Dit is mijn wijn… verkeert in doodsnood. De blogader is doorgesneden en zo te zien is het bloed er al geheel uit verdwenen. Enkele stervelingen proberen nog de helften aan elkaar te koppelen. Maar de afstand tussen de schrijver en de lezer is onoverbrugbaar.
De blogger, die dacht dat zijn wijn velen zou smaken, heeft hoogst persoonlijk het mes in zijn strot gezet.
Terugkijkend op zijn brouwsels zag hij teveel taal als kurk de stroom tussen schrijven en gelezen worden vernauwen tot een miezerig straaltje. Als kritisch lezer moest hij wel ingrijpen, want een zichzelf respecterende schrijver mag men nooit sparen.
De dood van deze blogger lag al veel eerder in het verschiet. Vaak genoeg was hij ontevreden over de response, maar nu vooral ontevreden over zijn schrijfkunst zelf en wat hij eigenlijk te vertellen heeft.
Natuurlijk is het een wanhoopsdaad, een act van een depressieve man op leeftijd. Daaruit mag de toevallig passerende belangstellende best de conclusie trekken dat met de tijd de raad weer komt.
Uit zo’n zelfverkozen dood zal vast ooit iets heel moois opstaan. De taal is te zeer een ongelukkige, maar oh zo aantrekkelijke, keuze van het brein om zich te doen gelden dat ook deze blogger op een dag weer de geest krijgt.
Die taal, waarin het woord zich als almachtig voordoet, biedt altijd de mogelijkheid om als een zich door alles en iedereen, waaronder de schrijver zelf, verlaten Werther te verpoppen. Zo’n kans mag men niet aan zich voorbij laten gaan.
Vandaar!
Dit is mijn wijn... 