Nu ik in de eregalerij van Marjelle bent geplaatst, is opeens mijn pen leeg en mijn potlood tot de draad op.
Helaas geen beeld vandaag en geen woord dat ik niet al geschreven heb. Wel een reactie van me die ik niet wil laten verpieteren in een blog dat al belegen is.
I
Ik schreef aan een fiere verdediger van de Nederlandse rechtsstaat dat
wetten in iedere rechtsstaat repressie kunnen teweegbrengen, ondersteunen dan wel
gedogen zoals ze ook te beschermend en regelend kunnen zijn wat betreft
de verhoudingen tussen mensen. Nederland kende bijvoorbeeld een artikel dat homosexualiteit verbood (348bis) vervolgens is dat door buitenparlementaire acties geschrapt zonder zich te realiseren dat dan ook de homosexueel overal welkom moet zijn. Het gevolg is een homocultuur dat als een ghettootje in het uitgaansleven die vrijheidsrechten consumeert.
Omdat de rechtsstaat slechts dejure de zaak regelt en defacto te vaak faalt moet je zelf voor je rechten opkomen in direct contact met degene die ze bedreigt. Dan kan het gebeuren dat je klappen krijgt. Zoals mij vaak genoeg is overkomen, maar na die klappen heb ik menigmaal vrede gesloten met de bruut. Zijn respect voor mij is eeuwig. Dat zou via een rechtsgang nooit lukken.
Defacto hebben we niet veel aan een rechtsstaat waar meer dan 1 miljoen zaken op de plank wachten op die rechtsgang. Nog gruwelijker is wat mensen overkomt als ze vals beschuldigd en veroordeeld worden door diezelfde rechtsstaat waar je onwankelbaar in zou moeten kunnen vertrouwen.
Mijn ervaring dat je bij geweld meer hebt aan een confrontatie met de bruut dan aan een recht dat pas in werking treedt als men het opportuun vindt, berust niet slechts op het terugmeppen van potenrammers en ander rapalje. Mijn meest recente ervaring betrof een buurman die vond dat ik mijn kat niet buiten mijn tuin mocht laten los lopen, want zijn vrouw werd ziek van de vogeltjes die hij graag als buit bij me bracht. Dat ik zijn natuur niet kon veranderen en hem toch alle vrijheid gunde, was geen argument in zijn ogen. Uiteindelijk ben ik van de trap gevallen en toen ik bloedend op de grond lag, stond hij me nog uit te dagen voor een partijtje knokken. De politie gebeld.
Zij kwamen bij beide partijen langs en zouden de wijkagent als bemiddelaar inschakelen. De man nam meteen contact met mijn buren op, maar liet mij stikken. Toen ik hem belde of hij niet vergeten was wie de klappen had gehad, zei hij doodleuk dat hij me net wilde bellen. Daarna vond hij een andere afspraak belangrijker. Uiteindelijk ben ik bij ze langs gegaan en aan hun tafel het compromis bereikt dat ik hem in de lente zoveel mogelijk in huis zou houden.
Je moet het als burgers ook in serieuze gevallen zelf regelen. Domweg omdat defacto de rechtsstaat niet optimaal functioneert en zelfs conflictbemiddeling van staatswege niet echt bijtijds gegeven wordt.
Natuurlijk moeten er zeven geboden zijn: dat je niet mag stelen, moorden, pesten, oplichten, slaan en bedriegen, bijvoorbeeld. Maar deze alleen handhaven door een rechtsstaat, dat lukt alleen met een politiestaat.
Als de staat het recht zou delegeren aan degene die wel in staat is meteen een conflict te beslechten dan pas zou ik juichen en me opwerpen als verdediger van die rechtsstaat, die onze grondrechten geheel en al beheerd.
II
De pluriformiteit van de samenleving is weliswaar in de grondwet vastgelegd, maar er zijn geen autoriteiten benoemd dan alleen voor de media, die erop moeten toezien dat we pluriform worden geinformeerd en die autoriteit schiet zelfs schromelijk tekort als ik naar de dominantie kijk van wie er in de media de boventoon voeren en daarin bijvoorbeeld nauwelijks de zienswijzen voorgeschoteld krijg, zoals die van de zo vaak op één hoop gegooide moslims, waar we in Nederland tientallen stromingen van in huis hebben en die van degenen die niet in een staat geloven zoals de anarchisten en de seperatisten. Ook de pacifisten en de commmunisten zijn vrijwel monddood gemaakt. Etatisten maken de dienst uit.
Ok, het recht moet in handen van de staat ook gewaarborgd worden. Daar kan ik me mee verzoenen, maar dan vooral wat de vrijheidsrechten betreft.
Wat betreft religie zou ik religiositeit ook als een vrijheidsrecht willen vastleggen en handhaven. Waarbij ik uitga van het religiebegrip waarin het individu zichzelf ziet als een eenling tussen vele anderen, die zich geworpen voelt in een tijd en plaats, waarvan hij door ontwikkeling van zijn bewustzijn en denkvermogen afstand kan nemen.
De geschiedenis leert ons dat deze ‘eenzaamheid’ of ‘individualiteit’ al duizenden jaren object is van het menselijk denken. Het verdrijvingsverhaal in Genesis drukt dat bijvoorbeeld uit. Die religie is een hulpmiddel, waarmee de mens zich probeert te (her)verbinden met de ander en de wereld. Hij/zij zoekt naar een verklaring voor deze ‘breuk’. Het humanisme, het existentialisme, het subjectivisme en het esteticisme kunnen zo ook als religies opgevat worden Of we vatten deze samen onder non-theïstische dan wel atheistische gedachtengangen.
Voorts zou ik intimiteit als vrijheidsrecht beschermd willen zien evenals openheid en de vrijheid van gezelschapsdieren. Maar dat laat ik voor de toespitsing op religie maar even buiten beschouwing.
Nu kunnen we die waarden wellicht het beste beschouwen als waren, waarin gehandeld wordt door dominees, priesters e.d. maar ook door filosofen, sociologen enz.. Ik beschouw religie door mijn achtergrond als een handel in godsdienst en het beroep van een dominee bijvoorbeeld als een professional in het lezen van boeken als de bijbel en het geven van pastorale steun op grond van die lezing.
Aldus kom ik bij de Voedsel en Waren Autoriteit uit, die dan uitgebreid zou moeten worden voor geestelijk voedsel en geestelijke waren. Wellicht dat alle partijen, die nu elkaar verbannen, zich in deze ‘rechtsgang’ kunnen vinden.
Graag reacties.
Dit is mijn wijn... 