopende aantallen deelnemers aan het ringrijden. “veel jonge dames, die paardrijden als hobby, beginnen zich namelijk voor het ringrijden te interesseren en gaan meedoen. daarom zijn er nu ook veel (lichtere) rijpaarden bij het ringrijden te vinden.”
tegenwoordig huurt men zelfs een paard voor één dag. in bijna alle walcherse dorpen is het ringrijden een volkssport met veel deelnemers. vaak worden zelfs meerdere wedstrijden per jaar gehouden. het ringrijden bloeit als nooit tevoren. de trekpaarden zouden volgens de laatste myhe hun ruiters zelf uitkiezen uit een brochure van de zrv.
Dit is mijn wijn... 