De wereld blijft in de ban van je-weet-maar-nooit. Zoals in de jaren zestig tijdens de Varkensbaai-crisis. Toen een atoomoorlog tussen de Verenigde Staten en de Sovjet-Unie dreigde uit te breken. Thuis werd geroutineerd ingeslagen voor het geval de SU zijn raketten niet weg zou halen van Cuba. Ze waren geplaatst vanwege een invasie van bannelingen, die met steun van de VS in april 1961 tevergeefs Cuba wilden ‘bevrijden’.
Het samen schuilen in de kelder leek me reuze spannend. Vier dagen lang hield de wereld zijn adem in. Helaas liep het vroegtijdig met een sisser af voor wie gehoopt had op een paar maanden geen school, geen kerk en geen boodschappen doen. Wel had ik door deze crisis onder de vloer van mijn slaapkamer een eigen schuilplaats gemaakt. Daar heb ik me vaak verstopt als het weer eens hommeles was, omdat vader op zoek was naar mijn lurven. Niets is vermakelijker dan iemand die over de rooie is, boven je te horen ijsberen. Zijn woede ging vaak om niets. Een kapot gebeten gummetje was al genoeg om die te ontsteken.
Je verschuilen voor de ander is eigenlijk een vorm van recreatie. Je herschept je fysieke wereld in een geheime ruimte en volgt nauwgezet wat er buiten je cocon gebeurt. Ondertussen vermaak je je met je stripboeken, hun tevergeefse zoektochten en het idee om nooit meer bovenvloers te leven. Nu het economische systeem vol tijdbommen op springen staat en in Vlissingen de kazematten gerestaureerd worden, werpt deze samenloop van omstandigheden de kans op een gigantisch onderduikadres in mijn schoot.
Voor wie ook op zoek is naar een schuilplaats, in het Keizersbolwerk in Vlissingen is nog wel een onderaards perceeltje over. Zie foto’s. Het vestingwerk dateert uit 1548 en kreeg in de Franse tijd de huidige vorm. De ingang vind je in de ‘Waterpoort’, de enige stadspoort die nog intact is. Bovenop het bolwerk staat Michiel de Ruyter. In de sokkel van zijn standbeeld zit een losse tegel, met daarachter een mangat naar de munitiekamer (nu in gebruik als dieseltankstation voor de Belgische loodsen). Halverwege zit een onderdeur met bel, waarachter de tunnel begint naar mijn schuilplaats.
Zelf gebruik ik een mangat in het schuurtje achter mijn huis. Het brengt me via een oud riool meteen op de plek waar ik al flink opgeschoten ben met het herstellen van de lingerie van Moeder Aarde. In het schilderij kun je nu rondlopen. Alle grotten zijn voorzien van deuren, trappen, verstelbare pilaren en een leidingenstelsel voor vervoer van natte en droge waren. Het is nog lang niet af, maar ik schiet al aardig op.
Het paneel, dat hier wordt afgebeeld, zit rechtsonder in het meest toegankelijke schilderij van de wereld. Je ziet dat het er al knap uit gaat zien. Het merendeel van dit ingenieuze bolwerk is gestut. Tijdens het herstel zijn oude beelden gevonden, die energie opwekken met een waterrad in de bloedsomloop van Moeder Aarde zelf. Ze kunnen vuur spuwen, alles verwarmen, licht geven met hun ogen, brood bakken in hun mond, alle zenders afspelen op hun buikwand enz. enz.
Ik zou uren kunnen vertellen over wat ik in die lingerie aan bijzondere plekken heb aangetroffen. Maar kijk zelf en ontdek de ruimten en objecten, die ooit allemaal een naam hebben gehad en nu een onbeschreven blad zijn. Nergens heb ik ook maar een regeltje tekst en uitleg gevonden en toch kom je er al snel achter wat iets zou kunnen zijn. Wat je aanraakt, opent zich meteen en als je erin kruipt vertellen je vingers net als aan blinden wat het kan zijn. Wie wil niet schuilen in de oneindige kruipruimten, die je kunt weven van de lingerie van Moeder Aarde!? Onvindbaar voor de belastingen, de NSA, ja voor alle tentakels waarmee staten burgers bij de virtuele lurven pakken om ze te onpas leeg te schudden, vals te beschuldigen dan wel vogelvrij te verklaren.
Dit is mijn wijn... 