De kleinste oorlog
(Ode twee, aan wat mij niet deert)
Een hypomane windhoos
De waan van de dag
Heeft zich genesteld
In het hoofd, ontsteld
Wordt wat zo rustig lag
Te slapen op een oor
Wakker van de eigen
Stem in een gillend koor
Verstoort het brandend neigen
Voor een keer door te slapen
In het zwarte gat te verdwijnen
Tot maandagochtend de zon zal schijnen
Mij gastvrij uitnodigend vol overgave te gapen.
Een windhoos ontsnapt de geschrokken mond
Mij woedend opzuigend tot de top van de wervelende ochtendstond.
Vlissingen, 25 januari 2013, het jaar waarin de hoop op genezing voorgoed zal vervliegen
Dit is mijn wijn... 