De idee achter dit oude leerkruis voor de organisatie neem ik als verkeersplan. Je begint links en eindigt links. Linksboven een probleem aankaarten, rechtsboven een procedure afspreken, rechtsonder de sculptuur in proces veranderen in het betere, gegeven linksonder het Grote Voorbeeld.
Dat is in organisatietermen de oplossing voor de vraag wat doen we aan het probleem zoals onze leider dat zou doen, in de zin van lichtend voorbeeld voor zijn voor wie na hem streven naar meesterschap.
Zadkine heb ik hoog zitten. Ook omdat mijn broer hem zo goed kon nadoen als stilstaand levend beeld.
Dat na kunnen doen op een of andere manier speelt een grote rol bij deze waarderingscyclus.
Een ode aan Rembrand, voor het gezichtsloze CS is een beeld van zes meter hoog van roestvrij staal, met daarin een gedeelte van groen glas, dat de Oude Rijn nabij het geboortehuis van Rembrandt symboliseert, en een van gekleurd glas, dat verwijst naar de kleurenpracht in zijn werk. Wordt in procedure genomen zoals de bekende Kabouter Buttplug die Paul McCarthy ontwierp als Kerstman. En in het proces legt het ontwerp van Jan Wolkers van 2004 af tegen zijn 2x ingegooide Auschwitzruiten, die toch de Verwoeste Stad van Zadkine niet kunnen doen verbleken. Hoe hard ik het heb geprobeerd met die grijze huid vanwege het zilveren zonlicht die dag.
Jammer van de taboes op graven. Nu is Jans ruiten namaken met Paint schennis. Daardoor het gelaten bij die verschoven fotoos.
De waardering is realistisch.
Een idealistische waardering zou Jans Splinter ook niet redden tot en met het einde van het proces.
Dit is mijn wijn... 