Het universum dreigt te worden verkaveld. Een vrouw in Spanje wil de zon verkopen, want een man in Amerika claimt dat de maan en enkele sterren van hem zijn. Een hiaat in de wetgeving, die alleen naties dat recht ontzegt, zou het individu de kans geven zich het heelal toe te eigenen.
Ik las dit krantenbericht net nadat ik de eerste gedichten voor een nieuwe bundel de titel Particulier Heelal had gegeven. Mijn poging om een universele waarheid toch voor ieder individu mogelijk te maken door de literatuur ervoor in te zetten, dreigt door dit particulier initiatief aan beide zijden van de oceaan te worden ingehaald.
Dat zou jammer zijn. Vandaar dat ik de eerste gedichten hier alvast publiceer. In mijn komende blogs zal ik de notie uitwerken dat de literatuur de rol van de religie overgenomen heeft, maar dat de lezers daar anders over denken evenals de critici en de schrijvers zelf. Voorzover mogelijk zal ik dat in gedichten vorm geven en waar dat niet lukt in korte essays. De genesis van mijn betoog heb ik in het gedicht Extase verwerkt.
Extase
Ware de mens niet genoodzaakt als
enige drager van ’n onnozele hals
de kooi van zijn oh zo nietig leven
al de kleuren van de hemel te geven
dan zou geen enkele religie zijn ontstaan
geen theater noch muziek, dan zou ons bestaan
geen geest kennen, die het liefst op drift wil slaan,
geen visioen of orgasme, geen zichzelf te buiten gaan.
De geest wil ontroering, vervoering, uitzinnigheid
opgetogen raken van een kleinigheid als heerlijkheid
in razernij verkeren, dan wel begeesterd door hartstocht
de plaats van de ander begeren zonder ’n bloedige kruistocht.
Ooit vlees voor de christenziel is het woord nu drug geworden.
Zegt het wat moderne zielen aan voedsel verwachten op hun borden.
De afbeelding van het geloof van mijn vader boven dit blog laat als spotprent zien dat de belevingsindustrie de orders niet aan kan. De Waarheidsvriend, het orgaan van de Gereformeerde Bond, zou deze krantenkop niet misstaan. Helaas willen ze het artikel niet plaatsen, waarin betoogd wordt dat sinds Paulus het licht zag de waarheid niet zonder de allerindividueelste verbeelding kan overleven. Van dat artikel heb ik voor dit eerste blog over het PH van de mens een gedicht gemaakt als slot.
Aan iedere waarheid
Een uitspraak geldt
als diepste overtuiging
dat het vastgemaakte touw
er is om jou aan op te knopen
en geen aanwijsbaar tegendeel
jou op het idee brengt om je mouw
er eens geestdriftig voor op te stropen
zolang we blijven geloven
in een wereld buiten ons
geheel ontspiegeld van gelaat.
Beide gedichten verschenen in een eerste versie al eerder deze week als reactie op het blog van Ingrid.
(wordt vervolgd)
Dit is mijn wijn... 
Particulier heelal
Geplaatst: 27 november 2010 in CommentarenTags:extase, literatuur, particulier heelal, religie, universele waarheid, universum, verkaveling, werkelijkheid
Het universum dreigt te worden verkaveld. Een vrouw in Spanje wil de zon verkopen, want een man in Amerika claimt dat de maan en enkele sterren van hem zijn. Een hiaat in de wetgeving, die alleen naties dat recht ontzegt, zou het individu de kans geven zich het heelal toe te eigenen.
Ik las dit krantenbericht net nadat ik de eerste gedichten voor een nieuwe bundel de titel Particulier Heelal had gegeven. Mijn poging om een universele waarheid toch voor ieder individu mogelijk te maken door de literatuur ervoor in te zetten, dreigt door dit particulier initiatief aan beide zijden van de oceaan te worden ingehaald.
Dat zou jammer zijn. Vandaar dat ik de eerste gedichten hier alvast publiceer. In mijn komende blogs zal ik de notie uitwerken dat de literatuur de rol van de religie overgenomen heeft, maar dat de lezers daar anders over denken evenals de critici en de schrijvers zelf. Voorzover mogelijk zal ik dat in gedichten vorm geven en waar dat niet lukt in korte essays. De genesis van mijn betoog heb ik in het gedicht Extase verwerkt.
Extase
Ware de mens niet genoodzaakt als
enige drager van ’n onnozele hals
de kooi van zijn oh zo nietig leven
al de kleuren van de hemel te geven
dan zou geen enkele religie zijn ontstaan
geen theater noch muziek, dan zou ons bestaan
geen geest kennen, die het liefst op drift wil slaan,
geen visioen of orgasme, geen zichzelf te buiten gaan.
De geest wil ontroering, vervoering, uitzinnigheid
opgetogen raken van een kleinigheid als heerlijkheid
in razernij verkeren, dan wel begeesterd door hartstocht
de plaats van de ander begeren zonder ’n bloedige kruistocht.
Ooit vlees voor de christenziel is het woord nu drug geworden.
Zegt het wat moderne zielen aan voedsel verwachten op hun borden.
De afbeelding van het geloof van mijn vader boven dit blog laat als spotprent zien dat de belevingsindustrie de orders niet aan kan. De Waarheidsvriend, het orgaan van de Gereformeerde Bond, zou deze krantenkop niet misstaan. Helaas willen ze het artikel niet plaatsen, waarin betoogd wordt dat sinds Paulus het licht zag de waarheid niet zonder de allerindividueelste verbeelding kan overleven. Van dat artikel heb ik voor dit eerste blog over het PH van de mens een gedicht gemaakt als slot.
Aan iedere waarheid
Een uitspraak geldt
als diepste overtuiging
dat het vastgemaakte touw
er is om jou aan op te knopen
en geen aanwijsbaar tegendeel
jou op het idee brengt om je mouw
er eens geestdriftig voor op te stropen
zolang we blijven geloven
in een wereld buiten ons
geheel ontspiegeld van gelaat.
Beide gedichten verschenen in een eerste versie al eerder deze week als reactie op het blog van Ingrid.
(wordt vervolgd)