Als eenmaal ook op De Hiaten de duisternis gescheiden wordt van het licht, ontwaart De Argeloze hangvrouwen tussen de nog verpakte palmen. Ze luieren volgens overlevering ‘alsof’, om de vijand te imponeren met hun pose van onnozelheid. Evenzeer kunnen zij zo mediteren om zich met de voorouders te verstaan over de toestand in het dodenrijk, dat onder hen in terpen verborgen is. Als men ze stilletjes nadert, hoort men ze neuriën:
Hoe is het eten?
Schijt het goed? Of is ’t vreten
waarvan je niet moet!?
Uit: Prekoloniale mensbeelden
Dit is mijn wijn... 