Alle mediacraten vallen door de mand door Onze Hakkelaar

Spindokters , ja alle mediacraten, vallen van Jobs hakkelen door de mand

In de stembureaus is de wind al omgeslagen. Het voze balken, stoere bekvechten en zelfingenomen babbelen zijn ‘de mensen in het land’ zat, zegt de voorzitter als we voor de laatste keer bijeenkomen om een en ander op elkaar af te stemmen. Men vindt dergelijke politici steeds vaker poseurs en ziet in die debattechnieken een duidelijk teken van onechtheid.

Opeens valt het dubbeltje. Ook bij de volgelingen van de spekgladde Pastors. Het adagium van ‘die kale nicht uit Groningen’ wordt eindelijk doorgeprikt. "Ik zeg wat ik denk, en doe wat ik zeg. At your Service!" had toen al moeten leiden tot een flinke struikeling over het eigen voetstuk. Want, aldus de voorzitter, het zegt niks over de gevoelens…. Het is te fier. Te trots om waar te zijn. Te vaak misbruikt voor het tegendeel.

De Zeeuwse Babbelaar, de Wassenaarse Moddergooier en de Limburgse Vuilprater staan eigenlijk voor lul met hun Te Grote Bek tegenover zo’n man die van de weeromstuit niet uit zijn  woorden kan komen. In het hakkelen schuilt een enorme X-factor. Je ziet eindelijk een politicus die zich in verlegenheid laat brengen, verward kan raken, over woorden kan struikelen. Zoals we zelf zo vaak doen als we ons geraakt voelen.

Sirius doet er nog een duitje bij in het opgehouden zakje. "Ik geneerde me voor hem en zag niet dat hij de logica volgde die ons gevoel ons oplegt. Maar zie nu in dat zichtbaar falen, veel meer betekent dan te soft zijn voor het onvermijdelijke geweld waarmee men macht probeert te verwerven door elkaar de loef af te steken." "Hakkelen", zegt nu ook de penningmeester van de Vereniging voor Oprechtheid in Politiek, Geloof en Liefde naast hem, "is een briljante vondst. Een over zijn eigen woorden struikelende politicus staat symbool voor de machteloze woede die iedereen moet ervaren bij al dat hijgerige, hondse en hegemoniserende gedrag van zijn collega’s."

"Job breekt met de bladloze lelijkheid van Haagse monden, met het vlotte overkomen, met alle presentatie-technieken die puur voor de tv zelf bedoeld zijn. Hij zal niet snel zijn mond voorbij praten. Hij laat tenminste zien dat hij moeite met al die praatjes voor de vaak heeft en voegt een onpeilbare diepte toe aan het oppervlakkige en makkelijk scorende geklets uit een dikke nek. Zijn worsteling met de taal breekt door het scherm heen rechtstreeks de huiskamer in, waar wij van onze stoel vallen."

"De mediacratie stort ervan in en dat is pure winst voor een echte democratie. Niemand mag  voor de camera winnen. Dat is de boodschap geworden. Het medium moet het afleggen tegen wie juist (zijn imago) kan verliezen: the loser takes it all, is vele malen sympathieker dan het geijkte the winner is the most outstanding speaker. Hij blaast ons apparaat op. Dit is de revolutie, die we in de verkeerde hoek zochten."


We gaan voor de Imborst van het Eitje Job. En met de wil dat om te zetten in eerlijk verdiende verkiezingszeges gaan we uit elkaar, nadat de tekenaar in het slangennest nog snel Job als overwinnaar uit dat eitje heeft laten kruipen.