Het daglicht was even kwaad als wij

 
 
na de proloog van 3 juli 2010 in de toer vlissingen te her-denken als de rooie stad, die in 2007 plotsklaps door paranoide machthebberigen bleek bestuurd te worden, heeft sirius een week de tijd genomen om weer op zijn verhaal te komen. zoveel werkelijkheden tegelijk in het arme hoofd halen, is zelfs voor een alias van een schrijver teveel om dagelijks een vervolg te kunnen afleveren. hoewel hij als kind al vroeg in zijn leven vertrouwd was geraakt met de versplinterde wereld en één werkelijkheid een zeldzaamheid is in een mensenleven, is meer dan drie breintechnisch een toer over alle bergruggen op aarde.
 
nu hij terug kan kijken op een arbeidzaam leven staat voor hem vast dat er nu eenmaal altijd minstens drie tegelijk aanwezig zijn: de boze buitenwereld, de broze binnenwereld en de besloten bovenwereld. teveel dingen die hij deed, werden anders opgevat dan hij ze bedoeld had en door god en zijn vertegenwoordigers op aarde ook al verkeerd verstaan. de door iedereen gezochte drie-eenheid, waarin we alles van elkaar meteen begrijpen zoals het is en de ander dat als goed ervaart, werd in vlissingen op 3 juli 2007 in één grove miskleun door het college verpulverd.
 
sirius was in de nacht voor deze dag druk in de weer geweest met de laatste versie van het werkplan. zijn afdeling had dat nodig om het aantal benodigde taakuren te bepalen en hij kon er zijn overmatige werkdruk mee aangeven. hij had er een eerder gepubliceerd versje bijgedaan, dat over het werkplan (1) ging en nu zeer actueel was:
 
nu het werk de mens teveel is
zijn omgeving vol krakeel is
de tijd zelf verwond raakt
is het vreemd dat niemand staakt
 
toen hij eenmaal aan de slag was met het invoeren van zijn nocturne data in het spreadsheet op zijn werk, kwam collega j. vlijt in gezelschap van twee als fbi-agenten geklede holle bloedvaten het kantoorprieeltje binnen. zijn collega, aan de andere kant van het prieel, zag meteen dat het een kantoorinval was en vroeg de heren naar hun legitimatie. de holle vaten hadden geen werkende oren en collega vlijt leek in de kantoorlandschapvredebreuk te berusten. hij legde voor hen uit dat het niet was wat het voorstelde. totdat de vaten gingen zwellen en hem van zijn bureaublad wegrukten. vlijt kon protesteren wat hij wilde, maar zij grepen in in de richting van zijn gehele existentie.
 
collega g. van god wilde nog tussenbeide komen, maar vlijt vond dat hij dit lot nu eenmaal moest ondergaan. als jezus werd hij afgevoerd, wat g. zijn heer deed aanroepen; smekend om zijn almacht te laten gelden en dit bestuurlijk geweld op dorpsschaal niet toe te staan, en de vaten meteen te laten krimpen. voordat sirius zijn contacten met het hogere had gelegd, waren ze al weg. plots schoot door sirius heen dat hij dit eerder had meegemaakt. in gameren. waar hij getuige was van de arrestatie van zijn eerste liefde door de ouderlingen, die zijn vader altijd naar de preekstoel begeleidden. zijn james dean werd toen ook zo vreemd meegaand door twee holle maar zeer gezwollen vaten voor de goegemeente opgebracht, die hem om een openbare schuldbekentenis vroegen. zijn vader had als een caesar zijn lot bepaald en de schone, dubbel zo oude knaap als sirius toen was, gedwongen voor gods aangezicht te bekennen dat hij een anoniem gehouden meisje zwanger had gemaakt.
 
het was die werkelijkheid, die bij sirius meteen een trauma voelbaar maakte, dat hij niets voor hem kon doen dan in zijn hoofd te schreeuwen dat de moffen tenminste nog als militairen opereerden. vuile nsb’ers woedde het door zijn kop. tegelijk kleef op zijn netvlies die rare meegaandheid van james d. en nu weer van collega vlijt. alsof hun ego in nog geen minuut tijd gekrompen was tot een naald in een hooiberg. pas bij de eerste communicatie van de bevelhebster d. schipperheijn (de intern algemeen dysfunctionerende directeur tevens gemeentesecretaris en de dekknecht genoemd in mijn vorige blog) op een haastig belegde bijeenkomst voor het personeel in de govan mbeki zaal drong tot hem door dat het om de splitsing van de werkelijkheid ging. daardoor was hij zo van slag en was de ander zo gedwee.
 
het atoom waarin ambtenaren bivakkeren samen met bestuurders van de molecule vlissingen was in het lichaam aarde met de kracht van een waterstofbom op die plaats en tijd ontploft. het had zijn verbeeldingskracht bijna naar de filistijnen geholpen, maar door de 24-uurs routine van zijn fantasie was het juist gaan zwellen. op het podium zat een college gelijkhebbers, die meenden dat de wet aan hun kant stond en dat ze wel moesten besluiten tot een dergelijke ingreep. ze hadden een week eerder in een besloten vergadering nog wel overwogen om ’s nachts de digitale data veilig te stellen, maar juist op dat tijdstip zou het opgevallen zijn…
 
het proces werd kort toegelicht. de wethouder tineke v. had als leider van de projectgroep het gevoel gekregen dat de informatie van haar ambtenaren niet deugde. ze was bang dat deze de kosten van het project scheldekwartier te licht voorstelden en dat ze informatie verzwegen die haar gelijk zouden geven. ze had natuurlijk om een second opinion kunnen vragen, maar dat wilde ze niet noch noemde ze het als overweging. ze wilde aantonen dat de ambtenaren onder één hoedje speelden om haar beentje te lichten.
 
aha, herkende sirius haar angsten, zijn wethouder elly w. had ook al eens zo’n achterdocht gehad en zijn manager per email ge
vraagd die chaoot van een sirius van het dossier maatschappelijke opvang af te halen. gelukkig had hij dat toen op de printer aangetroffen, voordat zijn manager het had gelezen. meteen had hij om een gesprek gevraagd. toen ontmoette hij hetzelfde argument als nu, dat er geen enkel been zichtbaar was in het achter iemands rug om kwaadspreken over de ander om meteen die ander uit te kunnen schakelen. dat de manager dat been ook niet zag, was nog verdraagbaar. alle managers zijn immers paladijnen als een hiërarchie vervalt in despotisme en ze hun hachje willen redden.
 
waar wethouder elly w. nog inbond, ging tineke v. haar boekje geheel te buiten. de dekknecht (zo genoemd vanwege haar opdracht schoon schip te maken met de organisatie, zie afbeelding voorjaarsnota 2006 in mijn vorige blog) d.s. beviel haar intégis aan en deze nam het roer meteen over. op de vraag uit de zaal of het allemaal wel legaal was, bevestigde de directeur van dit forensisch instituut voor gelddwalingen dat met een verwijzing naar een voor iedereen onbekend wetsartikel. later bleek het een artikel te zijn van zijn eigen huishoudelijk reglement. hij gaf vervolgens aan dat ze heimelijk moesten opereren. plots herkende sirius in zijn kop het hoofd van snuf de hond. hij hoorde hem blaffen dat niemand ook maar iets van de hele operatie naar buiten mocht brengen en dat de ambtenaren buitengewoon verlof hadden aangevraagd. alsof het college, de directeur en zijn obscure instituutje daarmee een hagelwit blazoen hadden.
 
uit deze eerste communicatie met het persooneel bleek dat de projectgroep die ochtend bijeen was geroepen en ze daar te horen kregen dat hun digitale data geconfisqueerd moesten worden in het algemeen belang en dat ze onder begeleiding van twee van zijn medewerkers nog hun persoonlijke spulletjes mochten ophalen, voordat ze ‘vrijwillig’ met buitengewoon verlof naar huis ‘mochten’ gaan. vandaar dat collega vlijt zo gedwee was, al verzette hij zich toen hij niet een persoonlijk kattebelletje mocht meenemen.
 
sirius was de wartaal beu. als men niet in staat was zich te verantwoorden voor een inbreuk in minstens het vertrouwen dat nodig is voor samenwerking, dan had het geen zin hier langer onder hun gehoor te blijven. hij stond op en werd daarin onmiddelijk gevolgd door de operationeel planner van sbp. de hele afdeling strategie, beleid en projecten stond op en pareerde zo collectief de gijzeling met een terugtrekking in het eigen bastion. zelfs het daglicht was even kwaad als wij en bescheen fel de uitgestreken smoelen van de podiumartiesten.
 
mopperend op de as van het kwaad op dorpsschaal sprak sirius de wijze woorden: de werkelijkheid is je eigen interpretatie. als je dan tot een klein stukje van de werkvloer behoort, geldt in het atoom nu eenmaal alleen de interpretatie van het college en haar handlangers. zeker toen de rest van het personeel bleef zitten en de meerderheid meende dat het college niet anders kon….
 
 
1) gepubliceerd in het tijd-schrift rinus het eerste intranettijdschrift voor kantoorlandschappen en werkplekbehuizingen, dat medio februari 2007 verscheen als tijdschrift voor hedendaagse gedichten van eigen bodem met 1 abonnee en 1 redacteur.
 

 
 

 
(wordt vervolgd)