Eindelijk komt de aap uit de mouw. En nog wel uit die van de democratie zelf. Het volk wil terug naar de tijd van de met goud behangen koning, die per decreet hen op hun wenken bedient. Het wenken zelf laten ze ook aan hem over. Wat hen betreft, is geen offer ze teveel om weer eens een gouden eeuw te mogen beleven. Onwetend van hun lot destijds.
Alle aardwormen willen hun windeieren kwijt
De profeten van de aanstaande recessie en het uiteenvallen van de muntunie baseren zich eigenlijk op een oud-testamentische plaag: aardwormen die onze oogst zullen opeten. De angst voor die plaag heeft een versteend mensbeeld uit de oude doos nieuw leven ingeblazen.
Je hoort erover praten op de beursvloer, in de spreekkamers van de bankiers, in de kantines van de werknemers-met-een-levensloopregeling, op de sites van de pensioenfondsen en op de makelaars- c.q. hypotheekkantoren.
We zijn gelijk aardwormen, zoals er geschreven staat, en dragen een miskraam in ons. Een bijbelachtige tekst die in de boog van een poort in het hekwerk van menige financieele dienstverlener niet zou misstaan. Het zou meteen een topstuk toevoegen aan een groeiende berg grensverleggende kunst.
Die miskraam noemt men vanouds een windei. De naam is ontleend aan de menselijke gedachte dat een ei zonder kalkschaal door de adem van de goden is bevrucht. Met zo’n woord in het lijf is de ‘klassieke oudheid’ terug in ons vlees.
We leven, net als toen, in een realiteit gevormd door geruchten en proberen opnieuw met verhalen er zin aan te geven. Onder het juk van economische en politieke werkelijkheden, waarin het gerucht bepaalt hoe het verhaal voor ons en alle anderen verloopt, menen we zelfs de eindtijd erin te ontwaren.
Iedereen heeft inmiddels een windei, dat ons door de strot is geduwd. Voor de een is dat een slinkend pensioen. Voor de ander is het een tophypotheek op een huis dat niet eens voor een bodemprijs verkocht kan worden. Voor velen is het een woekerpolis, een oplopende rente, een idem betalingsachterstand of een boeketje staatsleningen die wordt afgewaardeerd. Voor de waaghalzen onder ons particulieren is het een alsmaar dalend aandeel.
Op de screensaver, van wie ons van bovenaf begluurt, draait een animatie van de mensheid zoals de god-zonder-naam ons zich had voorgesteld na de zondvloed. Een van elkaar nauwelijks meer te onderscheiden massa regenwormen, die voor hun windei tevergeefs op zoek zijn naar een ontvangende onnozele.
ARTaaa schept de vreugde uit de crisis
Vreemd zo’n tombola op een beursstraat
ps
Voor een goed zicht op de bedienaar van de tombola:
Nog even en het IMF is de beheerser van hemel en aarde. Een buitenaards verschijnsel moet dat zijn voor Het Vrije Westen, die zo trots is op haar voorsprong qua autonome en liberale democratie.
De beeldende kunst voorziet een wederopstandig van Hera als bewindvoerder over alle hemelverschijnselen, waaronder een universeel verspreid onbetwijfelbaar geloof in een internationaal geldfonds.
Zeus ligt aan haar voeten als een uitgeputte rots in de branding, doodmoe van de politieke twisten en onenigheden binnen en buiten de europese parlementen en kabinetten. In zijn onvruchtbare bodem ontstaan naden, waardoor hij onder een stenen dekbed in een eeuwige slaap lijkt te sukkelen.
Hera recruteerde zijn laatste zaad bijtijds voor een leger accountants die onder leiding van haar hofdienaren via vliegende schotels alle staten zal onderwerpen aan haar dieet van bezuinigingen, loonsverlagingen en belastingverhogingen.
Na een one-night-stand en een one-morning-delivery-in-open-air zijn de eerste pasgeboren boekhouders door Zeus ingefluisterd en lopen nu rotsafwaarts naar de ladder die hen toegang biedt tot het UFO-platform.
Tussen de uitschuifbare benen van Hera heeft een grijnzende Ruding zich geposteerd, die al in de vorige eeuw meende dat het IMF eigenlijk de hele wereld zou moeten regeren.
Een financieel fascistische jongensdroom, waarvan hij verwacht dat deze nog voor 2030 zal uitkomen.
Het nieuwe logo van de banken , de pensioenfondsen en de overige financiële dienstverleners is klaar. Het drukt uit hoe breed ze ’t hebben. De gekruiste benen geven weer dat ze ons geld beter zullen beschermen en klanten niet zullen naaien.
Het logo is dynamisch. Het geeft op basis van de registraties van de IMF wekelijks de rating aan van hun solvabiliteit en zorgplicht.
Het logo kan door Occupy gekaapt worden om speculatiewinsten en -verliezen van de instellingen aan de kaak te stellen, evenals de bonus-hebzucht van de top en de mate van het blijven zakkenrollen van de klanten.
De consumentenbond heeft een bloedrood exemplaar als Het Woekertje omarmt. Maandelijks wordt instellingen een actuele rating toegekend met als schaal het aantal woekertjes. Eén woekertje staat voor een goudeerlijke en zorgzame instelling. Twee en een half woekertje betekent een dubieus geval. Vijf woekertjes betekent een authentieke woekeraar.
Het logo is bij de DNB ook als spaarpotje verkrijgbaar, dat tussen de handen het bedrag geklemd houdt waarmee het via de gleuf in het hoofd is gevuld.
(Verwachte mededeling)
Vannacht gedroomd dat in het tentenkamp spontaan in aliens gemuteerde kamervliegen het voortouw hebben genomen om te protesteren tegen de heb- en spilzucht van de hedendaagse mens. Ongedetermineerde exemplaren van het ongedomesticeerde insect verplaatsen zich in zwermen op tweedehandse siliconenborsten door het maatschappelijk verkeer. Boos zoemend over het gemanipuleerde onbehagen van de massa met hun menselijke maat.
Ieder huis wordt afzonderlijk bezocht en de bewoners worden aangespoord om hun eigenheid niet langer uit handen te gegeven aan de fabrikanten en hun reclamehoeren. “Smeer je brievenbussen in tegen alle folders, je tv tegen alle boodschappenblokken en lees alleen de kritische artikelen in de krant”, adviseert mijn bezoeker, die mijn slaapkamer is binnengevlogen.
“Eureka,” roep ik terug, “als we al het geld voor marketing zouden besteden aan het aflossen van schulden, dan zouden we in no time de crisis hebben opgelost.” Het insect danst de Pierlala dat het een aard heeft.
Dit is mijn wijn... 
Blikverruiming door kokers zien
Geplaatst: 12 mei 2019 in Commentaren, De CrisisTags:berglandschap, de politiek, democratie, klimaatakkoord, tunnelvisie, verzuiling, zoektocht
In een scherpe hoek van de zaal zijn vloer, wanden en plafond verenigd. Dit ruimtelijk werk biedt ons uitzicht op een berglandschap aan het begin van een lange weg erheen.
Een kaarsrecht lopend stuk asfaltbaan is besmeurd met opvallende remsporen alsof gebruikers daar plots de weg kwijt zijn geraakt. De gezandstraalde kop van een arend op de linker ‘bergwand’ verklaart wellicht hun angst en paniek. Zo’n nabije schaduw van de aanstaande dood beheerst de huidige tijd, aldus de kunstenaar.
Zijn ontwerp vat volgens hem de democratie samen als een zoektocht naar de graal van het klimaatakkoord in de context van de algehele verpaupering. Hij luidt ermee de klok om niet alleen verder verval van de natuur te voorkomen, maar ook politieke, maatschappelijke en culturele verarming te “signaleren en omkeren”.
“Alles en iedereen wordt in een hoek gedreven, opgesloten in een tunnel van een partij wiens visie men uit armoede deelt. Mijn werk roept op de blik te verruimen door de tunnel zelf waar te nemen en over zijn schaduw heen te stappen. Zo het eigen gelijk, of liever de eigen zuil, te overstijgen.”
Het geheel is inderdaad onmiskenbaar een tunnel met aan het einde gebergte van versteende zuilen die met zichzelf in de wolken zijn. De queeste is het vraagstuk zelf geworden, dag en nacht.