Heel 2020 stond in het teken van overleven. Minuscule stofjes hebben van de spelende mens in ‘no time’ een bange wezel gemaakt. Een rampjaar dat Studio Artaaa bijna raak voorspeld had met de open vraag of we dit jaar een einde aan ons verhaal zouden maken. Maar we leven nog, samen met Corona. Het virus dat zich onzichtbaar voor het blote oog verstopt in waterdruppels om via je adem je lichaam binnen te dringen. Daar een verwoestende oorlog ontketent met onze lichaamscellen, waarvan de afweer zwaar beproefd wordt.
Een bizarre realiteit heeft ons sociaal, economisch en cultureel uitgekleed; ons teruggeworpen op een naakt bestaan. Die we het hoofd proberen te bieden met een masker van papier en de ander op anderhalve meter afstand. Zo is er dus toch een einde gemaakt aan het verhaal van een vrije samenleving. Is de mens in een gehurkte houding gevangen gezet. Moederziel alleen in eigen huis zijn knopen tellend bij de eigen haard, zich bijna dood ergerend aan een falende overheid.
Want daar ging het mis, al wisten we dat allang, toch hielden we het niet voor mogelijk. Dat in een moderne staat de eerst verantwoordelijken eerdere waarschuwingen in de wind sloegen, ons in slaap susten dat het wel mee zou vallen, ons wijs maakten dat we het virus samen onder controle zouden krijgen. Terwijl men al jaren geleden zich erop had kunnen voorbereiden, smoest men zich er nu uit met een tandeloos parlement aan de zijlijn.
Zelfs een inenting weten ze niet à la minute te regelen. Op vrijwel iedere weg naar een oplossing verspert een door henzelf geschapen Moloch de doorgang. Ons rest slechts een woedende schreeuw om een stoffen antilichaam. Zodat we op een skateboard ons door 2021 kunnen vervoeren en weer kunnen doen alsof we vrije mensen zijn.
Dit is mijn wijn... 