En de winnaar is de volhardende lezer

Het loopt storm voor de finale van Het Liefdeslied der Liefdesliederen, die georganiseerd wordt door het Museum van Veiligheid als intermezzo voor het Festival Van De Drieëenheid. Na de eerste selectie zijn er twee bands favoriet voor de titel. Een al jaren samen optredend stel vrienden, dat elkaar op straat heeft leren kennen en hun loopbaan te danken heeft aan een wereldhit over de Werdegang van twee jongens die in elkaar een veilige schuilplaats hebben gevonden om hun verboden liefde voor elkaar in alle rust te kunnen consumeren. En een gelegenheidsband bestaande uit de twee belhamels samen met een zangeres die van haar liefde voor hen als een kunstwerk wil getuigen.

De zangeres is zo overtuigd van haar kwaliteiten dat zij al een voorschot op haar succes heeft genomen en een clip op internet heeft gezet, waarin ze haar lovers bezingt als de enige ware liefdes waar de wereld mee kan worden opgetild. Uit haar lied spreekt een oneindige behaagzucht, die zij paart aan de overtuiging voor beiden bestemd te zijn en intoomt met de wijsheid niet op enige pijn uit te zijn als gevolg van bedrog of ander venijn. Liefde is voor haar een publieke zaak, zodra er lucht aan is gegeven.

Love is a public affair

If there is love in the air
we have a public affair
with our couple au pair
the world is a fancy fair

Haar verlangen naar een volledige driehoeksrelatie motiveert zij als een les die zij uit haar verleden heeft getrokken. Het verlies van zovele dierbare vrienden aan oorlog en geweld heeft haar losgemaakt van de idee dat er één iemand voor haar bestemd zou zijn. Alsof de vele schade die haar is berokkend alleen verwerkbaar is in een spiritueel-emotionele, dierlijke relatie met twee zichzelf en nietsontziende minnaars, zich daarin begevend als een nymfomane spiritiste. Het niets ontzien heeft zij tot kunst verheven. Alles moet benoemd worden, alles moet in dienst van de schoonheid van haar onbaatzuchtige liefde rijkelijk vloeien. Daarbij aangestoken door een tongzoen van de meest opene van haar twee fictieve minnaars.

Het was die kus die haar hart op hol had doen slaan.

Zij had hem als een totale overgave aan haar verlangen verstaan.

Echter, toen bleek dat zijn vriend,
niet van haar snelle overrompeling was gediend,
deed ze een flinke stap terug
sloeg ze hem keihard in de rug.

Onder het mom dat ze hun liefde niet wilde breken,
zag ze af van verdere valse streken
verloor de lust voor een snelle wip
en ging nu helemaal voor zijn vette tip.

Opeens was zijn vriend de man van haar dromen,
waar ze in gedachten al zo vele malen mee klaar was gekomen.

Zijn afkomst maakte haar zo verschrikkelijk heet,
dat het haar opeens enorm speet
voor zijn tong te zijn gevallen,
terwijl ze nu helemaal gaat voor de man met echte ballen.

Breeduit zette ze haar verlangen in de krant,
nam ze terug wat ze gaf met haar ene hand,
streelde ze haar liefde voor beiden glad,
zag ze zich verdwijnen in hun warme bad.

Het gevolg van haar verdraaide liefdesspel,
eindigde voor alle betrokkenen in een ware hel.

Hoe sterk was de band tussen de twee gezworenen,
wier liefde voor elkaar aanvoelde als die van pasgeborenen?

Hoe sterk was de overtuiging dat zij degene zou kunnen zijn,
bij wie al hun behoeften en belangen in goede handen zouden zijn?

De twee jongens vochten om de echtheid van hun geluk,
wisten zeker hun verbond kon niet stuk.

Tezeer waren hun harten als vaten met elkaar verbonden,
dat zij er nog altijd hun hoogste genot mee in elkaars armen vonden.

Woest werd ze van het uitblijven van een antwoord op haar vraag,
met wie ze de liefde kon delen
zonder het geklaag
dat de ander zou gaan vervelen.

Zeven dagen na haar eerste verzoek om een ontmoeting te overwegen,
waarin zij de liefde voor hen zorgvuldig zou afwegen
tegen hetgeen zij aan hen prijs konden geven,
was het gedaan met het spel om de regels
en serveerde zij hen af als onvolgroeide vlegels.

Nog eenmaal klonk haar schreeuw om door hen te worden bemind,
bereikten haar woorden hun ziel als een Windekind.

Flakkerde de hoop op dat het dan toch ging gebeuren,
zag ze hun jongenskopjes van verlegenheid kleuren.

Het had ook gekund,
als ze hen had gegund
op hun schreden te mogen terugkeren
als ze haar appels hadden geproefd en toch kozen voor hun peren.

Het gegeven woord blijkt te kunnen falen,
als de ander er niets meer uit kan halen
om zelf te bepalen wat er waar is aan hun verhalen.

De aanraking van al haar vezels wordt banaal,
met het zwellen van zijn geile paal
en de lust die in de ander te steken,
wiens heuvels hij kent als de meeste verre streken.

De twee denken nog aan offeranden
op zon- en feestdagen met beide handen,
maar zij voelt zich daarin onvoldoende erkend
als de vrouw aan wie de liefde totaal wordt bekend.

Hun lied over de liefde als een kruik van was,
waarin het verlangen naar elkaar broeit onder glas,
is niet besteed aan een behaagziek mens,
wier lusten uitgaan naar een alles verlossende liefdeswens

‘van meer dan één houden’. Hoewel ze weet dat deze liefde seksueel, emotioneel, spiritueel en in elke combinatie daarvan mogelijk is, als ze past in alle behoeften en afspraken zoals die gelden voor iedere lekkernij en voor de passie voor het verorberingsspel.

Ze bladert haastig door de brochure van het stel, waarin zij zich nader verklaren als vertegenwoordigers van half geopende liefdesparen. Op een uitvouwblad leest zij van hun angst voor haar web, waarin zij zich als spin verdekt in heeft opgesteld, waar hun koppen één voor één worden gesneld, door het oordeel dat zij over hen velt. In een bijlage, met uitleg van de gebruikte woorden, leest ze over polyamoureus met een lange neus. De beschrijvende term voor en door mensen die open staan voor meer dan één relatie, ook als ze nu in niet meer dan één relatie betrokken zijn, zou voor sommige mensen te ruim zijn om zich als geliefden volledig in te passen. De kwestie zou zijn dat zij zich niet van de oude relatie los kunnen maken, dat zij de vertrouwdheid met de ander niet kunnen missen, dat zij het genot niet kunnen uitsnijden uit de vele structuren waar zij zich met elkaar door vervlecht weten. Dat zij die pijn niet kunnen verdragen als het losgerukt wordt, wat in wortelkanalen uit hun tenen komt. Dat zij het bedrog niet kunnen aanzien, wat ze elkaar moeten aandoen om plaats en tijd voor de ander te maken.

Ze schrikt ervan, want bedriegen is toch door opzettelijke actie de indruk wekken dat men van een bepaalde aard is, terwijl men in werkelijkheid iets heel anders is. Haar minnaars zijn helemaal niet polyamoreus van aard, het zijn overspeligen. Oplichters die tegen je vertellen dat ze monogaam zijn terwijl ze dat in feite niet zijn. Hoe kan ze aan hen nu toestaan aan te nemen dat ze monogaam zijn, ongeacht hoe gemakkelijk dat is of hoeveel persoonlijk voordeel deze valse veronderstellingen ook haar brengen. Toch is dat haar enige mogelijkheid, negeren dat monogamie wat voor hen betekent. Het stelt toch ook niets voor, brengt ze bij haar zelf in discussie, als ze nadenkt over wat zij haar geschreven hebben. Oetlul heeft zich volledig aan haar uitgeleverd, terwijl hij tot zijn nek in monogamie met Dumb Boy verkeert. Voor hem betekent zij een nieuwe vlam die alles deed verdampen behalve de belofte er altijd voor hem te zijn. Vergeven woorden, die teruggenomen kunnen worden, omdat niemand kan voorspellen waar ze door overweldigd kunnen worden. Dumb Boy heeft haar volkomen in de greep door zich juist niet aan haar over te geven en het spel te spelen dat ze eerst Oetlul kenbaar moet maken dat ze alleen voor hem gaat.

Oprechtheid, eerlijkheid en openheid trommelen haar vingers geestdriftig mee met het omslaan van de bijlagen, aan mijn hoela, deze gasten gebruiken ze als stopwoorden. Het schema aan het eind bevestigt haar gelijk. Echte polyliefhebbers zijn ‘eerlijk’ van nature, zijn niet vies van een open ‘onderhandeling’ over hun gevoelens, zijn bekwaam deze rechtschapen te ‘communiceren’ en zijn oprecht in het ‘er voor uitkomen’. Juist die oprechtheid kan de ander doen openbloeien, leest ze in de kantlijn. “Ik denk, staat er bibberig bijgeschreven, dat ‘openheid’ de sleutel is voor het definiëren van PolyAmory. Dat wil zeggen, staat er in hanepoten naast, het hebben van meerdere relaties met medeweten van de ander betekent volledige instemming van je partner(s) in plaats van door bedrog verkregen fictieve tijd en ruimte voor je nieuwe liefde. In de hoeveelheid openheid en de hoeveelheid details die gedeeld worden is een grote variatie mogelijk.

In een toegevoegd artikel uit het blad `Polyamory in Partnership` staat dat een groot aantal mensen geheime affaires heeft terwijl ze een zogenaamde monogame relatie onderhouden. Zij hebben de potentie polyamoreus te zijn, zijn dat ook latent en zien doorgaans kans deze te praktiseren door geen seks op te eisen. Ze baseren dit op een economie van de liefde, waarbij verschillende manieren worden onderscheiden om relaties te organiseren of niet te organiseren als men de zegen van de god van de chaos heeft, of een voorkeur voor blije anarchie, of overtuigd is van de gelijkheid van allen. Uiteindelijk vinden zij elkaar in verschillende arrangementen.

Als een menukaart worden de driehoeksmogelijkheden opgesomd. Primary (Primair) Three Hold Some, een driehoek die vaak gebruikt wordt om een hiërarchische meerpersoonsrelatie aan te duiden waarin de persoon waar men het meest mee verbonden is door een hogere plaats eert. In sommige gevallen is deze band of verbintenis een huwelijk, waarbij de bigamie in concubinaat geconsumeerd wordt en met een niet-officiële ceremonie bezegeld kan worden.

Secondary (Secondair) threeholdsome, die in structuur volgt uit de primaire huishouding geeft de centrale positie van degene aan waar men een relatie mee heeft zonder de emotionele, wettelijke of economische complexiteit en verbintenis van de primaire partnerrelatie. Deze losse driehoek berust op twee zwabberende benen. De Thirth THS wordt bij voorkeur een ‘Circle of Equals’ genoemd (kring van gelijken) of kring van dezelfde voorkeuren.

The Holy Triad wordt de driehoek genoemd waarin drie mensen op een of andere manier van elkaar vervuld zijn als een op geen ander zo betrokken geest. Vaak wordt deze term gebruikt in een toegewijde zin, in sommige gevallen is er sprake van toewijdings-ceremonies, maar ook simpelweg gebruikt in de betekenis van ‘drie mensen met een spirituele connectie’.

De Vee Vorm zijn drie mensen, waarbij in deze structuur een persoon onderaan staat, of de hoek van de ‘V’ vormt, ook wel de spil (pivot) genoemd. In een ‘V’ hebben de personen aan het einden van de ‘V’-vorm niet zo’n hechte band met elkaar als ze elk hebben met de partner in de spil. Zij ziet er de perfecte afspiegeling in van het verschil in band dat zij voor de een en voor de ander voelt.

De Triangle (Driehoek), dat is wat zij eigenlijk zou willen smeden, ook wel aangeduid als “Equilateral Triangle” (gelijkwaardige driehoek). Relatie waarin drie mensen elk een hechte relatie hebben met beide anderen. Soms ook Triade genoemd. Het zou kunnen leiden tot eem matricial way of life. Een Line Marriage (Seriehuwelijk) waarin van tijd tot tijd jongere mensen toegevoegd worden, uiteindelijk resulterend in een evenwicht in de populatie. Er sterven immers evenveel partners als er nieuwe bijkomen. Dit is een andere vorm van familiaire onsterfelijkheid dan de traditionele vorm van opvolgende generaties kinderen. Er zijn zelfs mensen die in omstandigheden zoals deze leven en deze term gebruiken om hun familie te omschrijven.

Uiteindelijk zou ze willen streven naar een Polyfidelity (Poly-Trouw) Relatie met meer dan twee mensen die zich verbinden aan de afspraak om seksuele activiteit binnen de groep te houden en geen partners buiten de groep te hebben. Het keuzemenu spreekt haar echter ook zeer aan, met name de Quads, Pentacles, Sextets and more (4,5,6 enz.) Er zijn polymensen in verschillende arrangementen met meer dan drie leden. Geometrie kan ingewikkeld worden en het opent de kanalen voor creatieve uitingen zo talrijk als er nodig zijn. Net als in elk ander aspect van PolyAmory varieert de intimiteit van groep tot groep en ook van persoon tot persoon in de groep.

De bijsluiter waarschuwt voor de jaloezie, die sommige mensen niet zouden kennen, alsof dat onderdeel bij de fabricage van hun liefde niet goed geïnstalleerd is. Anderen, waaronder vele langjarige polyamoristen, voelen wel degelijk jaloezie, maar beschouwen die als teken dat iets onderzocht moet worden en aandacht verdient, zo ongeveer zoals ze met depressie of pijn omgaan. Jaloezie is geen bewijs van liefde voor hen. Met uitroeptekens staat erbij: hierin verschilt PolyAmory met bezitterige of onzekere monogamie. Jaloezie is ook geen karakterfout. Daar staat benadrukt dat PolyAmory hierin verschilt met het emotioneel manipuleren van de partner(s) in relaties waarin ze niet willen of niet klaar voor zijn.

De spelregelpagina geeft aan dat niemand het alleenrecht heeft op ‘Hoe het moet’. Het beste dat iemand kan doen is vertellen hoe het voor hen werkt en dat het net als voor de meeste dingen zo is dat YMMV. Your millage may vary: “Resultaten behaald in het verleden vormen geen garantie voor de toekomst.” Ook vuistregels worden zo los mogelijk aangeboden “Jouw behoeften staan voorop, We praten over alles. Wat ze hebben gezegd.” “Sinds een zekere ‘leerervaring’ voel ik er sterk voor dat ik niet toesta dat mijn relatie met een nieuwe persoon een middel wordt om problemen in een ‘kapotte’ relatie te ontlopen. In feite is het een van de dingen waar ik heel voorzichtig mee ben, namelijk ‘emotionele overstroming’; mijn beleid is dat ik niet intensief tijd besteed aan andere liefdes als er iets uit balans is met een liefdesrelatie. Dat leidt er natuurlijk toe dat de onderhandelingen over problemen wat vlotter verlopen. Ik vind het oneerlijk voor mijn liefdes dat ik de tijd die ik met hun spendeer gebruik als een afleiding terwijl er ergens anders moeilijkheden zijn. Het houdt me van het werk te doen wat moet gebeuren. Het werk dat ik afgesproken heb te doen toen ik die relatie aanging.”

Ook hoe je beslist met wie, wanneer en waar je slaapt, wordt behandeld. Waarbij sommige polymensen zich afvragen waarom seks interessanter is dan de emotionele of andere intimiteit van het polyamoreuze leven. Het antwoord is dat de betrokken mensen beslissen en ze beslissen ook hoe ze beslissen. Sommigen houden conferenties en delen de week op, sommigen stapelen zich gelukkig met z’n allen in een groot bed, en wie weet draaien sommigen elke avond aan een rad-van-fortuin met knipperende lampjes… en sommige mensen houden van elkaar, hebben geen seks en kiezen ervoor om in verschillende huizen te wonen als dat het meest comfortabel voor hen is. Het antwoord volgt meestal uit overleg, empathie en praktijk, en dat maakt dat het veel lijkt op een goede vrijpartij. “Wat men niet mag vergeten is dat de seksualiteit niet het belangrijkste aspect van een relatie is. Het beste dat ik voor mijn partners kan doen is ze aan de deur ontvangen met een gesmeerd beschuitje en een lach.”

Tenslotte wordt de seksualiteit besproken. Er zijn veel polyamoreuze mensen die ook biseksueel zijn, er zijn er ook veel die monoseksueel (gericht op één geslacht als seksueel/romantische partner: hetero, homo of lesbisch) zijn. Er zijn ook veel mensen die met opzet geen etiketten voor seksuele orientatie gebruiken. Je kunt het niet zeker weten tot je het vraagt, net als met zoveel dingen, waarbij je zelf bepaalt hoe je gezien moet worden. Er zijn geen polyamoreuze of monogame mensen, alleen polyamoreuze en monogame relaties. Dezelfde persoon kan op bepaalde tijden in zijn leven gelukkig zijn in een monogame relatie, en op andere tijden gelukkig zijn in een polyamoreuze relatie. Wat goed is, hangt af van jou en je gevoelens en de gevoelens van degenen waar je een relatie mee hebt. Je kunt een monogame relatie hebben, die goed is voor allebei, en een andere keer een relatie die beter werkt als deel van een netwerk van polyamoreuze relaties. In alle gevallen is waarschijnlijk het belangrijkste om vriendelijk en verantwoordelijk te handelen, en duidelijk te communiceren met intieme partners en potentiële partners over deze zaken.

Verloochen nooit je gevoelens, besluit de brochure, en de gevoelens van degene waar je om geeft. Kom in contact met hoe jij degene waar je om geeft echt voelt, in plaats van hoe de maatschappij wil dat jij je voelt, of hoe jij denkt dat het logisch is om te voelen, of hoe het jou verteld is hoe polyamoreuze mensen (of monogame mensen) zich moeten voelen. Gedraag je dan zodanig eerlijk als je bent, en zodat jij en degenen waar je om geeft gelukkig en voldaan zijn. Als dit resulteert in de situatie dat je meer dan een intieme relatie tegelijkertijd hebt, of onderdeel bent van een relatie met meer dan twee personen, zullen degene die goed zijn om mensen in categorieën te verdelen, en graag etiketten plakken, je een ‘Poly’ of ‘Polyamoreus’ persoon noemen. Maar je hoeft jezelf helemaal niet te verklaren, of je naar anderen te verantwoorden. Jij bent gelukkig. Je gevoelens behoeven geen rechtvaardiging. Het is een vergissing om datgene wat je voelt in overeenstemming te brengen met een sociale classificatie, omdat die classificatie misschien niet echt bij je past. Je begint met je gevoel, begrijpt die en voel je goed erover. Jij, jouw gevoel, en de mensen waar je om geeft zijn de belangrijke dingen. Je komt in een onnatuurlijke, omgedraaide positie als je jezelf probeert uit te leggen. Je hoeft jezelf niet uit te leggen aan de wereld. Je bent er gewoon, en je relatie ook. Je hoeft jezelf niet in allerlei bochten te wringen om jezelf in deze begrippen uit te drukken. Ze zullen jouw begrippen moeten leren om je te kunnen verstaan. Jij bent niet degene die het niet begrijpt, zij zullen er moeite voor moeten doen om je te kunnen begrijpen. Onthoudt, jullie relatie heeft iets dat natuurlijk en goed voelt voor jullie, of andere mensen dat nu snappen of niet komt op de tweede plaats. Zolang je doet wat je wilt zul je gelukkig zijn.

Bij de brochure zitten papegaaienspeldjes bijgesloten en andere accessoires, waardoor men als polyamoureus mens relatief gemakkelijk te vinden is als dit symbool ook door anderen overgenomen wordt. Het heeft ook het voordeel dat het geestig is, een hoognodige eigenschap in zo’n bedaarde, degelijk conservatieve groep meervoudige liefhebbers op pruimensap. Ok, verzucht ze aan het einde van haar informatieverzameling, zo moet ik het dus zien. Er zijn meer vormen van liefdesverbindingen mogelijk, als de ogen ervoor maar geopend worden, de monden en de oren. Al mijmerend komen liedjes in haar op, drankliedjes waarin zij weg kan zwijmelen.
 
A glass full of love
 
De liefde is als wijn zo zoet
smaakt als het fijnste suikergoed
houdbaar in kussen, tranen en bloed
bespreekbaar voor allen als het moet.

Het begint als een spel, een sport
dat bij voorkeur in paren beoefend wordt
gericht op de bal en wars van regels
lijkt het op bowlen met elkaar als kegels

Hals over kop gaat de liefde smoren
brandt het vuur tot over de oren
lijkt de strijd gestreden om te scoren
wie dan niet overeind blijft, heeft verloren.

Het kan je overkomen al ben je getrouwd
en heb je net je liefdesnestje gebouwd
dat je je eigen gevoelens niet meer vertrouwd
en de keuze voor je partner je berouwt

Het groenere gras, de hogere struiken
de overweldigende drang eraan te ruiken
bedwelmd door de geuren van het andere dier
wordt je lijf samengetrokken door een vreemde spier

Opeens is het gevoel uit je armen verdwenen
leef je samen op voet van oorlog en op wankele benen
beken je de ander dat zij of hij aan je is verschenen
die je doet blozen van je kruin tot aan je tenen.
 
Scientifically pure love

When promises fail
we can measure the scale
of dissonance
between cognitions

On one hand we count
our blessings for sale
On the other the sound
of the dying whale

We remember the wishes
written on our collected dishes
as gone for ever with the wind
of Scarlett’s love for every kind

When she confesses to Ashley
her love and he his to Melanie
she is furious and beats him up
waits at home for him with her cup

When he asks her to dance and be
his new wife, she refuses him on his knee
after years of struggle for a good life on earth
she gets at the end a dead boy as her birth

When she sees the tears of her beloved friend
she realises her worthlessnes at the end
tries for one time to get back her husband
and never gives up tot wait for his hand.

Ze slaat de brochure dicht en bestudeert de cover nu wat nauwlettender. De afbeelding geeft haar weer als de Moloch die de twee minnaars in een voor hen onpassende relatie wil persen. Daarbij getooid met het kroonjuweel van de kunstenaar dat de horens vormt van de duivel, in wiens borstkast het liefdesvuur woedt aangewakkerd door Eros en bijgestaan door de kuise zinnebeelden van de twee mannen die eigenlijk de herenliefde zijn toegedaan. Het spektakel wordt omzoomd door ogen waar pijlen in zijn gedreven die hen blind maken voor de echtheid van hun liefde. Voor haar is het duidelijk. Zolang de meervoudige liefde nog vastzit aan hun trouw elkaar niet los te laten, zal ze genoegen moeten nemen met hun verlangen samen met haar een eigen vorm voor de toegangs- en uitrijwegen te vinden.

Art After All Art Lover

Schenking aan het Museum Van De Echte Jaren Zestig voor latere bijzetting in Museum Van Veiligheid

Anoniem

Voor Jan als zinnebeeld

Ook de koning van de Perzen zal eerst de moederbuik onder ogen moeten komen…

Jan, een gewaarschuwd mens telt voor hoeveel koningen?

Vingermond terug gevonden

Van Dumas is het een stapje terug…

voor mij een sprong in de ruimte…

vanaf de pentekeningen in paarse inkt tentoongesteld in de tearoom van de gekraakte universiteitsgebouwen naast het voormalige ziekenhuis op de Witte Singel in Leiden tegenover de kazerne destijds, waar een kokschool in gevestigd was en die toen ook zijn Jantjes tegen het alternatieve tuig inzette, zijn gevingerde zintuigorganen deel van mijn verbeelding…

ze symboliseren het voorproeven, voorruiken en voorzien van wat riskant, voor straks of nooit de grens mag passeren van de sensatie…

teruggevonden na oproeping door Jezzebel

Ode aan Dumas Artlover

Uit: Jongensbeelden voordat de pleuris uitbreekt. Pre-Artaaa Rotterdam 2006

Knuffelmarokkaan veilig tentoon gesteld

Knuffelmarokkaan

Veilig tentoon gesteld
na terugvinding van zijn
ware identiteit op de bodem
van de Killandse zee

stamelend:
voor wie ik liefheb
wil ik Bartje heten

de schat
moest eens weten…

Een waarderingskruis voor vier sculpturen

De idee achter dit oude leerkruis voor de organisatie neem ik als verkeersplan. Je begint links en eindigt links. Linksboven een probleem aankaarten, rechtsboven een procedure afspreken, rechtsonder de sculptuur in proces veranderen in het betere, gegeven linksonder het Grote Voorbeeld.

Dat is in organisatietermen de oplossing voor de vraag wat doen we aan het probleem zoals onze leider dat zou doen, in de zin van lichtend voorbeeld voor zijn voor wie na hem streven naar meesterschap.

Zadkine heb ik hoog zitten. Ook omdat mijn broer hem zo goed kon nadoen als stilstaand levend beeld.

Dat na kunnen doen op een of andere manier speelt een grote rol bij deze waarderingscyclus.

Een ode aan Rembrand, voor het gezichtsloze CS is een beeld van zes meter hoog van roestvrij staal, met daarin een gedeelte van groen glas, dat de Oude Rijn nabij het geboortehuis van Rembrandt symboliseert, en een van gekleurd glas, dat verwijst naar de kleurenpracht in zijn werk. Wordt in procedure genomen zoals de bekende Kabouter Buttplug die Paul McCarthy ontwierp als Kerstman. En in het proces legt het ontwerp van Jan Wolkers van 2004 af tegen zijn 2x ingegooide Auschwitzruiten, die toch de Verwoeste Stad van Zadkine niet kunnen doen verbleken. Hoe hard ik het heb geprobeerd met die grijze huid vanwege het zilveren zonlicht die dag.

Jammer van de taboes op graven. Nu is Jans ruiten namaken met Paint schennis. Daardoor het gelaten bij die verschoven fotoos.

De waardering is realistisch.

Een idealistische waardering zou Jans Splinter ook niet redden tot en met het einde van het proces.

Begin van matrix voor piramide van Het Achterhuis en Ira

De piramidebouwvak ligt natuurlijk ook stil. Vandaar dat er alleen nog de bewapening in aangebracht is voor het storten van het fundament van Het Achterhuis in spirituele lichtpuntjes.

Die piramide brengt de rethinkmogelijkheden in veiligheid voor een wereldvrede zonder dat we daar steeds voor naar Amsterdam moeten om ons er weer toe aan te zetten…

Dat Anne Frank hier als 80 jarige met gitzwarthaar wordt afgebeeld (rechterhersenhelft voor de kijker) schuin haar bakvistoetje maskerend voordat ze gedeporteerd werd…

Voor haar posthumane verjaardag

De tachtigjarige veterane
zegt vandaag graag
uit eigen werk
te willen voorlezen
 
De schrijfster die
haar stem bewaarde
in het graf van Mozes
laatste baas op aarde
 
vertelt in alle rust dat haar
in de knop gebroken leven
oneindig blijft verlangen
naar het gegeven even.

De matrix zal tevens de ruimte en tijd overbruggen tussen toen en zoèven met de heroìeke vlagplanting door de indiaan Ira, die aan zijn afgewezen heldendom is overleden.

Plaatje komt uit de aflevering met de eerste piramidesessie op het grondvlak voor het kinderrijk in de running story over Jeugdherinneringen op mijn met vakantie gesloten blog bij Trouw, warvan hierionder de relevante passage.

Weten jullie, zei Sven dat Ira een wel heel bijzondere naam in het rijtje is. Hoezo? keek Lukas van zijn zeil op.  Ken je The Ballad Of Ira Hayes dan niet? Eh, nee, niet echt, moest hij toegeven, hoewel hij wel vaag dacht aan Johnny Cash, maar verder dan dat kwam hij niet. Precies, Johnny Cash heeft dat liedje nog proberen te promoten. Het is geschreven door Peter la Farge naar aanleiding van het tragische relaas van Ira Hayes, een indiaan uit Arizona, die het leger inging omdat het leven in het reservaat te hard voor hem was. Het leger was destijds voor veel jonge mannen de enige kans om weg te komen uit hun ellendige bestaan, zich goed te kunnen voeden en nog wat geld te sparen om de familie bij te staan. Hij zou de Indiaan worden die de amerikaanse vlag hees op het eiland in de Stille Oceaan dat ze op de Jappen hadden veroverd, een Phyrrhusoverwinning. Toen Ira zijn handen uitstak om zijn kameraden te helpen de vlag te planten drukte toevallig een passerende fotograaf zijn worldpressfoto af. Zo kreeg Amerika een heldendaad in haar schoot geworpen, die ze tot op het bot hebben uitgebuit voor hun oorlogspropaganda met het tafereel “Flag Raising At Iwo Jima” in de hoofdrol. Ira Hayes zelf was helemaal niet gelukkig met zijn heldendom. Hij vond zichzelf helemaal geen held. Van zijn legeronderdeel met een omvang van 250 man was 10% nog in leven en van de zes mannen op de foto waren drie uiteindelijk toch gesneuveld. Hij kon de overweldigende belangstelling voor zijn persoontje niet aan en zocht zijn heil in de drank. Hij werd tien dagen na de onthulling van het tafereel als nationaal monument onderkoeld na al die dagen doorzakken in een ondiepe greppel in het reservaat gevonden. Een jaar of wat geleden draaide er nog een film van hem in de Doelen Kino The Outsider, met Tony Curtis in de hoofdrol.

De tekst van The Ballad Of Ira Hayes ken ik zelfs uit mijn hoofd. Johnny Cash heeft er een single van gemaakt. Het gaat ongeveer zo:  

Gather round me, people, there’s a story I would tell,

About a brave young Indian you should remember well;

From the land of the Pima Indians, a proud and noble band,

Who farmed the Phoenix Valley in Arizona land. 

Down their ditches for a thousand years the waters grew Ira’s people’s crops,

Till the white man stole their water rights and their sparklin’ water stopped.

Now Ira’s folks grew hungry, and their farms grew crops of weeds.

When war came, Ira volunteered and forgot the white man’s greed. 

Call him drunken Ira Hayes

He won’t answer anymore,

Not the whiskey-drinkin’ Indian,

Not the Marine who went to war. 

Well, they battled up Iwo Jima hill — two hundred and fifty men,

But only twenty-seven lived — to walk back down again;

When the fight was over — and Old Glory raised

Among the men who held it high was the Indian — Ira Hayes. 

Ira Hayes returned a hero — celebrated through the land,

He was wined and speeched and honored — everybody shook his hand;

But he was just a Pima Indian — no water, no home, no chance;

At home nobody cared what Ira done — and when do the Indians dance? 

Then Ira started drinkin’ hard — jail was often his home;

They let him raise the flag and lower it — as you would throw a dog a bone;

He died drunk early one morning — alone in the land he’d fought to save;

Two inches of water in a lonely ditch — was the grave for Ira Hayes. 

Yea, call him drunken Ira Hayes,

But his land is just as dry,

And the ghost is lying thirsty

In the ditch where Ira died.

Het werd een hit, maar veel radio’s weigerden de achterkant van hun nationale monument uit te zenden. In weerwil van zelfs doodsbedreigingen zong Johnny Cash het nummer op het Newport Folk Festival dat dit jaar voor het eerst is gehouden. 

Dreambuster voor natte, droge en gasvormige dromen

Gratis droomzuiger, slechts één abonnement op het museum van veiligheid kost u deze terugvinding van de natuur, waarin de mens zijn dromen netjes opzuigt bij het wakker worden.

Ook zeer handig als iemand last heeft van een warmer bed dan zijn omgeving. De zuiger haalt zo alle inbeelding weg en de langslaper komt vanzelf zijn bed uit als zijn hoofd hol is en de wereld barst van verhalen.

De fetish voor een rein huishouden

De half gewiekste huishoudeend wilde nog wel lukken, maar het multimeer in een fetish toepassen voor het spirituele huishouden, dat gaat Lux slecht af. Het product dat leek op een lamp en tegelijk op een massaal golvende zee in de vorm van een volledig transparante wolk, spat als een zeepbel uiteen zodra hij het aanraakt. Dan laat ik het hier maar bij, moe van de tegenslagen de afgelopen week. Een redacteur, die nog altijd voor de helft op zijn vloer kleeft, zal hem niet op de markt kunnen zetten in zijn toestand. De schrijfcoach heeft hem bedrogen met de twee regentessen van het museum van veiligheid. En nu weer een grapje, dat als kunst in juist dat museum thuishoort: het bellen blazen van luchtvruchten, zonder de lucht vantevoren te bakken.

Hij laat het vandaag bij een halffabrikaat, dat hopelijk sponsors trekt met zijn typische uiterlijk van de WC-eend. Al doet dat hem nog zoveel aan het huishouden herinneren in de pastorie van de auteur van het polymeer en de oercel, voordat de wederzijdse bevruchting plaatsvond. Zaken hebben altijd voorrang.

De veilige buurt wordt ingepakt

Flex is blij dat het liedje is afgelopen. Hij vindt het maar niks dat de aandacht nu geheel naar de zus van Lux uitgaat, terwijl ze zijn verdriet luchtigjes overslaan. Hij voelt dat hij ongewenst is als partner voor de oprichting van het museum van veiligheid, want de schrijfcoach heeft met geen woord over zijn inbreng gerept en Lux heeft hem ook niet apart genomen nu hij zijn handen vol lijkt te hebben aan het beeldverkeer met de toekomstige regentessen van het museum. Onder de smoes dat hij zich moet verschonen, verdwijnt hij in de Natte Ruimte. Een afwerkplek voor de multimeren die gepolijst moeten worden vanwege verharde cellulitus. 
 
Nadat hij de smerige lava van zijn gelaat heeft gepoetst, wil hij zich insmeren met het vet waarmee multimeren besmeerd worden die waterbestendig moeten zijn. Bij hem zorgt het voor een superstrak velletje, dat lichtelijk bruin en spiegelglad na de smeerbeurt in de spiegel hem aanmoedigt er zijn dag van te maken. Maar helaas, nergens staat het vet. Als hij geërgerd de plek waar het normaal staat een veeg geeft, verschijnt er onder het weggesleepte stof plaatwerk dat hij nog nooit gezien heeft. Een Betere Buurt Kan Zonder Beter Bed leest hij boven een prent die de Schrijversdokter wordt genoemd.
 
 

 
 
onder het plaatwerk heeft lux geschreven dat de schrijversdokter hem heeft geadviseerd om een coach bij de arm te nemen, die in staat is van hem ook een autonome auteur te maken naast zijn autonoom kunstenaarschap. wat lees ik nou, peinst flex verbluft, heeft hij een coach om autonoom te worden? terwijl hij samenwerking zoekt met zoveel mogelijk mensen? vreemd, heel vreemd. dat autonome heeft hij vast van zijn vader geèrfd. die wil ook alles in zijn eentje doen, maar die kan gelukkig niks. autonoom, dat is wel de meest neutrale term die je je kan bedenken om eigenlijk te zeggen dat je van iemand af wilt komen zonder echt uit elkaar te gaan. zoals je in een gesprek de ander kan laten praten, terwijl je zelf allang met je hoofd er niet meer bij bent en je het gesprek gaande houdt met de hersencel voor massacommunicatie. bij lux moet die cel nu in ploegendienst aan de slag zijn.
 
met heimwee denkt hij terug aan de tijd dat ze samen elkaar de waarheid vertelden. toen lux nog niet met hem praatte door alleen zijn laatste zinsdeel te herhalen. een truuk die hij moet hebben geleerd toen hij in de homowereld zijn heil zocht, omdat zijn grootvader geen enkele trek had hem het vak te leren waar zijn vader in mislukt was. lux had dat als een afwijzing voor het samenleven ervaren, zijn schooltas gepakt en pas negen maanden later weer van zich laten horen. toen merkte hij al die echo. als je lux uitlegde dat je de draad weer wilde oppakken, hoorde je slecht “de draad wil je oppakken”. vanzelf ga je dat dan toelichten. terwijl hij vroeger had gezegd dat je de draad nooit moet oppakken dombo, je moet hem om je vinger winden. dan hadden ze meteen een ruzie van jewelste om het te kunnen besluiten met de oprecht gemeende zucht dat we elkaar zo fijn de huid konden volschelden en toch never elkaar los zouden laten. wat was dat een prachtige tijd, verzucht flex nu.
 

 
 
melancholisch draait hij de schijrversdokter om en wordt verrast door de mobiele buurtwacht. jeemig, wat een prachtige terugvinding is dit, juicht zijn ontwerpershart. wat een machtige herinnering aan de tijd dat de samenleving, vaak op vaste dagen, buiten huishield. en wat heeft hij het toch weer zo modernistisch mogelijk verbeeld. de plaat maakt hem bijna weer verliefd op de hartverwarmende geest van zijn buurjongen, jaloers zelfs, wat de liefde alleen maar heftiger maakt. prachtig gevonden lux, complimenteert hij zijn vriend binnensmonds, fluisterend over het genie om tuinieren gecombineerd af te beelden met uit je doppen kijken, ingrijpen, blussen en straatontvetten. een vrouwelijke versie voor de eerste zomeractiviteiten en een mannelijke voor het ingrijpen, arresteren en met een sleepnet het straatvet van de buurtvloer schrapen.
 

 
 
hij bladert verder. de slager heeft lux als wijkprofeet afgebeeld en hem dat laten zeggen wat flex hem laatst nog uitlegde. toen had hij het idee dat lux er niks van begreep, omdat hij niks met economie had. verrek, hij snapt het zelfs beter dan ik het hem kon vertellen, leest hij verbaasd over het inzicht dat iedere inhoudsvergroting door inkrimping van de benodigde stof eigenlijk de prijs zou moeten doen dalen, maar in het kapitalisme altijd juist de prijs extra verhoogt per vierkante millimeter.
 
 
 
snel bladert hij door het album heen. de ene na de andere fantastische terugvinding voor een echt veilige buurt danst voor zijn ogen een prachtig ballet. dit moet ik inpakken, begint er een plannetje in hem op te komen om via een achterdeur in dat museum binnen te dringen. eerst deze opblaasbare inbrekerd. daar kan ik nog mijn voordeel mee doen, maakt hij zich vantevoren al vrolijk bij de gedachte dat hij met deze terugvinding van het oude ambacht van ongemerkt overal binnen kunnen sluipen straks dat museum kan bezoeken wanneer hij maar wil.
 

 
 
hij moet er zelf zo om lachen dat het album uit zijn handen valt. door zijn harde lach is de nieuwsgierigheid van de grootmoeder van lux meteen wakker. ze steekt haar hoofd om de deur en ziet flex tranen met tuiten lachen met rond zijn voeten een serie prenten over een engel, lijkt het wel. een vliegende rechter nog wel, mompelt ze terwijl ze flex tot de orde roept. waarom zit jij te neuzen in lux archief? flex is in één keer klaar met zijn lachstuip. ik heb dit toevallig gevonden, hoor, wijst hij naar de dildoachtige terugvinding van de engel der wrake, wiens vleugels verzwaard zijn met de tafels, die mozes stuksloeg, boos op gods afwezigheid toen zijn  volk een scheve schaats koesterden. grootmoeder hoort zulke taal nooit, zij is zeer gelovig maar niet op basis van geboden. vliegend recht, ja dat spreekt haar wel aan. dat je recht kunt vliegen en recht kunt spreken in één totaliteit. daar moest ze het hare van weten.
 
 

Voor het museum van Veiligheid

 
 
de non schreeuwt,
 
kom dan naar het museum. het is er veilig, van en voor de veiligheid zelf. ik verklap jullie beeststuurders alvast dat je daar kunt proeven van saffine, de godin van het veilig vuur
 
 
aangekocht zonder steun van het pieter van vollenhovenfonds
 

 
 
Werk in consignatie van bouwkeet pal voor het museum. Doek is voorstudie.

Ook in consignatie

Veiligheid hoort in het museum

 

De schrijfcoach van Lux heeft gisteren geluncht met een mogelijke nieuwe partner voor het op de markt brengen van multimeerse toepassingen. Zij heeft haar leven gewijd aan het aangaan en onderhouden van goede relaties, waar Lux als autist juist grote moeite mee heeft. Ze is razend benieuwd naar multimeerse kunsttoepassingen zoals Fluxus dat voor ogen stond. De beweging die de werkelijkheid wilde zuiveren van elitaire kunst. Zij had daarvan het werk Leidse Kater gezien en was er meteen voor gevallen.

Ze is non als burger, fotograaf en model. Ze heeft net als Lux rivaal ook op haar blog de burka aangeprezen. Zij ziet er vooral een praktisch zwempak in in combinatie met een vuile onderbroek van het merk Björn Borg. Kledingstukken die in Zwolle in 2008 geweigerd zijn door de badmeester aldaar.

Eenmaal in gesprek bleek zij een ziel te hebben die precies dezelfde geest ademt als Lux en zijn voorgangers. Al snel was ze te porren voor een gemeenschappelijk initiatief. Een museum voor de veiligheid oprichten dat voor niemand fysiek toegankelijk is. Een multimeerse vieroog kijkt voor wie maar langs wil komen op het blog TAALSCHUTTING naar wat er allemaal in dat museum tentoon wordt gesteld.

Ze kwamen tot dit besluit toen ze onder de lunch verrast werden met een achtervolging over de Hooigracht. Drie politiewagens fokten een skoda op, waarin twee antillianen trachten aan hen te ontkomen. Een zichzelf beslist dapper voelende agent in een burgerauto had de kruising geblokkeerd. Toen wij naar hem zwaaiden dat ze op hem afreden met een snelheid van boven de 120 kilometer, werd hij bijna boos. Zijn middelvinger was de dikste die we ooit gezien hadden en leek bijna een fallus.

Op het moment dat de racewagens hem op 50 meter genaderd waren, gaf hij vol gas en ramde zijn skodaatje als een kamikazepiloot tegen die van de antillianen aan. Zelf had hij zich, zo slim als Van Gaal de sportjournalistiek vindt, uit de wagen laten rollen en lag even later met gebroken schouders, ribben enz. te steunen en te kreunen dat een stoplicht als slagboom een beter idee was.

Verontwaardigd dat onze agenten al het leven, dat in het geding was, op het spel zetten om iemand te beboeten en de dood als straf bij een arrestatie al willen voltrekken, waren we er snel uit. De zo door heel ons volk gewenste veiligheid is definitief verleden tijd voor ons. De maatschappij kan die waarde niet langer aan. Als je agenten al niet meer weten waar geweld ophoudt en een diepe zucht van opluchting begint, dan moet het maar in een museum geconserveerd worden waar niemand met zijn tengels bij kan.

Hij wil dat bericht persoonlijk aan Lux, zijn familie en de buurjongen overbrengen en probeert het eerst via de kijkfiets en daarna de kijkhelm. In de garage breekt daardoor paniek uit. Op de gele vloer verschijnt een verkreukeld beeld van de verzonden boodschap, waardoor het lijkt alsof de plat op zijn bek gevallen fiets hen priemend verwijtend aankijkt. Tot ze de voiceover een gesproken brief horen voorlezen.