De piramidebouwvak ligt natuurlijk ook stil. Vandaar dat er alleen nog de bewapening in aangebracht is voor het storten van het fundament van Het Achterhuis in spirituele lichtpuntjes.
Die piramide brengt de rethinkmogelijkheden in veiligheid voor een wereldvrede zonder dat we daar steeds voor naar Amsterdam moeten om ons er weer toe aan te zetten…
Dat Anne Frank hier als 80 jarige met gitzwarthaar wordt afgebeeld (rechterhersenhelft voor de kijker) schuin haar bakvistoetje maskerend voordat ze gedeporteerd werd…
Voor haar posthumane verjaardag
De tachtigjarige veterane
zegt vandaag graag
uit eigen werk
te willen voorlezen
De schrijfster die
haar stem bewaarde
in het graf van Mozes
laatste baas op aarde
vertelt in alle rust dat haar
in de knop gebroken leven
oneindig blijft verlangen
naar het gegeven even.
De matrix zal tevens de ruimte en tijd overbruggen tussen toen en zoèven met de heroìeke vlagplanting door de indiaan Ira, die aan zijn afgewezen heldendom is overleden.
Plaatje komt uit de aflevering met de eerste piramidesessie op het grondvlak voor het kinderrijk in de running story over Jeugdherinneringen op mijn met vakantie gesloten blog bij Trouw, warvan hierionder de relevante passage.
Weten jullie, zei Sven dat Ira een wel heel bijzondere naam in het rijtje is. Hoezo? keek Lukas van zijn zeil op. Ken je The Ballad Of Ira Hayes dan niet? Eh, nee, niet echt, moest hij toegeven, hoewel hij wel vaag dacht aan Johnny Cash, maar verder dan dat kwam hij niet. Precies, Johnny Cash heeft dat liedje nog proberen te promoten. Het is geschreven door Peter la Farge naar aanleiding van het tragische relaas van Ira Hayes, een indiaan uit Arizona, die het leger inging omdat het leven in het reservaat te hard voor hem was. Het leger was destijds voor veel jonge mannen de enige kans om weg te komen uit hun ellendige bestaan, zich goed te kunnen voeden en nog wat geld te sparen om de familie bij te staan. Hij zou de Indiaan worden die de amerikaanse vlag hees op het eiland in de Stille Oceaan dat ze op de Jappen hadden veroverd, een Phyrrhusoverwinning. Toen Ira zijn handen uitstak om zijn kameraden te helpen de vlag te planten drukte toevallig een passerende fotograaf zijn worldpressfoto af. Zo kreeg Amerika een heldendaad in haar schoot geworpen, die ze tot op het bot hebben uitgebuit voor hun oorlogspropaganda met het tafereel “Flag Raising At Iwo Jima” in de hoofdrol. Ira Hayes zelf was helemaal niet gelukkig met zijn heldendom. Hij vond zichzelf helemaal geen held. Van zijn legeronderdeel met een omvang van 250 man was 10% nog in leven en van de zes mannen op de foto waren drie uiteindelijk toch gesneuveld. Hij kon de overweldigende belangstelling voor zijn persoontje niet aan en zocht zijn heil in de drank. Hij werd tien dagen na de onthulling van het tafereel als nationaal monument onderkoeld na al die dagen doorzakken in een ondiepe greppel in het reservaat gevonden. Een jaar of wat geleden draaide er nog een film van hem in de Doelen Kino The Outsider, met Tony Curtis in de hoofdrol.
De tekst van The Ballad Of Ira Hayes ken ik zelfs uit mijn hoofd. Johnny Cash heeft er een single van gemaakt. Het gaat ongeveer zo:
Gather round me, people, there’s a story I would tell,
About a brave young Indian you should remember well;
From the land of the Pima Indians, a proud and noble band,
Who farmed the Phoenix Valley in Arizona land.
Down their ditches for a thousand years the waters grew Ira’s people’s crops,
Till the white man stole their water rights and their sparklin’ water stopped.
Now Ira’s folks grew hungry, and their farms grew crops of weeds.
When war came, Ira volunteered and forgot the white man’s greed.
Call him drunken Ira Hayes
He won’t answer anymore,
Not the whiskey-drinkin’ Indian,
Not the Marine who went to war.
Well, they battled up Iwo Jima hill — two hundred and fifty men,
But only twenty-seven lived — to walk back down again;
When the fight was over — and Old Glory raised
Among the men who held it high was the Indian — Ira Hayes.
Ira Hayes returned a hero — celebrated through the land,
He was wined and speeched and honored — everybody shook his hand;
But he was just a Pima Indian — no water, no home, no chance;
At home nobody cared what Ira done — and when do the Indians dance?
Then Ira started drinkin’ hard — jail was often his home;
They let him raise the flag and lower it — as you would throw a dog a bone;
He died drunk early one morning — alone in the land he’d fought to save;
Two inches of water in a lonely ditch — was the grave for Ira Hayes.
Yea, call him drunken Ira Hayes,
But his land is just as dry,
And the ghost is lying thirsty
In the ditch where Ira died.
Het werd een hit, maar veel radio’s weigerden de achterkant van hun nationale monument uit te zenden. In weerwil van zelfs doodsbedreigingen zong Johnny Cash het nummer op het Newport Folk Festival dat dit jaar voor het eerst is gehouden.
Dit is mijn wijn... 