In een scherpe hoek van de zaal zijn vloer, wanden en plafond verenigd. Dit ruimtelijk werk biedt ons uitzicht op een berglandschap aan het begin van een lange weg erheen.
Een kaarsrecht lopend stuk asfaltbaan is besmeurd met opvallende remsporen alsof gebruikers daar plots de weg kwijt zijn geraakt. De gezandstraalde kop van een arend op de linker ‘bergwand’ verklaart wellicht hun angst en paniek. Zo’n nabije schaduw van de aanstaande dood beheerst de huidige tijd, aldus de kunstenaar.
Zijn ontwerp vat volgens hem de democratie samen als een zoektocht naar de graal van het klimaatakkoord in de context van de algehele verpaupering. Hij luidt ermee de klok om niet alleen verder verval van de natuur te voorkomen, maar ook politieke, maatschappelijke en culturele verarming te “signaleren en omkeren”.
“Alles en iedereen wordt in een hoek gedreven, opgesloten in een tunnel van een partij wiens visie men uit armoede deelt. Mijn werk roept op de blik te verruimen door de tunnel zelf waar te nemen en over zijn schaduw heen te stappen. Zo het eigen gelijk, of liever de eigen zuil, te overstijgen.”
Het geheel is inderdaad onmiskenbaar een tunnel met aan het einde gebergte van versteende zuilen die met zichzelf in de wolken zijn. De queeste is het vraagstuk zelf geworden, dag en nacht.
Dit is mijn wijn... 
Blikverruiming door kokers zien
Geplaatst: 12 mei 2019 in Commentaren, De CrisisTags:berglandschap, de politiek, democratie, klimaatakkoord, tunnelvisie, verzuiling, zoektocht
In een scherpe hoek van de zaal zijn vloer, wanden en plafond verenigd. Dit ruimtelijk werk biedt ons uitzicht op een berglandschap aan het begin van een lange weg erheen.
Een kaarsrecht lopend stuk asfaltbaan is besmeurd met opvallende remsporen alsof gebruikers daar plots de weg kwijt zijn geraakt. De gezandstraalde kop van een arend op de linker ‘bergwand’ verklaart wellicht hun angst en paniek. Zo’n nabije schaduw van de aanstaande dood beheerst de huidige tijd, aldus de kunstenaar.
Zijn ontwerp vat volgens hem de democratie samen als een zoektocht naar de graal van het klimaatakkoord in de context van de algehele verpaupering. Hij luidt ermee de klok om niet alleen verder verval van de natuur te voorkomen, maar ook politieke, maatschappelijke en culturele verarming te “signaleren en omkeren”.
“Alles en iedereen wordt in een hoek gedreven, opgesloten in een tunnel van een partij wiens visie men uit armoede deelt. Mijn werk roept op de blik te verruimen door de tunnel zelf waar te nemen en over zijn schaduw heen te stappen. Zo het eigen gelijk, of liever de eigen zuil, te overstijgen.”
Het geheel is inderdaad onmiskenbaar een tunnel met aan het einde gebergte van versteende zuilen die met zichzelf in de wolken zijn. De queeste is het vraagstuk zelf geworden, dag en nacht.