Een stugge man met een harde kop
voortdurend voor je voeten lopend
bewoonde aan de kust een duintop,
een toren met de deur altijd geopend.
Persoonlijk heb ik hem nooit anders gekend
dan als een eenzame en zwijgzame wachter.
Mijn broer, die wel sprak met hem, dacht er
anders over en heeft zich van hem afgewend.
Argeloos liet hij zich een keer ontvallen:
de toren hoort te malen voor een eeuwige polder.
Opa had die opdracht ontvangen van de Heer op Zolder
maar verloor het bestek tijdens zijn uitstapje op de Wallen.
Uit: Zonder mythen is er geen leven in het landschap; Artaaa 2010
NB
De gehele serie met 15 gedichten is nu verkrijgbaar in een album met meer omlijstende tekst bij:
Dit is mijn wijn... 
ik zie hem voor me, die stugge man met een harde kop, meestal van binnen zacht.
groet
ja, dianne, zijn hele generatie leek wel
uit binnenberen te bestaan…./ – : [}
Mooi. Die schaduwen ook.
Erg mooi, jouw vuurtoren en gedicht.
wie mijn blog over vuutorens in de kunst nog niet kent kijk hier, daar kom je die van Marius ook tegen:http://www.vkblog.nl/bericht/271752/Vuurtoren_bij_Mondriaan%2C_Turner%2C_Hopper
dankjewel, elise,
de fotocollage is zelf een dichter
ik zag achteraf pas dat een schaduw zonder gestalten
het verleden symboliseert in een afbeelding
dat de vuurtoren tegelijk een gebruikte drankfles is
en nu dat de Wallen gesymboliseerd worden
door de schaduw van rechopstaande stokken
en die van een man die langs de vensters gaat
naar de kerk? (de Heer op Zolder was een schuilkerk in die buurt)
of naar huis, zich onderdompelen in het drinken.
dankjezeer, maria,
die toren had ik bij jou gekopieerd
en daarna netjes uitgesneden
ik vraag me nu af of Mondriaan
in zijn abstractie van de vuurtoren
ook de dranklust van de wachter door zag breken
in de vervorming tot een oude jeneverfles
ik maak daar iig dankbaar gebruik van /-:[}