De benenwagen voor het museumpark (5)

Er is in de vaderschouderkoffer gescheten, waardoor de benenwagen voor het museumpark uitgesteld moet worden. Het is nog net geen geloofscrisis, maar ze zitten er dicht tegenaan. Met de moederbuikkoffer dachten ze zich van hun kind te verlossen dat schreeuwde om aandacht voor zijn ziel op buikniveau en de zachte machinerie tussen zijn oren en zijn benen. De vrouw wil haar oude brein terug, waarin ze de weg tenminste kende en verwijt de in hem vergiste Messias dat hij haar een wetenschap heeft beloofd van de gronden voor een heilige geest die je niet door je hersencellen omlaag trekt en in handen brengt van zieners, buiksprekers, goeroes, kwakzalvers en gebedsgenezers. Dat er een tijdperk van heerschapsloosheid aanstaande is, daar kan ze nog wel naar uitzien, maar dat die wetenschap geen haast heeft, dat gaat er bij haar niet in. Ik trek hem met huid en haar mijn verhaal in als de kunstenaar die in de moederbuik wilde blijven en daar de binnenkanten van schildert met zijn ademhaling.
 
Als hij dan nog weigert voor God te spelen, dan stuur ik alle angsthazen op hem af in engelenpakjes met pijlen als bezemstelen, hoort de coach haar in zichzelf praten. Een dip, vraagt hij belangstellend naar haar gepieker, terwijl we al zo’n eind zijn opgeschoten? Noem dat maar opschieten, moppert ze nu op hem, man, als we na zoveel uren door ons hoofd dwalen niet verder zijn gekomen dan de reageerbuis in de moederbuikkoffer…… Niet zo snel bij de pakken neer gaan zitten, hoor, dat is nergens voor nodig, trekt de coach haar wat rechter overeind, we hebben een belangrijk uitgangspunt geformuleeerd dat staat als een tempel. God is gevonden als we de liefde op twee benen de maat nemen. De benenwagen staat te trappelen nu Marx en Bakoenin willen samenwerken, al hebben ze knikkende knieën. Hun zaad hebben ze in de moederbuik gestort voor het stakingsfonds. Oh ja, is het geen zand, heb je dat wel goed gemeten jochie, daagt ze hem uit en wil weer haar favoriete lotushouding aannemen, kom peil dan mijn Liefde voor God Alleen en Zijn Schepselen als Al Mijn Naasten. Haar aquarium dat als oven nog net volop brandde, toont de nieuwe schouders van het Vadergeloof met de longen voor adem onder water en een gul hart zoals dat nu eenmaal vervet in ons welvaartsborstje klopt.

Precies, die uitnodiging moet zij ook hebben gedaan en het maagdenvlies van de hemel scheurde. Het bloed wat toen vergoten is, heeft ze in haar voor God opengesneden buik laten stromen en verwerkt in een zwangerschap van zo’n lange duur dat de stam haar alleen achter moest laten toen het te koud werd. De verlating door de stam heeft ze helemaal in haar eentje verwerkt, met als gevolg dat haar kindje met verlatingsangsten is geboren, waarbij zij haar buik zover openscheurde dat het zonder verlosser het licht al zag voordat de ander het in de gaten had. In die omstandigheid is het Eeuwig Huilende Kind geestelijk al rijp als een volwassene, maar lichamelijk nog zo onderontwikkeld als een foetus. De God die je daardoor niet opmerkt, is natuurlijk bij voorbaat al afgunstig. Dat is hem in die boze buik overgedragen. 26 millennia geleden, schreeuwde de Venus van Willendorf, kom naar buiten bastaard en laat zien dat jij wel er voor je moeder mag zijn. Toen de piepkleine clitoris zijn kopje omhoog stak, gilde ze, schande, schande, dit kun je niet maken, daar ben ik niet voor verlaten, een eencellige die in mijn bloedbaan zijn G-plek zoekt.

Haar bevlekte ontvangst heeft De Verschrompelde Waarheid toen maar op de Nachtvlinders bot gevierd, waardoor die twee Esdoornbladeren hem een geboorterecht moesten bezorgen. Waar haal jij die onzin nu weer vandaan, breekt de lach door haar tranen heen, je weet het wel weer allemaal aan elkaar te lullen hé. Kom eens hier, lekkere taxateur van me, geile collectioneur van gaatjes in iedere geloofszaak. Ze ziet nu haar kans schoon om hem met haar kutwater te zegenen. Wat zeg je het ook mooi, stimuleerde zij zijn tong die als een snoek met haar goddelijke Poseidonkoppetje dolde, Mijn God, wat kan jij aardig zijn als je eenmaal de smaak te pakken hebt, van mijn vleesgeworden Fruit de Mer. Aardser aardiger kan niet, stoffelijk gesproken en onstoffelijk ervaren als gemaakt uit mens en dier.

Dat had je niet moeten zeggen, schiet de coach uit haar greep, De algemeen menselijke ervaring kun jij niet zomaar hier reduceren tot je allerindividueelste genot. Daar doe Ik echt mijn best niet voor. Als je zo je gelijk wilt krijgen dan ga ik zelf wel aan de slag met mijn piramiden. Nu ik de twee benen heb ontdekt om de moederbuik, de vaderschouders en het kinderhoofd als geen ander van dienst te zijn, ben je voor mij een baksteen. Ik trek me terug uit je oven, bak maar lekker je galsteentjes voor je tempeltje. Mijn piramide zal laten zien dat onze behoeften twee lagen missen: (Alfa) De laag waar de slaap ons voorbereidt op een nieuwe dag, een nieuw begin enz. (Omega) De laag waar het geloof ons gegeven wordt om eten, neuken, slapen met elkaar te delen zonder verlies van zelfachtting en zelfrealisatie.

 
als die piramide geen toeristen trekt, dan stop ik heel mijn hart en ziel tussen je benen en zal ik je eeuwig beffen. al staan er duizenden reuzen op lemen voeten om me heen die zich aftrekken terwijl ze fotoos op me afschieten. kijk maar goed naar mijn benenwagen, straks is hij uit je zicht en kun je er zelfs niet met ernaar te fluiten een afbeelding ervan terugkrijgen. ja, inderdaad, de benen zijn de knikkende knieën van onze echte verlossers. daar geloof ik nou persoonlijk nog steeds in. zij zijn bereid daarvoor te trouwen en het derde been als het zoveelste wiel aan de wagen het voyeurschap te gunnen.
 
mocht je je alsnog tot ons willen bekeren, dan zul je niet te laat zijn. we hebben de geloofsbelijdenis in woord en gebaar voor je klaar.