Zootje Ongeregeld gilt door mijn brievenbus: we komen voor de OS in Sotsji, ik en mijn zus. Een kiloknaller poëzie persen ze mijn woning in. Uit de aan elkaar gerijmde flarden door mijn voordeur haal ik de veelbelovende zin, dat het tijd is voor een Russische Lente. Dat alles manifest wordt, al het latente. Nu iedereen op de Spelen van Sotsji ongeacht nationaliteit, ras of seksuele voorkeur, welkom wordt geheten, moeten we de kleine koude oorlog tussen onze landen even vergeten.
Aldus sprak volgens hen Poetin op tv en in de krant wat recht is krom. Want iedereen hoort op die spelen vanzelfsprekend welkom te zijn met juist grote achting voor zijn land, zijn huid en zijn seksuele kant. Voor alles dat ik als band graag met me meedraag. In Sotsji ben je meer gelijk dan de ander, juicht het stelletje ordelozen cynisch. Tenminste, als dit alles je echt onverschillig laat en het eigen gelaat voor je klinisch dood is. Anders krijg je van deze Sinterklaas-en-Zwarte Piet uit dezelfde zak als zijn speculaas een uitbrander.
Het is inderdaad vreemd dat Poetin bepaalt wie welkom is, bedenk ik me, en niet Bach. Die de huidige baas van het IOC is, dat officieel de spelen organiseert of al die anderen. Maar toch zijn zij van Zootje Ongeregeld van mening dat Marx niet voor niets heeft beweerd dat de werkelijkheid genoeg is geinterpreteerd. Dat het tijd wordt die te veranderen.
Ze voelen zich met zijn uitnodiging dan ook reuze vereerd. Onder hun maskers blozen ze als een maagd, om wiens of wier hand de hele buurt heeft gevraagd. Hoor, hoor, gillen ze in koor door de deur. Zonder onderscheid in nationaliteit, ras of seksuele voorkeur wil hij alle deelnemers in Sotsji zich op hun gemak laten voelen. Of hij het zo zal bedoelen dat iedereen zijn goddelijke gang kan gaan, dat kunnen ze weleens mis verstaan. Maar zo’n trainingspak, voor iedereen dient toch dat gemak!?
Het wordt bijna een aubade. Sta op voor een ‘ik=ben-ook-ZO-parade’. Samen met de voor rassenwaan gevluchte Zwarte Pieten en alle illegalen zonder strafblad om hun frieten wil ZO iedereen in die nieuwe outfit van de spelen laten genieten. Zingend getuigen ze van hun gemak. Zonder vrees voor die zak een Hollander te zijn, gehuld in huiden van grof tot fijn met gaten en bulten voor elk genot dat met de oude zeden spot.
Ze stoppen het raambiljet tot slot door de bus. Het is dat ik vastzit aan een zware klus. Mijn huizen te verkopen en ondergronds verder te leven. Anders was ik beslist met ze meegelopen. Nu kan ik ze slechts mijn sympathie geven en het biljet in mijn etalage hangen. Poetin op een flinke afstand stangen met zijn onverschillige uitnodiging aan Jan en Alleman. Voor een hokjesvrije happening, waar de trots vanaf spat aan ‘zijn’ OS te mogen deelnemen als Occupy Sotsji. ZO is dat wijdbeens met me eens.
…
..
Dit is mijn wijn... 