Het was begin jaren zeventig. We woonden in de Kruisstraat, in een wevershuisje, in Leiden. Ik lag stoned te luisteren naar het laatste album van The Band. Hij draaide met zijn camera om me heen op zoek naar het juiste moment.
Nu, bijna vijftig jaar geleden, zie ik me op zijn foto mijn best doen hem niet op te merken. Zodat hij me ‘ongedwongen’ op zijn gevoelige plaat kon vastleggen. Dat moment herdenkend voel ik opnieuw de intimiteit van zijn nabijheid. Het kietelen van zijn blikken en word ik er weer van binnen zenuwachtig lacherig van.
Vraag ik me voor de zoveelste keer af wat of wie ik eigenlijk in zijn ogen was. Was zijn blik net als die van zoveel anderen de hel? De buik van Moloch, waarin ze flikkers als mij zo graag eeuwig willen laten branden? Zoals ze al hun liefjes offeren om te bewijzen dat zij niet zo zijn?
Of, sloeg hij met diezelfde blik de lakens opzij. Nodigde hij me uit bij hem in bed te kruipen en zie ik nu pas dat hij met zijn tong zijn lippen bevochtigde. Zoals ik dat met het tekenpapier had gedaan voor een vloeiend zelfportret.
Het zelf is gezien Door het oog van de ander Nog zonder mening
Omdat de feiten het nog niet toestonden. Althans niet direct en expliciet van zijn kant, want hij wilde er eerst kunstenaar mee worden. Deze foto van het jaar in zijn zelf bedachte en gemaakte doos stoppen. Met de titel Een-hol-kinderhoofd-in-de-leegte zo poëtisch mogelijk met de naald geschreven door zijn toenmalige vriendin op het deksel aangebracht.
Het zelf is op dat moment nog veraf van het beeld gespiegeld in zijn ogen. Nog onaangetast door de druk aan zijn visuele dwangbevel in zijn achterhoofd te voldoen, te zijn wie ik in zijn ogen was. Maar, ergens was het zelf al op zijn hoede dat hij (vele jaren later) zou ontkennen een homo te zijn. Voorzag het al dat hij zijn volgende vriendin als getuige naar het etentje bij hem thuis uit voorzorg had meegenomen. En klonk de coming-out ik-ben-geen-homo zo ongepast bij het afscheid aan de deur, dat diezelfde vriendin haar ogen nog nooit zo verbaasd had gesperd.
Het zijn altijd zulke lafaards die kunstenaars die, net als de Schepper, de regie eeuwig in eigen hand willen hebben. Zonder rits niet in jouw huid durven kruipen. En als je akkoord gaat met een rits dan is er altijd wel weer een onderhemd dat zo’n lafaard wil aanhouden. De hechting aan een zelf van vaste stof, daar moet wel een erg starre looking-glass-self aan ten grondslag liggen. Wat jammer dat hij zo was en niet zichzelf, zoals ik hem zag. Wat fijn dat het zijn foto niet bedierf en mij een zelf gaf die ik kan koesteren in zijn ogen.
Dit is mijn wijn... 
Wat een mooie Haiku Marius.
Hartelijks
Svara
Ja, Svara, dank je zeer,
eindelijk een haiku die een beetje klopt met de idee van zo’n japanse puntdicht,
als we mogen aannemen dat het zelf een stukje natuur is en het drie verschillende observaties zijn binnen een geheel dat in harmonie is met elkaar 🙂
To the point….als altijd….
Ik doe het je niet na 🙂
Ik ook niet zo snel, zoiets overkomt je eigenlijk, tenminste zo ervaar ik het gemakshalve, want ik heb geen trek in de druk het kunstje nog eens te flikken. Al zou ik het voor het thema heel graag nog eens willen proberen. De sleutel ligt vast dichtbij, dichtbij genoeg om naar je toe te trekken. Het natuurlijke van het zelf vormt er de baard van en als je daarop zou kunnen voortborduren, kom je uit op een loper om het zelf te openen als een streven naar een constant dezelfde zijn (wat in verscheidenheid het streven van alle natuurlijke soorten is) voor de ander, zodat deze je blind kan vertrouwen en bereid is zich aan je over te geven, de sleutel voor veiligheid, sxociale veiligheid, die Cooley op het oog had door te stellen dat de mens niet een beeld van zichzelf heeft, maat dat beeld ontleent aan de percepties van anderen, waardoor deze zich veilig waant, beschermd door dat beeld c.q. de geest ervan, dat niet de ander wil tegenspreken.
Zo: en dat moeten we nu in een haiku omzetten, die als een ononderbroken stroom alles met elkaar verbindt.
Wellicht
Het oog van de naald
Waar elk zelf ruim doorheen past
Lacht in de spiegel
Hmmm, wel licht niet gelukt, als ’t zelf ironisch teruglacht, zich kaatst in ’t zelfbeeld
Oh jeeh, dit is allemaal nog veel te bedacht, komt niet over als iets wat je overkomt