ze zouden het niet geloven
wanneer ze onzichtbaar
bij ons binnen keken
ze zouden zeggen
zie je dat
ze zitten rustig bij elkaar
stil ze praten nee
stil ze ze hebben ’t niet
over ons ze lachen
zie je dat
ze doen gewoon
alsof er niets is gebeurd
wat kunnen we doen
ze komen niet terug
we moeten gewoon doen
we moeten maar doen
alsof er niets is gebeurd
Uit: Sonja Pos, Het efficiënte vergeten, 1965; zie Terreur, Nabestaan en Onverwachtte pop-up
Zaterdag 3 juli 2010. Tijdens Le Grand Départ fietst Sirius zo geconcentreerd mogelijk op zijn omafiets, na een week zich thuis vrijwillig te hebben geïsoleerd om zijn kop weer maatschappelijk in orde te krijgen, opgewekt naar Gamma, waar hij een tweede workmate wil scoren. Het knutselen aan een Kamerbreed Mediameubel op wieltjes, zodat hij het van zich af kan schoppen als een uitzending hem niet bevalt, heeft twee werkbanken nodig om tegelijk een deel te schilderen en een ander deel te fabriceren. Door het geknutsel is hij er ook achtergekomen dat hij best tot zijn 67e had kunnen blijven werken als men voor iedere taak een werkplek had gemaakt, een schilplek voor de rotte appeltjes van de organisatie en waar handarbeid flexibel gescheiden van hoofdarbeid zorgt voor integrale en interactieve beleidsontwikkeling.
Zoals Freud zijn grondverf voor een Psychoanalyse van de seksueel aangedreven Ziel in een schitterend isolement ongestoord heeft kunnen fabriceren door zelfanalyse, zo heeft ook Sirius zijn bipolaire stoornis kunnen opwekken, waarin de Heer Manie zorgt voor een ongeremde waarheid en de Dames Depressie voor genoeg krokodillentranen om een compleet kantoorlandschap onder water te zetten. Door zich niet aan de 12 geboden van de Oetlul te houden heeft hij volgens voorschrift van de SPK uit zijn kwaal een wapen gesmeed. Waarbij het bewust verstoren van ieder ritme en met name het bioritme vanzelf de voor ieder Nietinordezijnswerk benodigde Razende Geest over zich kan laten uitstorten. En de verslavingen die zijn slaapdeprivatie in hem opwekt overdag de gemiste euforie van een weldadige slaap doet vinden in voortdurend oreren, oorblog maken of Onan eren.
Dat flikte hij al in 1991, toen het mis dreigde te gaan met zijn inwendige zendingswerk op de Hogeschool Rotterdam, en in 2003 toen hij in een kerker van de Willem de Kooning Academie was opgesloten voor een sexverslaving. En voor het laatst in Vlissingen, waar het College van B&W op 3 juli 2007 11 interne medewerkers op hun werk liet arresteren en 1 externe projectleider de toegang tot dat werk ontzegde, omdat ze “niet anders konden om informatie boven water te krijgen”. Hij heeft zijn ex-collega’s per email zijn her-denking van dat Rampjaar aangekondigd, met de prent bij zijn blog Het Hart Vol Kollenbloemen als mogelijk vaandel.
Aanvankelijk hoorde hij niets terug tot hij op zijn bedrijfssite post kreeg van één van hen, een collega die net als hij destijds meteen tegen die mis-daad in het verzet kwam.
Die mis-daad is men efficiënt aan het vergeten, peinst Sirius als hij zich het enige artikel
in de PZC voor zijn Razende Geest haalt, dat op hun internetsite erover te vinden is. Lux citeert in zijn hoofd de letterlijke alinea’s, waarin Sirius een her-innering van die zwarte dag voor de professionele bureaucratie verwacht had. Echter op die plek wordt de oorzaak van het vertrek van het voltallige college Inclusief de Over Het Algemeen Zelf Niet Functionerende Directeur gebagatelliseerd tot een miljoenentekort. En dat door een wethouder die voortvarend de hele stad op de schop wil nemen, terwijl die stad zijn Vertrouwen in hun bestuur nog lang niet terug heeft.
Sirius gaat zelf maar eens op zoek in zijn hoofd en vindt pas in de notulen van de gemeenteraad van 10 april 2010 een remindertje. Het was de laatste vergadering voor de oude gemeenteraad en de eerste voor de nieuwe, voorgezeten door de waarnemend burgemeester, die hij al snel ervaarde als de Double-Dutch-Meester uit Limburg. Ja hoor daar ligt iets onder een tipje van de sluier de ingreep in de richting van een aantal ambtenaren. Mijn God, zucht Sirius, hier is zelfs sprake van een collectief geheugenverlies dat binnen 3 jaar na dato verdringt dat op gezag van de OHAZNF directeur Juffertje D. Schipperhein 11 ambtenaren bij het krieken van de werkdag achter hun bureau werden opgepakt door een Privépolitie. Deze was ingehuurd door het College van B&W en geleverd door het zichzelf Forensisch Instituut voor Gelddwalingen noemende, Intégis, op verzoek van de Avatar aanbiddende aap van de enige Dekknecht van Schoon Schip (Juffertje DS). Deze mis-daad tegen het fatsoen was weer het gevolg van de rampzalige organisatiedrift van de Dames aan de Overkant (zoals we iedere dag toen zongen over het zichzelf zo krachtdadig en als de Dapperheid zelve ziende College van Kwadertrouwmeester & Wetsverkrachters inclusief de non-communicatieve Dekknecht Juffertje DS). Vanaf die dag was het stadhuis een Politiestaatje in een Stadsstaatje, dat geheel van de buitenwereld was afgesloten met 1 bevel met Niemand Nergens Over Praten!
Die Razzia had hem en zijn collega volledig over de kop laten gaan en als trauma in hun hoofden ingeprent. Bij Sirius had het bijgedragen aan een verheviging van zijn denken en doen, zoals hij nog nooit had beleefd. In één flits zag hij het stadhuis veranderen in Het Oranjehotel . De Polizeigefängnis, waar zijn opa Voskamp destijds het hang- en sluitwerk voor leverde. De 5 Dappere Dames en 1 Laffe Heer waren opeens 6 Bestuurders met een gat in de hand en een Vervoerswil ter grootte van een complete Armada. Er werd gesproken van Koudbloedige Regentessen die met een Schoon Schip een Ovenhitte Organisatie te lijf ging. die hen zou belazeren. Dat was al voorbereid met het Interim Algemeen Niet Echt Communicerend Vat Klaas de Vries.
Zijn steeds dieper gravende hersenen zijn geheel van de weg geraakt als hij, in het door homobos en -duin verweerde hoofd van een automobilist die hem inhaalt met een zuigend Hé Mietje Gaat Ie Lekker Op Je Omafiets, niet meteen de ontslagen pompbediende van het 24-uurs bedrijf herkent, waar hij snachts zijn sigaretten en snoepgoed haalt. Sirius haalt na het opstaan van zijn verstand zijn schouders op, maar Flex daagt hem uit zich om te draaien en met zijn tong de slang uit het Paradijs te imiteren die Eva tot het eten van de vruchten van de Boom van de Kennis van Goed en Kwaad, die niet ver van De Premoderne Levensboom stond, had verleid. Lux grijpt onmiddelijk in en leest nog eens de motie van wantrouwen tegen het college aan hem voor dat nog net voor zijn verjaardag in 2007 is gepubliceerd. En inderdaad nergens staat iets over een miljoenentekort. Die Polderman verdraait het verleden doodgewoon.
Wat een prachtig kado had hij toen nog geroepen en nu hoop ik toch echt dat ik voor mijn verjaardag in 2008 verneem dat alle mis-daders inclusief de narcistisch gestoorde directeur Dekknecht DS aan ons allen (het gehele stadhuis, en alle burgers, en heel Nederland als krachteloze democratie) hun oprechte spijt en medeleven met de slachtoffers van hun koude oorlog hebben betuigt gedurende een Tour de Vlissingen door de Bonedijkestraat langs de Scheldestraat, het Scheldeplein en de Coosje Buskenstraat, waar het oude overlast aan- en afvoerende pand van het Huiskamer Project Voor Drugsgebruikers
hun bivak is, over de Boulevard, waar nu bij De Postmoderne Levensboom van Marte Röling de finishlijn geheel in hun stijl getrokken is.
lux waarschuwt sirius. man, rij niet zo gehaast, doe kalm aan, ben je besmet door de vervoerswil van de tour de france? kom op, schakel terug op het gebod: denk bij iedere activiteit alleen aan die activiteit en… flex gilt: kijk nou toch, thierry henry en didier drogba in de kuip. de twee verlossers die ook nog kunnen voetballen. drogba, die met zijn grote gebaar om de gouden bal van afrika aan zijn land te geven een burgeroorlog in de ivoorkust had gesmoord en de stammen verzoend met een wedstrijdje, waar hij zijn prachtige schoten liet zien, leek tegelijk pak-me-maar, hier-hang-ik-voor-u-allen en kom-in-mijn-armen uit te drukken. kracht versus macht won het in die werelden. en henry, vervolgt flex snel, heeft zijn voetballiefde ingezet voor de strijd tegen het racisme, waarbij zijn tongzoen van het leer der aarde het gouden laagje over de steeds vaker oplaaiende imitatie van rassenoorlogen uit de onvoltooid verloren tijd van de apartheid opzuigt. we zien zo kracht in het kwadraat. een bundeling die beiden sterker maakt in hun ambitie vrede te stichten en kwade machten de wereld uit te helpen met schop en schoffel. alleen met vereende krachten kunnen bergen verzet worden, denkt hij hardop. wat vlissingen nodig heeft is een totale bundeling. sirius ziet een stad aan de schelde voor zich, waar alle burgers, bestuurders en ambtenaren dapper hun schouders zetten onder de vele vraagstukken, die men met steeds minder middelen, mensen en mogelijkheden als 1 bevolking, 1 bestuur en 1 beleidsaanpak in no time weet op te lossen door te leren in de onvoltooid verloren verleden tijd.
dit visioen sterkt sirius in zijn kleine veldtocht deze en komende weken tegen het efficiënte vergeten van het bestuurlijk geweld op dorpsschaal, dat alle democratische grondrechten aanrandde. de rest van nederland werd daardoor en wordt nog altijd in een diepe slaap gehouden, die sirius tot nu toe mist, maar wat nu een heuse zegen voor zijn baan als chroniqueur is geworden….
(wordt vervolgd)
Dit is mijn wijn... 