In het kader van de laatste stuipjes van het VK-blog een bijdrage aan zowel de aanstaande Gedichtendag als aan het verzoek om een kijkje achter de avatar van mijn blogs te geven. Natuurlijk weer een ego-gedicht, maar gelukkig de laatste. Ik heb lang gewikt en gewogen om elders verder te bloggen of ermee te stoppen nu een hele gemeenschap uitelkaar valt. Het wikken is klaar. Ik stop met bloggen als het VK-blog de lucht uitgaat. Het wegen duurt nog voort. Ik haak mogelijk weer aan als een vergelijkbare site het zwarte gat gaat vullen.
Nachtburen
Een heel gezin huurt iedere nacht
mijn bovenkamer en bekvecht tot de
eerste zonnestralen zich bundelen in het
licht waaruit een nieuwe dag geboren wordt,
maar vannacht blijft het akelig stil in mijn kop.
Ze zijn toch niet voorgoed vertrokken?
Bijna wakker geschrokken tast ik in het duister
van mijn geest naar een teken van meer aanwezigheid
en vind in mijn vroegste gedachten een geruststellend denkbeeld
waarin vijf paar ogen als planeten om een slaapkop cirkelen,
zich afvragend waarom hun zon niet volop schijnt.
Ik sluit mijn ogen voor zoveel nieuwsgierigheid
en hoor een kikker kwaken over het goud in de mond
tussen de veren in het nest waar de morgen ronkt.
Uit: Nooit meer opstaan
Dit is mijn wijn... 