Nabestaan

Sonja Pos schreef in 1965:  

Ik verberg mij ’s avonds
in mijn oksels  

want die en die  
zijn dood en blijven as  

soms ben ik niets meer  
dan een nabestaande  

Nabestaan schreef ik in 1969  :

op een te zonnig terras  
waar rieten stoelen zuchten  
zodra de gasten opstaan  
en elk zijn eigen weg gaat  

zonder enig nabestaan  
mijn verleden verlaat  
haal ik mijn ziel  
onder mijn arm vandaan  

van wie oh wie  
verpulvert levenslicht (?)  
en zoek haar oksel  
weerspiegeld in het glas  

Daartussen piept het plaatje op van een borrel bij Café Olivier in 2009.