Met Pieter loop ik regelmatig in zijn lunchpauze over de boulevard in Vlissingen te kletsen over mooie teksten. Dat deden we al toen we nog collega’s waren. Afgelopen vrijdag stuurde hij me dit gedicht, waarvan de regel de omtrek van een zandloper vormt. Het fantastische ervan is voor mij dat ik ooit een gedicht in een driehoek heb proberen vorm te geven, maar dat lukte niet:
Superieur is de oudste broer
voor de jongeren inferieur
omdat hij het moet laten
gelden en bovenaan den
trap je voor de grap
vanaf moet duwen
dat is de natuur
waarin de klok
gelijk loopt
met’t hart
bevroren
tussen
zijn
or
e
n
.
.
.
Het werd een half wijnglas, met een afgebroken voetje. Maar nu zie ik pas dat het de kop van een schroefje is, dat bij hem los moet hebben gezeten. Hoewel het blijft een foutje, want het idee was een perfecte driehoek.
Gelukkig is ook Pieters zandloper niet perfect. Hij heeft een regel in zijn voet vergeten dat moet beginnen met de l van loper en eindigen met de v van van.
De zandloper had superieur kunnen zijn, maar zijn schroefje heeft hij te ver erin gedraaid. Hij slaat een treedje over, waardoor een barst in zijn glas zit. Toch mooi zo’n gelijkwaardigheid.
Dit is mijn wijn... 