Amy Winehouse (MM&M2)

MM&M 2 Amy Winehouse; Head, Shoulders, Knees and Dress
 
 

Hoe houdt ze het vol

Haar eigentijdse leven is een ster
wiens val zorgt voor een fulltime baan.
Een vrouw die niet ophoudt op te staan
als iedereen denkt het is zover.

Steeds als ze weer is uitgegleden
wordt ze uit de goot opgeraapt
door haar manager bijeengeschraapt
en losgelaten na ieder optreden.

Ze zingt niet over een eigen huis
een plek onder de zon zoals iedereen.
Zij fabuleert ook geen lijden aan een kruis,
zij is voor een levende mythe al veelste ver heen.
 
 
(Uit: De moderne mens kotst op de mensheid, Artaaa, 2010)

De redactie van Modern Leven heeft aan Amy Winehouse een themanummer gewijd. De vrouw die niet zou willen deugen als tieneridool laat zich inspireren door de meidengroepen uit de jaren 50 en 60. De tijd waarin alles opeens nieuw werd door een dikke streep te trekken en het verleden achter zich te laten. Het zout van de oorlogsjaren werd weggespoeld met het zoet van de Moderne Tijd. Bovenop de ruines is nu een kleverige laag aangebracht, die je het gevoel geeft op en in de wolken te lopen.

Met een suikerspinkapsel a la The Ronettes als kroon op de overcompensatie om de oorlog te vergeten, geeft ze in 2008 voor de bijna 90-jarige Nelson Mandela acte de présence en zingt als afsluiter Free Nelson Mandela. Uit voorzorg dat ze niet meer kan optreden wordt op 23 juli 2008 in het Londense Madame Tussauds een wassenbeeld van Winehouse onthuld op de nieuwe muziekafdeling. Zij is vaak te dronken om te zingen en strompelt door haar bizarre postpopleven. Op een video uit 2008, stiekem opgenomen door haar echtgenoot, zien we de zangeres een racistische versie zingen van het kinderliedje “Head, Shoulders, Knees and Toes”. Samen met haar vriendin Sarah verandert ze de tekst voor de lol in “Blacks, Pakis, Gooks and Nips.”

De Werdegang in eigen huis en tuin van de beste Jazz- en Soulzangeres ooit verkoopt een oude bekende van het echtpaar aan News of the World. Tijdens het zingen maakt Winehouse spleetogen en draait de camera over een tafel met aanstekers en een folietje waar heroine op verwarmd is. Haar echtgenoot zweert haar dat hij dood zal neervallen als hij alles filmt. Tegenover de pers ontkent de zangeres racistisch te zijn. Haar vader liegt vervolgens dat ze aan longemfyseem lijdt. Artsen vrezen een hersenbeschadiging als gevolg van eern overdosis cannabis.

Op 28 november 2008 wil haar man, Blake Fielder-Civil, van Winehouse scheiden. Met een lange celstraf boven zijn hoofd zoekt hij haar nog even op in het ziekenhuis voor ‘afscheidsseks’. De vader van Amy heeft ondertussen zijn eigen realityprogramma op de Britse tv. “Amy Winehouse was nog wel zo blij met haar nieuwe setje borsten, maar ze zal nu wel anders piepen.” Zij is niet verkouden, beaamt haar vader, terwijl hij naar zijn borstkas wees: ‘Dat had niets met een verkoudheid te maken, ze had ergens een lek in haar borsten zitten.’

De redactie sombert over Moderniteit als het speeltje van vooruitgangsprofeten, die het visioen hebben dat de mens altijd naar verandering dient te streven, naar vernieuwing en groei. Dat eigentijdse leven heeft zich nu gestort op de mens met vuile handen, mond en gebit.

De moderne mens verdraagt geen ouderwetsheid om zich heen, ziet de ander als een ding dat zijn lucht inademt en kan zingen als je het rechtop zet. Het wringt zich in alle bochten die de muziek aan tradities in ons gehoor heeft geploegd. Laat beschavingen op elkaar botsen in een gedrogeerde realiteit van kindse stoutheid.

Arme Amy, als geen ander kan zij Jazz en Soul diep in haar strot tot leven wekken. Maar over de mythe gaat ze niet en haar magie is krachteloos, zodra de camera haar als een spin in haar web filmt; haar laatste restjes waardigheid uit haar lijf zuigend.

Op tv levenswijst Karin Bloemen dat het meervoud van lef leven is. Een hertaling van It’s my life lijkt ze uit te stralen. Leef, een modern gebod. Get a life, eveneens. Het publiek vindt dat allemaal prachtig en leeft op van levensliedjes. Modern leven vraagt zich af hoe we uit de 19e eeuw kunnen stappen als de kritische massa een moord doet voor een eigen huisje, boompje en beestje. Haar tranen laat trekken door eigentijdse verhalenmakers van zieke nomaden, die in de duurste villawijken hun puberleven proberen te verlengen tot de klok niet meer tikt.

(Rijkelijk geput uit Wikipedia en andere publieke informatie)

Een veeg lijf vlucht voor de beschaving 1

Een veeg lijf vlucht voor de beschaving 1

Zes jaar geleden sprak een bijzonder hoogleraar Intercultureel Bestuur zijn oratie uit, waarvan zo’n beetje alles nog steeds actueel is. Hij verwees eerst naar Samuel P. Huntington The Clash of Civilizations, dat in de beginjaren negentig van de vorige eeuw uitkwam. Huntington voorspelde in zijn boek welke politieke conflicten in de wereld na de Koude Oorlog zich zouden voordoen. Die voorspelling kwam in de 21e eeuw meteen uit en dat de pers zich alleen nog daar warm voor lijkt te draaien, namelijk voor de botsing tussen de westerse beschaving en de wereld van de Islam, hoewel er zeven wereldbeschavingen onderscheiden worden die met elkaar in conflict kunnen komen, als men dat zou willen.

Een veeg lijf vlucht tegenwoordig voor de beschaving zou ik bijna willen zeggen en doe dat ook om een lekker bekkende titel te hebben voor mijn komende blogs. Deze gaan allemaal over die botsing, die gemaakt wordt, met opzet en zonder idee van de gevolgen. Een uitdijend paneel met onverenigbare cultuurtrekken wordt geschoven voor de ellende van de hardnekkige achterstand en achterstelling van sommige migrantengroepen in de Nederlandse samenleving. Vermeende kloven tussen autochtone en allochtone leefwijzen worden zo besproken door columnisten, politici en opiniestukkenschrijvers dat alleen assimilatie van migranten en minderheden voor de hand zou liggen.

De opvattingen en het gedrag van de migranten en minderheden zelf kent men niet. Men baseert zich op een enkele opvatting, gedraging en geval van extremisme, welke zich vaker buiten Nederland dan daarbinnen voordoet en welke eerder verwijst naar de psychische dan de culturele aard van het beestje.

Ik zal veel putten uit die oratie, die weilswaar alweer 6 jaar geleden uitgesproken is, maar nog even actueel is als toen.

Vandaag doe ik dat onder de vlag van het spookland Nederislamië en vat ik wat komt als volgt samen.

Van groot belang is dat bovenstaande analyse en kritiek, dat het een cultureel probleem is, goed gefileerd wordt, voordat er een alternatief geboden wordt. Naast eenzijdig is het culturaliseren van de maatschappelijke problemen van veel migranten achterhaald en zorgt het voor schrikbeelden, die voor echt worden gehouden, voor waar worden genomen. Men gaat uit van een achterhaald cultuurbegrip en een mythisch beeld van de eigen geschiedenis.

Zo is er de mythe van een land dat overspoeld wordt door migranten, terwijl het voor een rijk westers land een relatief laag aantal mensen met een buitenlandse nationaliteit als staatsburger kent.

Vervolgens stuiten we op de mythe van de terugkeer die we bij elkaar versterkt hebben: autochtonen en migranten, overheid en zelforganisaties, werkgevers en vakbonden enz.. Beide beelden worden als mythen in het debat totaal niet aan de kaak gesteld.

Tenslotte is er de mythe van een volkomen modern, vrij, vredelievend, open en beschaafd Nederland versus een ouderwets, onderdrukkend, oorlogszuchtig, achterbaks en achterlijk Islamië, die we al vanaf de jaren zeventig opbouwen en die nu als mythe geheel over het hoofd wordt gezien. Hoezeer de tv van de landen met islamitische meerderheden het tegendeel van ouderwets laat zien.